Σε ξέρουν λίγα λεπτά και κάνουν λες κι είστε χρόνια φιλαράκια

Κάποιες φορές συναντάμε ανθρώπους που αμέσως προσπαθούν να εισβάλουν στην προσωπική μας ζωή. Μας κάνουν ερωτήσεις λες και μας ξέρουν από χθες και συμπεριφέρονται σαν να είμαστε κολλητά φιλαράκια τους. Κάποιες φορές όμως δεν τον κάνουν σκόπιμα προκειμένου να μας εκνευρίσουν ή να μας προσβάλουν, αλλά απλώς προσπαθούν με αυτή τους τη στάση να νιώσουν σημαντικοί, να γίνουν αποδεκτοί και να αφήσουν στην άκρη τις δικές τους ανασφάλειες. Μην το παίρνεις, λοιπόν, στραβά και μην παρεξηγείς την υπεροικειότητά τους.

Είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε μέσα από την επικοινωνία μας με άλλους ανθρώπους να ξεπεράσουμε στοιχεία του χαρακτήρα μας που ξέρουμε πως κατά βάθος δε θα θέλαμε να υπάρχουν. Να προσπαθήσουμε να πάψουμε να είμαστε ντροπαλοί, νευρικοί, ανασφαλείς και να αφεθούμε προκειμένου να δείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό.

Οι ανασφάλειες δεν είναι εύκολο πολλές φορές να ξεπεραστούν. Όταν νιώθεις ανασφαλής, υπάρχουν μεν πολλοί τρόποι να το κρύψεις, αλλά όσο κι αν προσπαθήσεις τις περισσότερες φορές υπάρχουν σημάδια που εσύ δεν παρατηρείς και σε προδίδουν. Σε κάθε περίπτωση με την ανασφάλειά σου βλάπτεις πρώτα τον ίδιο σου τον εαυτό και έπειτα τους γύρω σου. Άλλες φορές διακριτικά και άλλες επιδεικτικά. Αν όμως το αναγνωρίσεις, μπορείς να προσπαθήσεις, ώστε να το αποβάλλεις.

Το να σου μιλάει κάποιος λες και σε ξέρει χρόνια, έντονα και με ενθουσιασμό απ’ την πρώτη στιγμή που θα γνωριστείτε, πολλές φορές σε κάνεις να ‘χεις δεύτερες σκέψεις για τις προθέσεις του και σε προβληματίζει. Ίσως ορισμένους να τους προσβάλει κιόλας το ότι δεν κρατάει τα προσχήματα, έστω για τα τυπικά όσο είναι ακόμα αρχή, να θεωρούν πως ξεπερνάει τα όρια και να εκλαμβάνουν τη στάση αυτή ως ασέβεια προς το πρόσωπό τους. Τα άτομα αυτά δεν είναι κατ’ ανάγκη εξωστρεφείς ούτε προσπαθούν να το παίξουν δήθεν άνετοι για να εντυπωσιάσουν. Πολλές φορές απλώς αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να σε προσεγγίσουν και έχουν μάλιστα προσπαθήσει πολύ για να φτάσουν στο σημείο αυτό.

Αποδέξου το και φέρσου φυσιολογικά. Εξάλλου δεν έχεις κάτι να χάσεις, αν τους δώσεις μια ευκαιρία, ακόμα κι αν εσύ στην αρχή δε θέλεις ή δεν είσαι έτοιμος να ανοιχτείς. Στην πορεία ίσως καταλάβεις το λόγο για τον οποίο συμπεριφέρονται έτσι. Θα είναι εμφανές απ’ τον τόνο της φωνής τους, απ’ τις κινήσεις τους, απ’ το περιεχόμενο του λόγου τους. Το «δήθεν» ακομπλεξάρηστο φαίνεται και πολλές φορές είναι το πιο ανασφαλές ον του πλανήτη. Και το λάθος είναι ότι δεν υπάρχει πουθενά ίχνος αυτοκριτικής και αυτογνωσίας.

Μην απορρίπτεις, λοιπόν, εξαρχής ανθρώπους που δείχνουν να έχουν μεγαλύτερη οικειότητα μαζί σου, απ’ αυτή που έχετε στην πραγματικότητα. Να είσαι φιλικός μαζί τους, συγκρατημένος, να προσπαθήσεις να καταλάβεις ποιοι πραγματικά είναι, τι θέλουν από σένα και τι κρύβεται πίσω απ’ την άνεσή τους. Όλοι εξάλλου έχουμε τις δικές μας ανασφάλειες, άλλοι σε μεγαλύτερο και άλλοι σε μικρότερο βαθμό.

Την κατηγορία, λοιπόν, των ανθρώπων που συμπεριφέρονται έτσι για να κερδίσουν τη συμπάθειά σου, για να αφήσουν στην άκρη τις δικές τους ντροπές και αναστολές, να αποβάλλουν τα κόμπλεξ τους και να σε προσεγγίσουν, μην την φοβάσαι, δεν πρόκειται να σου κάνει κακό. Και στην τελική, δε σε ενοχλεί κιόλας.