Η ζωή είναι μια καθημερινή μάχη. Σαν έναν καθηγητή φαντάσου την, από εκείνους που είχες στο λύκειο, τους κάπως αυστηρούς που απ’ τη μία φώναζαν και τους έτρεμες κι απ’ την άλλη σου πρόσφεραν γνώση κι αγάπη απλόχερα, οπότε τους αγαπούσες. Κάποιες μέρες κρύβουν διάφορες χαρές και κάποιες άλλες, αλλιώτικες, φέρνουν δυσκολίες. Κάθε μέρα είναι κι ένα τεστ, δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που μπαίνει απροειδοποίητα. Η ζωή μας προσφέρει καραμέλες κι εμείς επειδή δεν τη βλέπουμε για άγνωστη τις παίρνουμε, κάποιες είναι γλυκές και καταλήγουν οι αγαπημένες μας, κάποιες είναι πικρές και τις μισούμε. Και ποτέ δεν ξέρουμε πώς θα είναι η επόμενη που θα μας δώσει να γευτούμε.
Οι άνθρωποι αναζητάμε πάντα το ωραίο και το χαρούμενο. Αυτό «που θα μας κάνει ευτυχισμένους και θα μας γεμίσει» λες και είμαστε βαζάκια στο δεύτερο ράφι της κουζίνας, να πρέπει να είμαστε γεμάτοι μέχρι πάνω για να ικανοποιούμε τον σκοπό μας. Γι’ αυτό συχνά γινόμαστε άπληστοι. Χανόμαστε ανάμεσα στα μεγάλα και τα ακριβά πράγματα και χάνουμε το πραγματικό νόημα της καθημερινότητάς μας. Χανόμαστε στο κυνήγι του γεμίσματος ενός βάζου χωρίς πάτο.
Και ξαφνικά, έρχεται μια μέρα που ο καθένας μας γυρίζει τη σκέψη του πίσω για να κάνει τον δικό του απολογισμό και συνειδητοποιεί τι κατάφερε και πού απέτυχε στις μέχρι τώρα στιγμές του. Και μέσα από αυτόν τον απολογισμό, ο καθένας μας δέχεται το δικό του χαστούκι. Για κάποιους είναι οφθαλμοφανές ότι αυτό πλησιάζει κι ας είναι μεγάλο και τους κατεβάζει στη γη απότομα, ενώ για κάποιους άλλους είναι κεραυνός εν αιθρία.
Δυστυχώς οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές, μετά από δυσάρεστες εκπλήξεις, έχουμε την τάση να κάνουμε επαναξιολόγηση και να αλλάζουμε τα μέτρα με τα οποία μετράμε τις στιγμές. Συνειδητοποιούμε ας πούμε πως σημασία δεν έχει το παιχνίδι, αλλά το με ποιον επιλέγουμε να το παρακολουθήσουμε. Ο χρόνος που αφιερώνουμε σε έναν άνθρωπο και που μας αφιερώνει, είναι κάτι πολύτιμο που δεν επιστρέφει πίσω. Ο χρόνος είναι σημαντικός και για τους δυο γιατί είναι ένα κομμάτι του εαυτού του καθενός.
Αξία στις στιγμές δίνουν οι επιλογές. Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν την αντίληψη της σπουδαιότητάς τους και καταλήγουν άθελά τους να τις υποβαθμίζουν. Κάποιες φορές συμβιβάζονται ή μένουν βολεμένοι σε καταστάσεις που τους προσφέρουν λίγη δόση απόλαυσης, αλλά όχι ευτυχίας. Γιατί ακόμη δεν έχουν καταλάβει ότι η άμμος στην κλεψύδρα, πέφτει προς τα κάτω με γοργούς ρυθμούς κι αυτό για να αλλάξει πρέπει να αλλάξουν οι ίδιοι οι νόμοι της φύσης. Η βαρύτητα. Αδύνατον λοιπόν. Για αυτό, ο χρόνος δεν πρέπει να μένει αναξιοποίητος. Για αυτό και δεν έχει καμία σημασία το με ποιον επιλέγεις να κοιμηθείς ένα βράδυ, αλλά απεριόριστη το με ποιον επιλέγεις να ξυπνάς κάθε πρωί. Για τον ίδιο λόγο δεν έχει καμία αξία μια φωτογραφία που δείχνει τα πιο πλατιά μας χαμόγελα, αλλά απεριόριστη οι αναμνήσεις που ανασύρονται κάθε φορά που την κοιτάμε.
Η ζωή πάντα θα συνεχίζεται, πάντα θα κάνει τον κύκλο της. Πρέπει όμως να εκτιμάμε αυτά που έχουν τον τρόπο να κάνουν τη διαφορά μέσα μας. Σημασία έχει να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη και οι μελλοντικές επιλογές να δίνουν νόημα στο σήμερα αλλά και στα όσα θα έρθουν. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι έχουμε δύο ζωές, δύο ευκαιρίες. Η δεύτερη ξεκινά τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ότι ζούμε μόνο μία φορά.
Ο καθένας μας πρέπει να ψάξει τι είναι αυτό που αναζητά, γιατί ο χρόνος δε θα κάνει στάση πουθενά για να τον περιμένει. Δεν πρέπει να μένει τίποτα ανείπωτο και να μην κρατείται κανένα συναίσθημα στο βωμό του εγωισμού. Η ζωή από μόνη της αποτελεί το πιο μεγάλο ρίσκο, γι’ αυτό πρέπει να διεκδικούμε τα θέλω μας και να μη μας τρομάζει το άγνωστο, για να το δικαιώνουμε. Πρέπει να προσπαθούμε να ξεπερνάμε τον εαυτό μας γιατί ο καθένας μας οφείλει στη ζωή του το μέγιστο, να αφήνει την ψυχή του να πηγαίνει εκεί που νιώθει πιο άρτια. Σήμερα υπάρχει χρόνος να προλάβουμε, ας μη σκεφτούμε καν λοιπόν να κάνουμε την κίνησή μας αύριο.
Συντάκτης: Άντρη Χατζηγιάγκου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
