Οι ενοχές δεύτερη φύση μας

Ενοχικοί με όλα. Ποια όλα; Τα πάντα. Ό,τι μπορεί να περάσει απ’ το μυαλό σου, ίσως και να είναι το κίνητρο να μας αφήσει ξύπνιους μέρες. Είναι τραγικό, παράλογο και καθόλου λογικό. Το ξέρουμε πως πρώτα κάνουμε κακό στον εαυτό μας και μετά στους άλλους. Αλλά αυτό το κουσούρι δεν αλλάζει ή τουλάχιστον δεν αλλάζει τόσο εύκολα.

Ενοχικοί με πράγματα και καταστάσεις. Δεν είπες «ευχαριστώ»; Ε ρε τι έχει να γίνει. Πηγαινοέρχεσαι ώρες στους δρόμους, κόβεις βόλτες στο σπίτι και προσπαθείς να καθησυχάσεις τον εαυτό σου σκεπτόμενος πως δεν έγινε και τίποτα. Γελάς και ξέρεις ότι είναι λόγια του αέρα που δεν πρόκειται να πιστέψεις όσες φορές κι αν τα επαναλάβεις. Για να ανταποδώσεις αγοράζεις δώρο ή γίνεσαι χαλί να σε πατήσουν, πολλές φορές μόνο και μόνο για ένα ξεχασμένο «ευχαριστώ».

Και αυτό είναι μηδαμινό μπροστά στη θλιβερή και δραματική ιστορία του «συγγνώμη». Αυτό είναι ακόμα πιο βαρύ. Τόσο βαρύ που η εναλλακτική θα μπορούσε να είναι να αναπτύξεις αυτοκαταστροφικές τάσεις. Ο μαζοχισμός σου σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια αφορμή να αυτοτιμωρηθείς, να κλειστείς στον εαυτό σου, να μετανιώνεις για μέρες. Δεν είναι αστείο, ούτε υπερβολικό.

Και ως γνωστών οι άνθρωποι μπορούν εύκολα να εκμεταλλευτούν τα ενοχικά άτομα και να μπουν στις ζωές τους, αφού πολλές φορές έχουν και μειωμένη αυτοεκτίμηση. Μαθαίνουν να κρίνουν πρώτα τον εαυτό τους, να κάνουν στην άκρη τα δικαιώματα τους, να ξεχνούν την ύπαρξή τους και να αδιαφορούν για τα αισθήματά τους. Εύκολα θύματα εξαπάτησης και συμφερόντων. Δε θα αντιληφθούν εύκολα το κακό, κι αν γίνει κάποτε θα προσπαθήσουν να το αλλάξουν σαν καλές πιστές «μητέρες Τερέζες» αφού πρώτα ανακρίνουν τον εαυτό τους και τον μαστίγωσαν αλύπητα. Αυτή κατηγορία ανθρώπων υποφέρει καθημερινά από άγχος, ακατάπαυστες σκέψεις και μελαγχολία. Η πρώτη τους προτεραιότητα είναι οι άλλοι. Αλλά ας μην ξεχνάμε πως μια μέρα κάποιοι ξυπνάνε και τα «ναι» μπορούν εύκολα να γίνουν «όχι».

Ο κόσμος όταν ξεβολεύεται βγάζει εύκολα κακία και δεν το δέχεται. Κάνεις τόσα καλά, έχεις ξαγρυπνήσει, έχεις πει τόσα «ναι» που για σένα ισοδυναμούν με ώρες σκέψης και κούρασης, έχεις κάνει τόσα πολλά και το δικό τους «ευχαριστώ» είναι να τ’ ακούσεις και από πάνω. Λες και εσύ δεν είσαι ανθρώπινο ον, αλλά ρομπότ. Το αστείο είναι όταν έχεις συγχωρέσει κάποιον εκεί που έπρεπε απλώς να του γυρίσεις την πλάτη και μετά το ίδιο πρόσωπο προσπαθεί να βγει και από πάνω. Γιατί ως γνωστών οι ενοχές δεν ξέρουν από εγωισμό. Αλλά άλλος έχει το όνομα και άλλος την χάρη, έτσι δεν είναι;

Όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στην πραγματικότητα. Γι’ αυτό αν ανήκεις στην κατηγορία των ενοχικών, θα σε θερμοπαρακαλούσα να ξυπνήσεις και να δεις τα πράγματα από διαφορετική οπτική. Αν ο εαυτός μας είναι καλά και η αυτοεκτίμηση μας στα ύψη, τότε μπορούμε να βοηθήσουμε και τους άλλους, αλλά και εμάς. Είμαστε καθρέφτες του εαυτού μας και αυτό είναι το κλειδί. Η αγάπη προσφέρει αγαλλίαση. Αγαπάμε πρώτα εμάς και πολλαπλασιάζουμε την αγάπη, χαρίζοντάς την και στους άλλους.

Αγαπάμε χωρίς ενοχές τον εαυτό μας!