Project: Φοιτητές συγκάτοικοι κι ερωτευμένοι

Ως φοιτητές σχεδόν οφείλουμε να ζήσουμε ανέμελα και να βιώσουμε τι πάει να πει ξεγνοιασιά. Ακόμη κι αν τα οικονομικά δεν είναι τα καλύτερα, ένα μακαρόνι, μια μπίρα κι ένα καλό παγκάκι αρκούν για να φτιάξεις τις πιο υπέροχες αναμνήσεις. Η ζωή λοιπόν κυλάει πιο αβίαστα, σαν το νερό που ρέει. Πολλοί άνθρωποι επιλέγουν στη φοιτητική τους ζωή να μείνουν μόνοι κι άλλοι να συγκατοικήσουν με φίλους. Κι υπάρχουν και οι περιπτώσεις που γεννιέται στη φοιτητική σου ζωή ένας έρωτας.

Κι όσο η σχέση κυλάει, μπορεί αρχικά να μένουν τα μέλη της σε ξεχωριστά σπίτια αλλά ταυτόχρονα ζουν μαζί σε 2 σπίτια, με έναν σάκο διαρκώς στο χέρι. Μέχρι που καταλήγουν, έστω κι άτυπα να συγκατοικούν μόνιμα στο ένα. Το νόημα είναι ότι ζουν μαζί.

Πώς είναι όμως να συγκατοικείς με τη σχέση σου όντας φοιτητής; Εάν η σχολή δεν είναι η ίδια, το πρόγραμμα, αλλά και το διάβασμα θα διαφέρει. Τα μαθήματα μπορεί να είναι διαφορετικές ώρες αλλά και οι υποχρεώσεις να διαφέρουν ως προς το πόσο πολλές ή άμεσες είναι. Κι άντε αν θέλεις ένα πέντε κι έξω από την πόρτα. Αν όμως ο ένας θέλει το πέντε κι ο άλλος το δέκα; Εκεί τι γίνεται;

Σίγουρα η συγκατοίκηση με ζευγάρι που ταυτόχρονα είναι και φοιτητές είναι πολύ διαφορετική. Είναι μια φάση ζωής που εξ ορισμού έχει ανάγκη την αποδέσμευση κι ελευθερία κι ίσως να μην έχεις τις ίδιες αντοχές δέσμευσης που θα είχες σε μια άλλη φάση ζωής. Επίσης, ειδικά αν έμενες με γονείς και πια μόνος, είναι απολαυστικό να ζεις τη μοναχικότητα αυτή, οπότε το να μπεις σε ένα καθεστώς συγκατοίκησης, όσο απολαυστικό κι αν είναι με τον έρωτά σου, μπορεί να ενεργοποιήσει στο μυαλό σου στιγμές από τη ζωή με την οικογένεια, φτάνοντας μέχρι και να σε πιέσει από το πουθενά.

Τα φοιτητικά χρόνια έχουν μια άλλη γλύκα. Είναι η περίοδος που όλοι νομίζαμε ότι ο κόσμος μάς περιμένει για να τον κατακτήσουμε, ότι η ζωή είναι στρωμένη μπροστά μας με ροδοπέταλα κι όλα θα γίνουν όπως εμείς θέλουμε. Μια συγκατοίκηση σε μια τέτοια περίοδο, υπό αυτές τις συνθήκες δεν έχει την ίδια βαρύτητα για συνέχιση της σχέσης. Ο κάθε ένας πλέει στα μήκη κύματος των ονείρων του και περιμένει να εκπληρώσει τα όνειρά του. Και καλά κάνει.

Γιατί η συγκατοίκηση δεν είναι πάντα τόσο ανέμελη και εύκολη. Έρχεται η συνειδητοποίηση ότι η ζωή είναι καθημερινή μάχη κι ότι τα πάντα έχουν βαρύτητα. Όταν είσαι συγκάτοικος, δεν μπορείς να είσαι 24/7 ερωτευμένος. Κάποια στιγμή θα γίνεις απλώς συγκάτοικος. Και θέλει ωριμότητα αλλά κι ετοιμότητα και καλά αντανακλαστικά για να κάνεις αυτό το πήγαινε-έλα στους ρόλους που θα έχετε από κοινού, χωρίς να λυγίσει αυτό που ζείτε.

Γι’ αυτό και μια συγκατοίκηση στα πλαίσια του να είστε εργαζόμενοι κρύβει μια άλλη συνειδητότητα, γιατί κρύβει κι ένα άλλο μοίρασμα. Ένα μοίρασμα χωρίς ταπεράκια από δυο μαμάδες. Πολλοί είναι αυτοί που καταλαβαίνουν μέσα από τη συγκατοίκηση ως εργαζόμενοι, αν αυτός ο άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που μπορούν να συνεχίσουν και να εξελίξουν τη σχέση τους σε κάτι πιο σοβαρό. Βλέπουν ο ένας στον άλλο το πώς αντιδρούν και πώς αντιμετωπίζουν τις κοινές δυσκολίες σε προβλήματα που προκύπτουν και πρέπει να επιλύσουν χωρίς την οικογενειακή ομπρέλα που είχαν ως φοιτητές, γιατί τώρα είναι ανεξάρτητοι σε όλους τους τομείς.

Μπορεί δυο άνθρωποι να γνωρίζονται χρόνια κι ως φοιτητές να συγκατοικούσαν. Και παρά τα στατιστικά να πέτυχε. Αλλά ενώ ταυτόχρονα αφήνεις πίσω ένα κομμάτι ελευθερίας κι ανεμελιάς, ταυτόχρονα δεν μπορείς να πεις ότι γνωρίζεις τον άλλον κι αυτός εσένα σε συνθήκες πραγματικής ζωής. Γι’ αυτό, ίσως ο σάκος και το πάνε-έλα να μην είναι και τόσο κακή ιδέα μέχρι το πτυχίο. Άλλωστε, υπάρχει όλος ο χρόνος να το ζήσετε με κούτες και τα σχετικά, όταν πια η ζωή θα μπει σε μια τροχιά που θα μπορείτε όντως να επενδύσετε ο ένας στον άλλο γιατί θα ξέρετε πως και μόνοι και μαζί μπορείτε. Απλώς μαζί, είναι καλύτερα.