Με σκωτσέζικα ντους δεν κόλλησε κανείς

Εγωισμός ή φόβος; Αυτοκυριαρχία ή αυτοάμυνα; Χαρταετός ο έρωτας κι εμείς ένα καρούλι με σπάγκο. Αν καταφέρει να σηκωθεί ο χαρταετός έχει την τάση να φύγει, να πετάξει, να παρασυρθεί με εκείνους τους ανέμους,  να πάει όλο και πιο ψηλά, όσο πιο ψηλά γίνεται να φτάσει. Μα εσύ θα σφίξεις το σχοινί, θα τον τραβήξεις λίγο πίσω πριν τον χαλαρώσεις και πάλι και μετά ξανά. Μαζεύεις κι αφήνεις, δίνεις και παίρνεις, γιατί φοβάσαι πως ίσως το σχοινί δεν αντέξει και σπάσει ή μήπως δε φτάσει και φύγει μέσα απ’ τις παλάμες σου.

Έτσι, όμως, θα έπρεπε να είναι; Κάθε φορά που παρασύρεσαι, γυρίζεις πάλι πίσω, αφήνοντας το φόβο, τη δειλία, την ανασφάλεια και τον εγωισμό να πάρουν τον έλεγχο. Δεν είναι ότι δεν έχεις συνειδητοποιήσει την ενδόμυχη ανάγκη σου να δώσεις, να είσαι τρυφερός, να νοιάζεσαι, να ερωτεύεσαι, γιατί αλλιώς θα κατεύναζες εξαρχής όλες εκείνες τις τάσεις σου να αφεθείς και θα περιοριζόσουν σε μια μέτρια κατάσταση, διατηρώντας το γκάζι σε χαμηλή ταχύτητα κι επιλέγοντας τη δεξιά λωρίδα του δρόμου.

Ίσως αυτό να ήταν και πιο λογικό σαν στρατηγική και σαν επιλογή. Ξέρεις τι μπορείς, τι θες, τι φοβάσαι, τι ελέγχεις και τι όχι, τι αντέχεις και τι όχι κι είσαι ξεκάθαρος πρώτα με τον εαυτό σου και μετά με εκείνον τον άλλο που είναι συνεπιβάτης στο ταξίδι αυτό. Αλλά εδώ δε μιλάμε για κάτι τέτοιο. Μιλάμε για δυο ανθρώπους σε ένα σώμα, για δυο αντιμαχόμενες διαθέσεις και προθέσεις, για απότομα γκάζια και φρένα, για προσπεράσεις κι υποχωρήσεις, για προορισμούς που τη μία μοιάζουν τόσο κοντινοί και την άλλη τόσο μακρινοί. Δυο προσωπικότητες μες στο ίδιο κορμί, που ποτέ δε μπόρεσαν να συνυπάρξουν, να συμβιβαστούν, να κατασταλάξουν κι αναγκάστηκαν να υπερβάλουν.

Μα μηn το κάνεις αυτό, μη σου το κάνεις. Ποιο το νόημα να μη δίνεις αυτά που θες να δώσεις; Τι περιμένεις; Εγγυήσεις ποιότητας κι επιστροφές χρημάτων στον έρωτα δεν υπάρχουν. Ποιον φοβάσαι; Εκείνον που απολαμβάνει όσο τίποτα τις εκδηλώσεις λατρείας σου ή εσένα; Φοβάσαι μη σου φύγει, μη σου «τη φέρει», μη σε αφήσει ξεκρέμαστο με έναν ακόμη θιγμένο εγωισμό και νομίζεις πως αν τον φτύνεις, πως αν του δείχνεις αδιαφορία, πως αν βλέπει τη σκληρή πλευρά του εαυτού σου θα σε θέλει πιο πολύ, θα κολλάει.

Να τους φοβάσαι τους ανθρώπους που δε σε θέλουν γι’ αυτά που τους δίνεις, αλλά γι’ αυτά που τους στερείς. Να φοβάσαι τους ανθρώπους που επαναπαύονται όταν εσύ προσφέρεις και ζητιανεύουν όταν εσύ απαξιείς. Και πιο πολύ να φοβάσαι τον εαυτό σου που νομίζει πως έτσι χτίζονται έρωτες, αγάπες και σχέσεις. Δείχνεις τον καλό σου εαυτό, τους γλυκαίνεις και μετά επιδιώκεις να σε κυνηγήσουν, να ξεροσταλιάσουν για εκείνες τις μοναδικές τρυφερότητες κι αγάπες σου.

Μάθε να παίρνεις αξία κι ευτυχία απ’ τα χαμόγελα εκείνων που καταφέρνεις να κάνεις χαρούμενους μέσω της δοτικότητάς σου κι όχι απ’ τα παρακάλια εκείνων που αφήνεις κάθε τόσο νηστικούς, για να βεβαιωθείς πως θα γυρίζουν πάντα σε σένα για φαγητό.

Αγάπα επιτέλους τον εαυτό σου. Δώσε, γιατί θες να δώσεις, γιατί πιστεύεις ότι έχεις αυτό που χρειάζεται για να δεθεί κάποιος μαζί σου επειδή σε θέλει κι όχι επειδή σε έχει ανάγκη. Δώσε, γιατί νιώθεις πλήρης δίνοντας κι όχι σπουδαίος στερώντας. Κι εκείνος ο άλλος που εκτιμά τον καλό σου εαυτό, γιατί πρέπει να γνωρίζει και τον κακό; Τον αξίζει; Έχει κάνει κάτι και του το ξεπληρώνεις έτσι ή μήπως του χρεώνεις τις δικές σου προσωπικές ανασφάλειες;

Κι αν φύγει; Αν εκείνος είναι πιο έξυπνος από σένα και φύγει από εκεί που επίτηδες τον αφήνουν να πεινάει, γιατί δεν ανέχεται να νομίζει κανείς πως μπορεί να τον κάνει να εξαρτηθεί με τέτοια ύπουλα κόλπα; Αν φύγει για εκείνες τις αγκαλιές που του στέρησες ενώ κι εσύ τόσο είχες ανάγκη να του δώσεις; Μετά τι θα πεις; Ποιος θα φταίει; Ποιος θα έχει κάνει λάθος; Γι’ αυτό πρόσεξε. Φοβάσαι μην τον χάσεις, αλλά θα τον χάσεις επειδή φοβάσαι.