Σε μια κόλλα χαρτί γράφουμε όσα δε λέγονται

Δεν είναι όλοι εύκολοι στον προφορικό λόγο. Δεν μπορούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο να εκφραστούμε. Υπάρχουν και αυτοί οι κάποιοι, «δειλοί» αλλά τόσο αληθινοί που για να εκδηλώσουν όλα όσα νιώθουν, είτε στον εαυτό τους, είτε στον απέναντι κρύβονται πίσω από γράμματα και μηνύματα. Όχι δεν είναι ντροπή. Αντιθέτως είναι τρόπος έκφρασης.

Στην ψυχολογία λένε πως για να αδειάσεις το μέσα σου, αρκεί να καθίσεις και να γράψεις σε ένα λευκό και άψυχο χαρτί, όλα όσα βιώνεις, νιώθεις και επιδιώκεις. Τυχαίο; Ένα λευκό χαρτί και ένα στιλό μπορεί να σε ξαλαφρώσουν και να σε αλλάξουν. Δεν είναι μαγικό; Επίσης, λένε πως για να καταφέρεις τους στόχους σου, και όλα όσα ονειρεύεσαι, αρκεί να τα γράφεις. Γιατί όταν τα γράφεις, δημιουργείς εικόνες και συναισθήματα. Δεν είναι καταπληκτικό;

Τότε, γιατί, έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να σου πει με λέξεις όλα όσα νιώθει κοιτάζοντάς σε στα μάτια, και του είναι πιο εύκολο να εκφραστεί πίσω από μια μαύρη οθόνη ή σε ένα χαρτί τον χαρακτηρίζεις «κότα»; Δε φταίει. Όταν έρχεται η στιγμή να μιλήσει, μιλάει σε όλες τις γλώσσες, εκτός από αυτή που ξέρει. Ενώ όλα όσα θέλει και έχει ανάγκη να ξεστομίσει, είναι τόσο αληθινά και βγαλμένα απ’ την ψυχή του κι ας δυσκολεύεται να βρει τις κατάλληλες λέξεις.

Μέσα σε πρόσμενες συζητήσεις μπορεί να ξεφύγει μια φράση, μέσα όμως από ένα καλά περιποιημένο γράμμα, μπορεί να σου ανοίξει την ψυχή και να σου δώσει πρόσβαση στον εσωτερικό του κόσμο. Σε ένα φαινομενικά ανούσιο λευκό χαρτί μπορεί να αποθανατίζει τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του και τα πιο όμορφα αισθήματα. Μια αλήθεια που θα την έψαχνες ανάμεσα στις λέξεις και δε θα την έβρισκες ποτέ.

Άσε που το χαρτί θα το έχεις για πάντα κρυμμένο σαν πάπυρο. Θα είναι η απόδειξή σου και η φυλακή σου. Μπορεί να είναι μια λέξη, να αρκεί ένα «σ’ αγαπώ». Ξέρεις πως δύσκολο καμιά φορά γι’ αυτούς που το νιώθουν να το ξεστομίσουν; Ίσως και να μην το ακούσεις ποτέ. Αν το δεις όμως κάπου χαραγμένο μην το αγνοήσεις. Καμιά φορά, αν δεις ένα «συγγνώμη» και ένα «ευχαριστώ», μη γελάσεις. Αυτές από μόνες τους οι λέξεις έχουν μεγάλη σημασία είτε τις ακούσουν τ’ αφτιά σου είτε τις δουν τα μάτια σου.

Αυτά τα ξεχωριστά πλάσματα, που εκφράζουν τις σκέψεις σου στο χαρτί, να τα αγαπάς περισσότερο. Μην ανησυχείς ποτέ μα ποτέ δε θα το μετανιώσεις. Και η αγάπη που θα δίνεις θα νιώθεις κάθε φορά πως είναι λίγη και δε φτάνει. Ο λόγος; Γιατί αγαπάνε τόσο, όσο δεν καταλαβαίνεις. Τόσο, όσο δε φτάνεις να δεις κι αν δεν το πιστεύεις, δοκίμασε το.

Βάλε μουσική και απομάκρυνε ό,τι πρόκειται να σου αποσπάσει την προσοχή. Πάρε ένα λευκό χαρτί, ένα στιλό γεμάτο μελάνι και ξεκίνα. Μην προσδιορίσεις και μην είσαι συγκεκριμένος στο τι θα γράψεις, μη βάλεις ούτε deadline και περιορισμό στο χρόνο σου. Γράψε. Μετέτρεψε σε προτάσεις στο χαρτί όσα μέσα σου έχεις. Γράψε ένα ποίημα, μια λέξη, ένα κείμενο. Γράψε ακόμα και αρλούμπες, κανένας δε θα σε κρίνει, κανένας δε θα τα δει πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Και όταν στο τέλος τα δεις, θα καταλάβεις. Γράψε και ένα ξεχωριστό μήνυμα σε κάποιον «σπουδαίο». Θα δεις πως και αυτό το κομμάτι έχει το δικό του βάρος. Το αποτέλεσμα; Στ’ αφήνω για έκπληξη.