Μην περιμένεις να σε παρακαλέσω να μείνεις

Μην περιμένεις να σε παρακαλέσω να μείνεις. Όχι γιατί δε θέλω, όχι γιατί δεν έχουν στοιχειώσει τις σκέψεις μου όλα αυτά που είσαι έτοιμος να μας στερήσεις, όχι γιατί δε θα μου λείπεις κάθε δευτερόλεπτο μέχρι να μπορέσω να σε κάνω ανάμνηση. Όχι γιατί δεν είσαι αυτό που θα ήθελα να κρατήσω κοντά μου για όσο πιο πολύ μπορώ ούτε γιατί μαζί σου δεν είδα την πιο ευτυχισμένη εκδοχή του εαυτού μου. Δε θα σε παρακαλέσω να μείνεις, γιατί ξέρω πως εσύ θέλεις να φύγεις. Γιατί ξέρω πως εσένα τις σκέψεις σου στοιχειώνουν όλα αυτά που φεύγεις για να βρεις. Γιατί έγινα μάλλον ήδη ανάμνηση, γιατί όσο κι αν προσπάθησα δεν σε έκανα ευτυχισμένο.

Κι αν έμενες για τα παρακάλια μου; Αν έμενες, γιατί δεν άντεχες τα κλάματα και τα αναφιλητά μου; Αν έμενες από εκτίμηση για όσα διαρκώς επαναλάμβανα πως θυσίασα για σένα; Αν έφευγες από απόφαση και γυρνούσες ξανά από λύπηση; Εγώ αυτό νομίζεις πως θα ήθελα; Εγώ που ήμουν η επιθυμία σου τώρα να γίνω ο εξαναγκασμός σου;

Ίσως δε σε παρακαλάω κι από εγωισμό. Γιατί κάπου μέσα μου πιστεύω πως ήμουν ή έστω είχα την πρόθεση να γίνω ό,τι καλύτερο είχε βρεθεί στο δρόμο σου ποτέ. Κι αν αυτό δεν το είδες ή το είδες και το προσπέρασες, αν το υποτίμησες ή αν το θεώρησες δεδομένο, απλό, τότε μάλλον το έδωσα στο λάθος άνθρωπο. Τότε μάλλον καλύτερα που φεύγεις, για να με αφήσεις να το δώσω κάπου αλλού, εκεί που θα το θεωρούσαν λόγο να μείνουν.

Δε θα σε παρακαλέσω να μείνεις, γιατί δε θέλω να παρατείνω άλλο την αναμονή της αποχώρησής σου. Όσο συντομότερα φύγεις, τόσο συντομότερα κι εγώ θα μάθω να ζω χωρίς εσένα. Φύγε κι άσε με να σε απομυθοποιήσω, να σε κατηγορήσω, να θυμώσω, να σκεφτώ και να ξεχάσω. Να κάνω ό,τι μπορώ, ό,τι βολεύει προκειμένου να βρω την ευτυχία που θα βρεις κι εσύ εκεί που πας. Άλλη αγκαλιά; Ελευθερία; Φεύγεις γιατί θες κάτι άλλο ή απλά γιατί δε θες εμένα; Αυτό δε με αφορά. Εφόσον χάσαμε, έχασα, έχασες και χάθηκε το «μαζί». Tο «μετά» μου είναι εντελώς αδιάφορο.

Κι αν περιμένεις τα παρακάλια μου για να σε κάνουν να μείνεις, αν θες να δεις πόσο θα έτρεχα πίσω σου για να σε κρατήσω εδώ, τότε σίγουρα καλύτερα να φύγεις. Αν δε σε έπεισα ή δεν πείστηκες για το πόσο σε θέλω με όσα σου έδινα όταν με κοιτούσες στα μάτια, θα σε πείσω ή θα πειστείς τώρα που μου γυρνάς την πλάτη; Έληξε η αγάπη μας, αγάπη μου. Και ή θα την αφήσουμε ξεχασμένη στο ψυγείο ή θα την πετάξουμε ή θα την καταναλώσουμε ληγμένη και θα μας αρρωστήσει. Κι επειδή ούτε οι αρρώστιες ούτε οι έρωτες που απλώς συντηρούνται στο ψύχος αξίζουν σε κανέναν από εμάς, φύγε.

Δεν έχω βρει τη δύναμη να σου ανοίξω την πόρτα κι ούτε να την κλείσω πίσω σου. Αλλά σε διαβεβαιώνω πως δε θα σταθώ μπροστά σου για να σε εμποδίσω, όταν θα ακουμπήσεις το χέρι σου στο πόμολο. Κι αν είναι κάτι για το οποίο θα σε παρακαλέσω, αυτό θα ‘ναι να μη γυρίσεις πίσω. Όπως σου αναγνώρισα εγώ το δικαίωμά σου να φύγεις, αναγνώρισέ μου κι εσύ το δικαίωμα να ηρεμήσω μακριά από αναποφασιστικότητες κι εγωιστικά πήγαινε-έλα. Σου έδωσα όσο χώρο χρειαζόταν για να με αγαπήσεις, αλλά δε θα σου επιτρέψω να με καταστρέψεις, αν τελικά δε βολευτείς στο εκεί, αν μετανιώσεις, αν φοβηθείς.

Οι έρωτες τυχαίνουν και πετυχαίνουν. Στο λίγο ή στο πολύ, στο τώρα ή στο πάντα, στο για τώρα ή στο για πάντα. Δεν υπάρχουν μυστικές συνταγές ούτε δεσμευτικά τάματα. Είσαι πάντα ελεύθερος να μπεις και να βγεις από καρδιές που δε σε χώρεσαν, αλλά είσαι κι υποχρεωμένος να φεύγεις από καρδιές που δε σε συγχώρεσαν. Γι’ αυτό και δε θα σε παρακαλέσω να μείνεις. Γιατί δεν ξέρω κατά βάθος αν μπορώ να σε συγχωρέσω που έστω για λίγο ήθελες να φύγεις.