Αν όντως υπήρχε αγάπη φαίνεται στο τέλος

Τέλος. Πέντε γράμματα αρκούν για να σφραγίσουν μικρές ή μεγάλες ιστορίες, μικρές ή μεγάλες προσδοκίες, μικρές ή μεγάλες επιθυμίες. Κι η παράσταση του τέλους αρχίζει, μόνο που σε αυτή την παράσταση δεν είμαστε πια ηθοποιοί, δεν έχουμε ρόλους, δε φοράμε μάσκες. Τώρα, που απογυμνωθήκαμε από όνειρα, ψευδαισθήσεις και δεδομένες πεποιθήσεις, θα δείξουμε τον αληθινό μας εαυτό, γιατί ό,τι ήταν να κερδίσουμε, το έχουμε ήδη χάσει.

Τέλος. Αγαπήσαμε κι αγαπηθήκαμε. Αγαπήσαμε; Αγαπηθήκαμε; Ώρα για απολογισμό. Αυτός που αγάπησε θα πονέσει πιο πολύ. Γιατί αυτός που αγάπησε, αγαπάει ακόμα. Η αγάπη δεν τελειώνει, όσα «τέλος» κι αν της πουν, όσα «τέλος» κι αν πει η ίδια. Απλά αυτός που αγάπησε έχει τώρα εγωισμό κι αυταπάρνηση σε διαρκή πόλεμο.

«Πρέπει να αφήσω τον άνθρωπό μου να φύγει», σκέφτεται και σφίγγει τα δόντια του, για να μην αφήσει κανένα «σ’αγαπώ» να μπει εμπόδιο στην επιλογή του άλλου. «Θέλω το καλό του», θα ψιθυρίσει, ακόμα κι αν θα λυπάται που δεν κατάφερε να γίνει αυτός το καλό του άλλου. Θα σεβαστεί, θα νοιαστεί, θα προστατεύσει, όπως έκανε πάντα. Θα πονέσει, θα κλάψει, θα ουρλιάξει, θα χτυπήσει με δύναμη τον τοίχο, θα κρύψει το πρόσωπό του μες στις παλάμες του απελπισμένος, απογοητευμένος, θυμωμένος, θα αμυνθεί πίσω από κοφτά λόγια, από αναπάντητες κλήσεις, από υποκριτικές αδιαφορίες, αλλά δε θα επιτεθεί. Αυτός που αγαπά δεν πληγώνει.

Τέλος. Μήπως δεν αγαπήσαμε; Μήπως δεν αγαπηθήκαμε; Αυτός που δεν αγάπησε θα επιδοθεί τώρα στο παιχνίδι της ενοχής, των τύψεων και θα σκαλίσει τις πληγές του άλλου, για να τον αποδυναμώσει, μήπως και του κόψει τα φτερά της φυγής. Γιατί εκείνος που δεν αγάπησε, κατέκτησε. Δε δόθηκε, μόνο πήρε. Και τώρα θα κάνει τα πάντα για να μη χάσει το απόκτημά του. Κι ακόμα κι αν ξέρει πως θα το χάσει, θα το πονέσει, θα το πιέσει, θα το σπάσει, θα το διαλύσει, ώστε ποτέ ξανά να μην είναι αυτό που ήταν, ώστε ποτέ κανένας άλλος να μην το απολαύσει όπως εκείνος.

Θα πέσει χαμηλά. Θα παρακαλέσει, αλλά σύντομα τα παρακάλια θα γίνουν βρισιές. Θα κλάψει, αλλά σύντομα τα κλάματα θα γίνουν οργή. Θα αποζητήσει να τον δουν σε άλλες αγκαλιές, μήπως και τον εκτιμήσουν. Αλλά ποια εκτίμηση άραγε αξίζει σε εκείνον για τον οποίον ήσουν ένα αντικαταστάσιμο έπαθλο; Ποια εκτίμηση αξίζει σε εκείνον που αντέχει όσο κανένας να σε δει να υποφέρεις; Αυτός που αγαπά δε σκοτώνει.

Τέλος. Αυτός που δεν αγάπησε, στην πραγματικότητα βοηθά αυτόν που αγάπησε να φύγει. Γιατί του απομυθοποιεί όλα όσα ιδανικά νόμιζε πως είχε βρει στον άλλον. Θα δει μίσος πίσω απ’ τις δήθεν «σπάνιες» αγάπες. Θα δει βρισιές πίσω απ’ τον υποτιθέμενο θαυμασμό. Θα δει ένα αγρίμι πίσω απ’ τον «άγγελό» του. Και θα φύγει. Θα φύγει, γιατί του αξίζει. Θα φύγει, γιατί πνίγεται. Θα φύγει, γιατί έπρεπε να είχε φύγει εδώ και καιρό. Αλλά σταματούσε πάντα σε κάτι τελευταίες ενοχικές αμφιβολίες και σε κάτι μισοπεθαμένες ελπίδες.

Σταματούσε, γιατί αγαπούσε. Και θα αγαπάει για πάντα. Θα αγαπάει όσα  έκαναν τον άλλον ξεχωριστό στα μάτια του, στα πρώτα τους φλερτ. Θα αγαπάει τις φορές που του δόθηκε ψυχή και σώμα. Θα αγαπάει τα όνειρα που έκανε με εκείνον πρωταγωνιστή. Θα αγαπάει τις αναμνήσεις τους. Θα αγαπάει τα καλά, αλλά θα φύγει για τα κακά.

Δε γλιτώνουν οι αγάπες απ’ την τελική κρίση. Δε γλιτώνει ο ένας απ’ τον άλλο και δε γλιτώνει κανένας απ’ τον εαυτό του. Είσαι αυτός που δεν αγάπησε; Τότε, ναι, θα ξεκολλήσεις εύκολα, μόλις βρεις τη δύναμη να ορθώσεις τον θιγμένο σου εγωισμό. Θα φύγεις, μόλις βρεις έναν καινούργιο προς κατάκτηση άνθρωπο.

Μήπως, όμως, είσαι αυτός που αγάπησε; Ναι, θα πονέσεις. Ναι, θα σου πάρει καιρό να συνηθίσεις με την αγάπη σου που ξέμεινε χωρίς ανταπόκριση. Θα σιχτιρίσεις και θα μετανιώσεις πιο πολύ για τα δικά σου λάθη. Αγάπησες και δεν πλήγωσες, αλλά ναι, πληγώθηκες. Αγάπησες και δε σκότωσες, αλλά ναι, σκοτώθηκες. Για την αγάπη, όμως, που πέθανες, γι’αυτήν θα γεννηθείς και πάλι. Θα ξαναγεννηθείς για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς απ’ την αρχή. Αυτό σου αξίζει. Τέλος.