Αν οι γονείς σου δεν είναι καλά δεν είσαι ούτε εσύ

Μαμά, μπαμπά. Θέλουμε να είστε αγαπημένοι κι ευτυχισμένοι. Θέλουμε να είστε αγαπημένοι κι ευτυχισμένοι με τον τρόπο που εσείς ορίζετε την αγάπη και την ευτυχία σας. Άλλωστε, εμείς και τα δύο τα μάθαμε από εσάς. Εσείς γίνατε οι κοινωνοί των καλών σε έναν κόσμο που ξέρει να δείχνει μόνο το σκληρό του πρόσωπο. Κι όλα αυτά τα καλά που πασχίσατε να μας πείσετε πως αξίζουν να υπάρχουν, τα αξίζετε πρώτοι εσείς.

Λυγίζετε. Από παιδιά έχουμε μνήμες με μπόλικες φωνές κι ίσως λόγια που δε θα θέλαμε να είχατε ανταλλάξει οι δυο σας. Κουκουλωνόμασταν στο κρεβάτι μας και κλείναμε τα αφτιά μας, γιατί φοβόμασταν πως ίσως δε σταματούσατε ποτέ, πως ίσως σταματούσατε όταν πια θα ήταν πολύ αργά. Μεγαλώνοντας, σας ακούσαμε να τσακώνεστε πολλές φορές και για εμάς. Για χάρη μας ή εξαιτίας μας. Γιατί τίποτα, ούτε καν η σχέση σας, δε θα έμπαινε ποτέ πάνω και μπροστά από εμάς.

Ήρθε, όμως, η ώρα να καταλάβετε πως εμείς πλέον βάζουμε τη σχέση σας πάνω και μπροστά απ’ τους ίδιους μας τους εαυτούς. Μπαμπά, μαμά, εμείς μεγαλώσαμε. Εμείς σιγά-σιγά τραβάμε το δρόμο μας με κάθε κόπο και κάθε κόστος. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία απ’ το να ξέρουμε πως εσείς έχετε ο ένας τον άλλο. Είναι ανακουφιστικό να σκεφτόμαστε πως η μαμά μας έχει πλάι της έναν άντρα να την προσέχει και να την κάνει να νιώθει ασφαλής και πως ο μπαμπάς μας έχει δίπλα του μια γυναίκα να τον φροντίζει και να του δίνει δύναμη.

Ως παιδιά φοβόμασταν ότι θα σας χάναμε, αν χωρίζατε. Φοβόμασταν πως θα χαλούσε αυτή η αδιάσπαστη αλυσίδα μεταξύ μας και πως ένας κρίκος ή όλοι θα ξέμεναν μόνοι. Κι αν αυτός ο κρίκος ήμασταν εμείς; Κι αν χάναμε την αγάπη σας; Ως ενήλικες δε φοβόμαστε τίποτα για εμάς. Γιατί εμείς ή ξορκίσαμε τη μοναξιά μας ή φτιάξαμε σιγά-σιγά τη δική μας αλυσίδα, τη δική μας οικογένεια.

Πλέον εμείς φοβόμαστε για εσάς. Γιατί τώρα που ξέρουμε πώς είναι να έχεις το άλλο σου μισό ή το άλλο σου ολόκληρο, πώς είναι να το χάνεις και να μην μπορείς να το πάρεις πίσω, τώρα στ’ αλήθεια ξέρουμε πώς θα νιώθατε, αν χάνατε ο ένας τον άλλο. Δεν είστε μόνο εραστές, σύντροφοι, σύζυγοι. Είστε συνοδοιπόροι. Κι είστε επί χρόνια συνοδοιπόροι σε μια ζωή που ίσως έχετε ξεχάσει πώς είναι να βιώνεται μοναχικά.

Γι’ αυτό μη μαλώνετε. Κρατηθείτε ξανά απ’ το χέρι, βγείτε να περπατήσετε στο δρόμο παρέα, πηγαίνετε εκδρομές, παίξτε τάβλι, ανακαλύψτε συνοικιακά μεζεδοπωλεία, ξεθάψτε νεανικές σας ασχολίες, κοιμηθείτε αγκαλιασμένοι. Και μην αγχώνεστε τόσο για εμάς.

Το δικαιούστε. Πόσα χρόνια πάνε από τότε που θυμάστε τους δυο σας ξέγνοιαστους; Πόσα χρόνια πάνε από τότε που κανονίσατε κάτι χωρίς να συνυπολογίσετε εμάς; Πόσα χρόνια πάνε από τότε που κάνατε μια τρέλα μόνο για εσάς; Όσα χρόνια κι αν πάνε, πέρασαν. Και, πιστέψτε το πια, εμείς είμαστε εφοδιασμένοι με μπόλικη δύναμη από εσάς, ώστε να μπορέσετε να χαλαρώσετε πια.

Πάντα θα σας έχουμε ανάγκη, αλλά πάντα θα σας έχουμε κι εμείς έγνοια. Κι αν δεν είστε καλά, δε θα είμαστε ούτε κι εμείς. Σας πρωτογνωρίσαμε μαζί, σας ζήσαμε μαζί και σας αφήσαμε μαζί. Επενδύστε, λοιπόν, σ’ αυτό το «μαζί», γιατί είναι στ’ αλήθεια τόσο σπουδαίο, τόσο αξιοθαύμαστο κι αξιοζήλευτο. Συνεχίστε να είστε παράδειγμα για εμάς και διάψευση για όλους όσους λένε πως το «για πάντα» είναι μια ανέφικτη εκδοχή της ζωής.

Σας αγαπάμε και σας ευχαριστούμε. Και να σας αγαπάτε και να σας ευχαριστείτε, γιατί μαζί νικήσατε τη μάχη με το χρόνο και τη φθορά. Ώρα να το απολαύσετε!