Μη με αφήνεις να σε αφήσω

Κουράστηκα, μ’ ακούς; Περιηγήθηκα σε μέρη και καταστάσεις που με άφηναν κάθε μέρα όλο και πιο λίγη, πιο λίγη από αυτό που ήμουν, πιο λίγη από αυτό που αγαπούσα να είμαι. Κουράστηκα. Αφέθηκα σε βεβιασμένες αγκαλιές κυνηγώντας την ευτυχία και κοίτα με τώρα, ξέχασα να αγαπάω. Αφέθηκα σε άπιαστα όνειρα κυνηγώντας την επιτυχία και κοίτα με τώρα, σταμάτησα να χαμογελάω.

Με μίσησα, το ξέρεις; Με άδειασα από δυνάμεις, ελπίδες κι επιθυμίες. Έμεινα με τις αναμνήσεις μου μόνο, με εκείνη την εικόνα του πιο ευτυχισμένου μου «εγώ» στις παλιές φωτογραφίες. Και πάγωσα. Αγρίεψα. Αγρίεψα, για να επιβιώσω και πάγωσα για να μη νιώθω. Αλλά δε θέλω άλλο, σε παρακαλώ. Μη με αφήσεις να σε αφήσω πάλι, μη με αφήσεις να με αφήσω ξανά.

Δεν μπορείς να με συγχωρέσεις απόψε και το ξέρω. Θέλεις κι εσύ όσο κι εγώ να γυρνούσε ο χρόνος πίσω, αλλά δε γίνεται. Να μη σε πλήγωνα ποτέ, να μη σε άδειαζα σε εκείνες τις τελευταίες σκληρές κουβέντες μου και σε εκείνες τις εγωιστικές μου πράξεις. Χρειάζεσαι εσύ χρόνο για να δεις πάλι σε εμένα αυτό που αγάπησες τότε και χρειάζομαι χρόνο κι εγώ για να σε κερδίσω με εκείνα τα ανέμελα γέλια μου και τα φωτεινά μου μάτια.

Χάιδεψέ μου τα μαλλιά απόψε. Σε παρακαλώ! Χάιδεψέ μου τα μαλλιά όπως και τότε που τα άπλωνα στο στήθος σου στις καλοκαιρινές μας βόλτες. Χάιδεψέ μου τα μαλλιά για να είμαι πάλι εγώ, εκείνο το κορίτσι που αφηνόταν χωρίς άμυνες στα πιο γνώριμα χέρια που το άγγιξαν ποτέ, εκείνο το κορίτσι που έκλεινε τα μάτια, όχι για να ονειρευτεί το μέλλον, αλλά για να απολαύσει τη στιγμή.

Ξέρεις πόσα βράδια ανέτρεξα σε αυτές τις στιγμές μας; Πόσα βράδια τιμώρησα με αϋπνίες τον εαυτό μου, γιατί μου έλειπαν τα χέρια σου, γιατί μου έλειπε η γαλήνη που έβρισκα μόνο στα χάδια σου; Τα λάθη  μου δε θα διορθωθούν με όσα συγγνώμη κι αν σου πω. Τα λάθη μου θα διορθωθούν όταν καταλάβεις πως είμαι πάλι εγώ, όταν καταλάβεις πως είμαι εγώ πιο πολύ από όσο ήμουν ποτέ, ίσως γιατί τώρα, που με έχασα μια φορά και με πόνεσα, δε θα με ξαναχάσω ποτέ.

Έλα, χάιδεψέ μου τα μαλλιά. Άσε με να ζεσταθώ και πάλι, να μην είμαι πια σκληρή, άσε με να νιώσω ξανά εκεί που ανήκω. Δεν ήθελα να σου κάνω κακό, δεν ήθελα να κάνω κακό ούτε σε μένα. Η εμπιστοσύνη δεν εκβιάζεται, εμπνέεται και είμαι εδώ για να είμαι το άλλο σου μισό, όπως και τότε, με τη διαφορά ότι αυτό το μισό τώρα ξέρει τι θέλει και θέλει εσένα μόνο.

Απόψε, όσο θα μου χαϊδεύεις τα μαλλιά, θα στα πω όλα. Θα παραδεχτώ τα λάθη μου και τα σωστά μου, αυτά που με κατέστρεψαν τότε παίρνοντάς με από σένα κι αυτά που με σώζουν σήμερα φέρνοντάς με πάλι μπροστά στην πόρτα σου. Θα τα πω γιατί έτσι θα εξιλεώσω εμένα και θα δικαιώσω εσένα. Κι αύριο εγώ θα είμαι λίγο λιγότερο πληγωμένη κι εσύ λίγο λιγότερο θυμωμένος.

Μου έλειψες και θα το νιώσεις στη σφιχτή αγκαλιά που θα σε φυλακίσω, για να βεβαιωθώ πως είσαι αληθινά και πάλι δίπλα μου. Μου ‘λειψες και θα το ακούσεις στις παθιασμένες, ανακουφισμένες και βαθιές ανάσες μου, όταν θα γίνομαι δική σου. Μου ‘λειψες και θα το δεις στα μάτια μου που θα δακρύσουν από χαρά. Εσύ μη μου πεις αν σου ‘λειψα. Θα το μάθω καθώς θα μου χαϊδεύεις τα μαλλιά…