Τελευταία απορώ -αν και η απάντηση σκοτώνει κάθε ελπίδα μέσα μου- αν υπάρχει άραγε η παραμικρή πιθανότητα να ανακαλυφθεί ρύθμιση στον αχαρτογράφητο εγκέφαλό μου, που να αναγνωρίζει και να μπλοκάρει αυτομάτως εσάς τους «δεν ξέρω τι θέλω» ανθρώπους. Όχι ε; Πρέπει, δηλαδή, να εξημερώσω όλες εκείνες τις επαναστατικές αισθήσεις μέσα μου, που θέλουν να απαλλαχτούν από το παιχνιδάκι σου, επειδή απλά εσύ μάλλον απερίσκεπτα και καθόλα προσβλητικά διαλέγεις να το παίζεις μαζί μου; Βρε τι μας λες;
Δεν θυμώνω. Ξενερώνω. Γιατί σου έδωσα αυτό που εξαρχής ήθελες να πάρεις. Ήθελες και κατάφερες να με δεις να χαζογελάω σε εκείνα τα τραγικά αλλά κολακευτικώς αστεία «Μήπως έχεις χαθεί; Γιατί ο παράδεισος είναι μακριά από εδώ» στις τυχαίες συναντήσεις μας στο δρόμο. Ήθελες και κατάφερες να μονοπωλήσεις το ενδιαφέρον μου με εκείνα τα επαναλαμβανόμενα κεράσματα στο μπαρ της γειτονιάς. Ήθελες και κατάφερες να με ξενυχτήσεις με εκείνα τα τόσα πολλά υποσχόμενα «Καληνύχτα. Ελπίζω να ξαναβρεθούμε» μηνύματα.
Όχι, δεν θα κατηγορήσω πάλι εμένα. Δεν μπορεί να φταίω, επειδή απλά επιδόθηκα σε ένα παιχνίδι αμοιβαίου –έτσι νόμιζα- ερωτισμού, ενώ δεν ήταν τελικά τίποτα παραπάνω από ένα παιχνίδι αυτοϊκανοποίησης του ανασφαλούς εγώ σου. Και τώρα που για σένα υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια –όχι για να τα φας, απλά για να παίξεις μαζί τους λες και είναι μπαλάκια- θες να με προσπερνάς στο δρόμο σαν να μη συναντηθήκαμε ποτέ, θες να πίνουμε τα ποτά μας στο ίδιο μπαρ σαν να μην αλληλοκεραστήκαμε ποτέ, θες να σβήσω τα μηνύματά μας, όπως μάλλον θα έχεις ήδη κάνει εσύ. Μπορεί λανθασμένα να σου έχω δώσει πολλά από αυτά που ήθελες, αλλά αυτό που τώρα θες δεν θα στο δώσω. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Όχι πριν εξηγηθούμε.
Αν δεν γουστάρεις, μη φλερτάρεις. Εντάξει; Από όλα τα παιχνίδια που έχουν εφευρεθεί, εσύ μόνο με καρδιές διασκεδάζεις να παίζεις; Τι νομίζεις πως είναι οι άλλοι; Στόχοι στον τοίχο για τα βέλη του δήθεν έρωτά σου; Και ίσως υπάρχουν οι ανθεκτικοί, οι αδιάφοροι, οι αναίσθητοι, που θα συμμετάσχουν στο τζογαδόρικο παιχνίδι σου με τους ίδιους κανόνες με εσένα. Υπάρχουμε, όμως, κι εμείς που στις πασέ κολακείες σου, στα κερασμένα σφηνάκια και στα μηνύματά σου τις πρώτες πρωινές ώρες ποντάραμε αισθήματα, όχι μάρκες. Για εμάς οι σχέσεις δεν είναι τζόγος, είναι επένδυση.
Και δεν μπορείς να ξέρεις εμείς τι κουβαλάμε, όταν εσύ επιλέγεις να καλοπεράσεις ταρακουνώντας μας. Καθένας από κάπου έρχεται και κάπου πηγαίνει. Αν δεν θες να είσαι δίπλα μας, τουλάχιστον φεύγεις από τη μέση; Τόσοι δρόμοι, τον δικό μας έπρεπε να κλείσεις; Ή μήπως έχεις την ψευδαίσθηση ότι το δήθεν φλερτ σου παρέχει κάποιου είδους ψυχαγωγίας ή ψυχολογικής αναθάρρησης στα θύματά σου; Εσύ είσαι αυτός που βρίσκει τη διασκέδαση στο ψέμα, όχι εμείς. Εμένα οι μέρες μου ήταν ωραίες και χωρίς τα «ποιητικά» σου λόγια. Και τα βράδια μου στο μπαρ κι αυτά ωραία θα ήταν χωρίς τα κεράσματά σου. Και τα ξημερώματα ωραία θα κοιμόμουν χωρίς την καληνύχτα σου. Όπως τόσες άλλες μέρες, βράδια, ξημερώματα. Δεν περιμένω εσένα για να κάνεις τη ζωή μου ωραία. Ατυχώς και ηλιθίως φαντάστηκα ότι είχες την ικανότητα να την κάνεις «πιο» ωραία.
Αλλά εσύ απλά μάλλον επιβεβαιώνεσαι μέσα από αυτό, ε; Μάλλον δεν έχεις τίποτα καλύτερο να δώσεις στους ανθρώπους, εκτός από ψεύτικες εντυπώσεις και προσδοκίες που δεν μπορείς ποτέ να ικανοποιήσεις. Και άσε με εμένα, άσε στην άκρη αυτά τα «θέλω» μου που δημιουργήθηκαν και καταστράφηκαν από τον ίδιο άνθρωπο στο ίδιο παιχνίδι. Γιατί εμένα κάποια άλλη μέρα, σε κάποιον άλλο δρόμο, σε κάποιο άλλο μπαρ, σε κάποιο άλλο μήνυμα μπορεί να με φλερτάρει κάποιος άλλος και να το εννοεί. Εσύ, όμως, θα συνεχίζεις να παίζεις με ψέμα για να κερδίζεις αλήθεια. Αλλά κράτα όσες μάρκες σού έχουν απομείνει. Μην τα ποντάρεις όλα για όλα σε αυτό το παιχνίδι, γιατί θα χάσεις. Τα ρέστα σου αξίζει να τα παίζεις μόνο για αληθινές καψούρες.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ:
https://www.youtube.com/watch?v=DwCVygpToPo
ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, “ΜΗΝ ΠΑΙΖΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ”
Συντάκτης: Εβίτα Λυκούδη
