Ερωτικές ραδιοφωνικές αφιερώσεις

Έρωτας που ομολογείται είναι ζωντανός έρωτας. Ψάχνει φωνή να καταθέσει την παραδοχή του και πράξεις να αποδείξει την ύπαρξή του. Γίνεται εφευρετικός κι ανακαλύπτει ερωτικές τεχνικές ή βάζει λίγο απ’ τον εαυτό του για να τις δημιουργήσει εκ νέου. Κι αναλαμβάνει την ευθύνη. Μπροστά σε ολόκληρο ακροατήριο λέει αυτά που απευθύνονται μονάχα σε έναν. Έρωτας που ομολογείται σε πολλούς είναι ελεύθερος έρωτας.

Συνδέθηκαν κι απόψε. Ένας ραδιοφωνικός σταθμός συγκεκριμένος ή ένας σταθμός τυχαίος. Ένας σταθμός με ρόλο να ψυχαγωγεί, να ενημερώνει, να εμπνέει ή απλά να σπάει τη μοναξιά. Στο σπίτι, στη δουλειά, στο ταξίδι, στη διαδρομή. Τη μέρα, τη νύχτα, ή κάπου ενδιάμεσα. Για μερικά λεπτά ή για όσο είναι. Εντός ή εκτός προγράμματος.

Μια φωνή καλωσορίζει τους θαμώνες. Τους βιαστικούς, τους νεόφερτους, τους σκεπτικούς, τους νέους. Τους ετοιμάζει για το πρώτο τραγούδι. Αφιέρωση, λέει βραχνά, με χροιά ρομαντικά νοσταλγική. Κάποιος, κάπου αφιερώνει αυτό το τραγούδι σε κάποιον άλλο, κάπου αλλού ή κάπου μαζί του. Ζητώντας απλά να παίξει απ’ τον Πέτρο για την Άννα ή απ’ την Άννα για τον Πέτρο. Χωρίς άλλα λόγια. Με την προσμονή οι στίχοι να πουν τα υπόλοιπα.

Κι ύστερα μια ακόμη αφιέρωση. Απ’ τον Γιώργο. Σκέτο. Απ’ τη Ζωή. Σκέτο. Και μετά μια άλλη. Απ’ τον Κώστα για εκείνη που του λείπει απόψε όσο ποτέ. Απ’ την Κατερίνα που ερωτεύτηκε πρώτη φορά. Απ’ τον Σταύρο που έχει πολυετή επέτειο. Κι απ’ την Ιωάννα που χώρισε και γυρεύει επιστροφές.

Όλες τους ερωτικές παραδοχές. Για έρωτες πρόσφατους, για έρωτες από πάντα, για έρωτες παρελθοντικούς ή δειλούς. Για παραλήπτες που έχουν όνομα ή για παραλήπτες που μαντεύουν ότι τους αφορά. Για παραλήπτες που θα ‘θελαν να τους αφορά. Για παραλήπτες που τους πονά η αλήθεια που κρύβει το τραγούδι.

Οι υπόλοιποι ακροατές απλοί θεατές. Με μόνη τους συμμετοχή τη δυνατότητα να πλάθουν ιστορίες. Φωτογραφίζουν στιγμιαία παρουσίες και σκιαγραφούν χαρακτήρες. Ο Πέτρος ο ρομαντικός. Η Άννα η τυχερή. Ο Κώστας ο στενοχωρημένος. Η Κατερίνα η ερωτοχτυπημένη. Ο Σταύρος ο σταθερός. Η Ιωάννα η απελπισμένη.

Και για μερικά λεπτά το ζουν μαζί τους. Μπαίνουν στη θέση τους ή θυμούνται όταν βρίσκονταν εκείνοι σε αντίστοιχη. Αναβιώνουν αυτά που έμειναν πίσω ή που έμειναν σκέτα όνειρα. Νιώθουν για λίγο κάτι από έρωτα, χωρισμό, έλλειψη, ανάγκη. Γίνονται ο Πέτρος, η Ζωή, ο Σταύρος κι η Άννα. Κι ερμηνεύουν στίχο-στίχο προσπαθώντας να δουν απ’ την κλειδαρότρυπα. Τι δεν έχει ο Κώστας και του λείπει; Τι κράτα χρόνια σε σχέση τον Σταύρο; Τι συνέβη κι η Κατερίνα έχασε αυτό που αγαπούσε;

Ζηλεύουν κατά βάθος κι ανάβουν τσιγάρο, κατεβάζουν το παράθυρο, βγαίνουν στο μπαλκόνι, χαζεύουν στο ταβάνι. Ζητούν φρέσκο αέρα στο πρόσωπο, εθιστικό αέρα στα πνευμόνια και λίγα λεπτά με τον εαυτό τους. Κάποιοι πιάνουν το κινητό να κάνουν κι οι ίδιοι μία αφιέρωση. Μερικοί από αυτούς το κάνουν. Κάποιοι το μετανιώνουν. Άλλοι δεν το τολμούν καν.

Ακουμπούν στο κάθισμα, στο κρεβάτι, σε μια αγκαλιά και μελαγχολούν. Βλέπεις, ο έρωτας είναι παρών, ακόμα κι αν τα πρόσωπα απουσιάζουν. Πνίγει τη σιωπή και ζητά να αποσταλεί στον εμπνευστή του με τηλεφώνημα, μήνυμα, γράμμα, αφιέρωση. Διαλέγει τραγούδι και χάνεται στις λέξεις. Ταυτίζει τους καλά ασφαλισμένους σε συνθήκες μοναξιάς και παρασύρει τους ευάλωτους. Σε ήχους jazz, blues, rock, λαϊκούς, σε στίχους ελληνικούς ή ξένους, αφήνει κι απόψε το στίγμα του. Κάνει γνωστή την ύπαρξή του.

Και κάπως έτσι, ο έρωτας διατηρεί την επιρροή του. Δείχνει πως φτάνει σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, νικά αποστάσεις, δημιουργεί δεσμούς κι αφήνει αισθήσεις. Αφιερώνει κι αφιερώνεται και κάποιος χαμογελά ή κάποιος δακρύζει στην πρώτη νότα ή την τελευταία. Με μόνη ανοιχτή μια κεραία που πιάνει σήμα. Με μόνη ανοιχτή μια καρδιά που ίσως πού και πού το χάνει.