Σε ευχαριστώ που έφυγες και με πυροβόλησες εν ψυχρώ, σε πληροφορώ ξαναγεννήθηκα.
Πέρασα τόσο δύσκολα κάτω απ το γραφείο να κλαίω στα κρυφά. Στα κρυφά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Ντρεπόμουν που δεν μπορούσα να συγκρατηθώ, δάγκωνα τα χείλια μου και έσφιγγα τα δόντια μου. Προσπαθούσα να επιβληθώ στην στενοχώρια μου.
Ήξερα ότι έπρεπε να κρυφτώ και να περιμένω μέχρι να πάω σπίτι, αλλά λύγιζα.
Από την μέρα που μου είπες «δεν μπορώ άλλο, έχω κουραστεί», η ζωή μου άλλαξε.
Και μάντεψε. Όχι επειδή σφύριξες και έληξα. Αλλά γιατί μου έληξες εσύ. Ναι, τελικά είχες ημερομηνία λήξης.
Η νέα μου εκδοχή, η βελτιωμένη σύνθεση μου, ήρθε για να μείνει στην ζωή μου.Έπρεπε να γίνει γιατί έτσι κατάλαβα ποια είμαι και που μπορώ να φτάσω.
Άλλαξα τα πάντα. Τον τρόπο που ντύνομαι, τον τρόπο που σκέφτομαι, τη μουσική που ακούω, τα πάντα. Δεν ήθελα τίποτα να μου θυμίζει εσένα. Και καλά έκανα.
Επίσης να σου δηλώσω ότι εκπαιδεύτηκα τόσο καλά από σένα στο να αντιλαμβάνομαι και να διαχωρίζω τις ψευτοφαμφάρες από τα αληθινά λόγια, που έχω γίνει ειδικός στο να έχω δίπλα μου πλέον ανθρώπους που αξίζουν.
Ήμουν τόσο προσηλωμένη και αιχμάλωτη στον έρωτά μου, που ζούσα εκτός πραγματικότητας. Ήρθε όμως η στιγμή που σε γκρέμισα.
Κι έτσι ένα ηλιόλουστο πρωί, έβαλα στην διαπασών το «I will survive» σε όλες τις διασκευές και εκδοχές του, έπειτα βγήκα από το σπίτι, πήγα για καφέ με τις φίλες μου που τόσο καιρό είχα να δω και γέλασα με την ψυχή μου επικρίνοντας το δυνατό φύλο. Μαζί και εσένα.
Εσένα που δεν τολμούσα να σχολιάσω ποτέ. Και ένιωσα τόσο ελεύθερη, τόσο αισιόδοξη και τόσο δυνατή.
Σταμάτησα κάθε πρωί να τρέχω στην πόρτα μήπως και μου άφησες λουλούδια όπως παλιά.
Έβγαλα μετά μανίας το άρχικό σου από το μπρελόκ των κλειδιών μου, έσκισα τις βεβαιώσεις σεμιναρίων που παρακολουθούσες όλο τον χειμώνα. Σε έβρισα, σου θύμωσα μέσα στο μυαλό μου, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και αποφάσισα εκείνο το βράδυ να βγω έξω και να σε ξεχάσω.
Δε λειτούργησε όμως. Δεν μπορούσα να σε εκριζώσω από μέσα μου τόσο γρήγορα και απότομα. Χρειαζόταν ένα τέλειο σχέδιο απεγκατάστασης του ιού από το λογισμικό της ψυχής μου.
Ξεκίνησα σιγά σιγά και σταδιακά να καταπολεμώ τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες μου.
Εφόσον λοιπόν δε με αγάπησες, αποφάσισα να αγαπήσω εγώ τον εαυτό μου διπλά. Με λάτρεψα, πέταξα όλα τα μαύρα φαρδιά μπλουζάκια μου και προχώρησα ακάθεκτη, στην πιο αισιόδοξη στροφή.
Έπαθα κι έμαθα, λένε. Κι εγώ σε ευχαριστώ γι’αυτό. Άθελά σου με γλυτώνεις από πολλούς μελλοντικούς μπελάδες.
Κυρίως όμως μου απέδειξες ότι ο ήρωας που περίμενα να έρθει και να με σώσει, είμαι εγώ.
Συντάκτης: Πέννυ Δημοπούλου
