Στη σκέψη τρόμαζες μέχρι που συνέβη σε σένα

Τι κι αν ζούμε στον 21ο αιώνα, δεν παύει να μεγαλώνουμε σε μια φούσκα από στερεότυπα. Ένα από τα μεγαλύτερα και πιο διαχρονικά στερεότυπα είναι η γνώμη του κόσμου για οτιδήποτε συμβαίνει. Πολλές φορές όταν είμαστε έξω απ’ τον χορό πολλά τραγούδια λέμε και είναι εύκολο να ασκούμε κριτική χωρίς να φορέσουμε τα παπούτσια του εκάστοτε ατόμου. Ακούμε λοιπόν ιστορίες για τρίτους και είμαστε πεπεισμένοι πως εμείς δεν πρόκειται να ζήσουμε κάτι παρόμοιο, πως ακόμα κι αν μπλέξουμε άθελά μας σε παρόμοια ιστορία θα καταφέρουμε να βάλουμε μπροστά τη λογική και να ξεφύγουμε από κάτι που δεν ταιριάζει με τις απόψεις μας.

Καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους, ακούμε τις ιστορίες τους, ανταλλάσσουμε απόψεις μαζί τους. Είναι η κουβέντα με τους συναδέλφους στο διάλλειμα, ο καφές με τους φίλους το απόγευμα, ακόμη και η ώρα που ξεκουραζόμαστε βλέποντας μια ταινία με το ταίρι στον καναπέ. Όλα αυτά είναι οι «αφορμές» που μας δίνει η ζωή για να δοκιμάσει τη σκέψη μας και την αντοχή των πεποιθήσεών μας. Ακούμε  ιστορίες αληθινές που θα μπορούσαν να είναι και δικές μας αλλά πιστεύουμε πως απέχουν πολύ από εμάς. Στη σκέψη και μόνο να ζήσουμε κάτι παρόμοιο, μας πιάνει τρέλα. Δεν είναι λίγες οι φορές που με μεγάλη ευκολία και χωρίς να αξιολογήσουμε αντικειμενικά τις συνθήκες λέμε μεγάλα λόγια ή προβαίνουμε σε όχι και τόσο κολακευτικά σχόλια.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την ιστορία ενός απαγορευμένου έρωτα, ενός έρωτα που σύμφωνα με τις θέσεις της κοινωνίας για κάποιο λόγο δεν μπορείς να ζήσεις. Εύκολα θα πεις στο φιλαράκι σου ή στον γνωστό σου να μην μπλέξει και να κρατήσει αποστάσεις, όμως στη δική σου περίπτωση τα πράγματα μοιάζουν τελικά πιο σύνθετα. Όταν ο έρωτάς σου πάρει σάρκα και οστά συνειδητοποιείς πως οι συμβουλές που έδινες σε άλλους δε βοηθάνε καθόλου. Ο ερωτευμένος δεν μπορεί εύκολα να ελέγξει τα συναισθήματα του, αφού η λογική του κόβει βόλτες στις κορυφές του Έβερεστ με βάρκα την ελπίδα να γευτεί κάτι από τον έρωτά του. Κι αν καταφέρει να το ζήσει έστω για λίγο, θα ‘ναι ικανοποιημένος κι ας μην έχει διάρκεια.

Στη σκέψη τρόμαζες αλλά συμβαίνει σε σένα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Δεν είναι λίγες οι φορές που ένας κοντινός μας άνθρωπος έχει ζήσει κάτι παρόμοιο με αυτό που ζούμε εμείς τώρα. Η ζωή κάνει κύκλους και πολλές φορές μας φέρνει αντιμέτωπους με ό,τι αστειευόμαστε ή με ό,τι θέλουμε πάση θυσία να αποφύγουμε. Προκύπτουν νέα γεγονότα που μας κάνουν να αναθεωρούμε τις μέχρι χθες ιδέες μας. Πολλές φορές όταν είμαστε εμείς εμπλεκόμενοι σε κάτι που φάνταζε αδύνατον, συνειδητοποιούμε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχαμε στο μυαλό μας.

Τον άνθρωπο δεν μπορείς να τον ψυχολογήσεις εύκολα και καμιά φορά όσο κι αν θες να μπεις στη θέση του άλλου ποτέ δε θα καταφέρεις να το πετύχεις στο απόλυτο. Όσοι τόμοι και να γραφτούν ποτέ δε θα μπορέσουν να αναλύσουν με ακρίβεια το βάθος του ανθρώπινου μυαλού. Είναι σαν τα νερά της χαμένης Ατλαντίδας. Κανείς δε θα καταλάβει γιατί τρομάζουμε από σκέψεις γεγονότων περισσότερο απ’ ότι απ’ τα ίδια τα γεγονότα. Ίσως κάποτε να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρέπει να σκεφτόμαστε πολύ αλλά να ζούμε κι αντί να δίνουμε μέρες στη ζωή μας να δίνουμε ζωή στις μέρες μας.