Τους ερωτευτήκαμε, τους αγαπήσαμε, τους κάναμε κομμάτι της ζωής, της καρδιάς και του κορμιού μας κι εκείνοι διάλεξαν να φύγουν από εμάς, κι εκείνοι διάλεξαν απλά εσάς. Τους κατηγορήσαμε, τους βρίσαμε, θυμώσαμε, κλάψαμε, ουρλιάξαμε, ήπιαμε, δοκιμάσαμε να τους μισήσουμε, αλλά δεν τα καταφέραμε. Δεν τα καταφέραμε, γιατί όσο περαστικοί κι αν ήμασταν εμείς για εκείνους, για εμάς ήταν και δυστυχώς είναι ακόμα ό,τι καλύτερο είχαμε ζήσει, για όσο προλάβαμε να το ζήσουμε.
Τους αγαπήσαμε και τους αγαπάμε ακόμα. Ίσως μετανιώνουμε που δεν τους κρατήσαμε πιο σφιχτά, που δεν προσπαθήσαμε λίγο παραπάνω να τους μεταπείσουμε σε εκείνες τις τελευταίες στιγμές μας, που ήμασταν αρκετά εγωιστές και δεν είπαμε ένα ακόμη παρακλητικό «μείνε», ένα ακόμη απεγνωσμένο «σε έχω ανάγκη». Ίσως και να σιχτιρίζουμε τους εαυτούς μας που δεν είχαμε εμείς αυτό που τους κέρδισε σε εσάς, που παρά την αγάπη μας για εκείνους, αποδειχθήκαμε λίγοι.
Όμως δεν έχει σημασία. Δε θα φυλακίσουμε κανέναν για να μείνει μαζί μας. Έτσι κι αλλιώς, απ’ την πρώτη μέρα που τους γνωρίσαμε, σκοπός και πεμπτουσία της ύπαρξής μας ήταν να τους βλέπουμε να χαμογελούν. Και κάναμε τα πάντα γι’ αυτό. Τα πάντα εκτός από αυτό το κάτι που κάνατε εσείς για εκείνους, εκτός από αυτό το κάτι που χάρισε όλα τα χαμόγελα σε εσάς και σε εμάς μόνο πληγές.
Να τους αγαπάτε, εντάξει; Να τους φροντίζετε, να τους νοιάζεστε, να τους λατρεύετε. Μην τους πληγώσετε ποτέ. Να τους αγκαλιάζετε, να τους προστατεύετε, να τους ερωτεύεστε. Δώστε τους όλα όσα νόμιζαν πως θα βρουν σε εσάς, δώστε τους όλα όσα τους τάξατε όταν τους πήρατε από εμάς. Εκτιμήστε ότι για εσάς έφυγαν απ’ τη σιγουριά της δικής μας αγκαλιάς, ότι για εσάς άντεξαν να μας πληγώσουν προκειμένου να σας έχουν.
Μην τους αφήσετε να το μετανιώσουν, εντάξει; Γιατί τότε θα μισήσουν τον εαυτό τους κι εμείς δεν το θέλουμε αυτό για εκείνους. Θέλουμε να βρουν την ευτυχία που τους αξίζει, την ευτυχία που δεν μπορέσαμε να τους προσφέρουμε εμείς, την ευτυχία που πόνταραν και τα τελευταία τους ρέστα για να πάρουν από εσάς. Αξιοποιήστε με κάθε δυνατό τρόπο την ευκαιρία που στέρησαν από εμάς για να τη δώσουν σε εσάς.
Μην τους αφήσετε να έρθουν πάλι ντροπιασμένοι έξω απ’ την πόρτα μας, ζητώντας για μια δεύτερη ευκαιρία, γιατί εμείς δε θα γίνουμε ποτέ για εκείνους αυτό που δεν ήμασταν εξαρχής όσες ευκαιρίες κι αν δώσουμε και το ξέρουμε καλά. Ό,τι τους έδιωξε τότε, θα τους ξαναδιώξει, αφήνοντας εμάς άλλο λίγο πιο άδειους κι εκείνους άλλο λίγο πιο μετέωρους.
Κάντε τους να νιώσουν ασφαλείς, γιατί το ‘χουν ανάγκη. Μην τους δώσετε λόγους να φύγουν, γιατί όταν πια δε θα τους έχετε, θα καταλάβετε πως χάσατε αληθινά σπουδαίους ανθρώπους. Λατρέψτε τους με τα ελαττώματά τους, γιατί για εσάς είναι διατεθειμένοι να τα αλλάξουν όλα και συγχωρήστε τα μικρά τους λάθη, γιατί για εσάς και μόνο θα τα διορθώσουν. Σκεφτείτε πως εμείς για χάρη τους, τους συγχωρήσαμε ένα απ’ τα μεγαλύτερα λάθη, την απιστία.
Να τους προσέχετε, εντάξει; Να τους κάνετε να ξεχνούν και να ξεχνιούνται. Αφήστε τους να σας δώσουν και να σας δοθούν. Κι εσείς με τη σειρά σας δώστε τους τα πάντα, αυτά που μπορείτε κι αυτά που δεν έχετε μπορέσει ακόμα. Να μην τους λείψει τίποτα και κυρίως όχι αυτά που αν είχαν μείνει μαζί μας θα τους δίναμε απλόχερα εμείς. Μην τους αφήσετε να μας νοσταλγήσουν, γιατί είναι βάσανο κι εμείς απ’ όλους το ξέρουμε πιο καλά. Μας έχασαν και τους χάσαμε. Κι αν μας ξέχασαν είναι ευτυχία. Τώρα, αν θα τους ξεχάσουμε κι εμείς, αυτό είναι μόνο τύχη.
Συντάκτης: Εβίτα Λυκούδη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
