Μην το κουράζουμε, απλώς δεν ταιριάζουμε

Αναλύσεις στις αναλύσεις. Επεξηγήσεις στα εδώ και καιρό εξηγημένα και στα από πάντα ανεξήγητα. Εγώ κι εσύ, δυο άνθρωποι που παλεύουμε να φτιάξουμε αυτά που σε μία στιγμή θα γκρεμίσουμε και πάλι, παίζοντας κάθε μέρα το ίδιο έργο σε επανάληψη. Και κάθε επανάληψη μας βρίσκει όλο και  πιο αδιάφορους για το σενάριο, γιατί το έργο το έχουμε δει και το τέλος του το ξέρουμε καλά. Ίσως αυτό που δεν ξέρουμε καλά είναι ότι σε αυτό το έργο δεν έπρεπε να υποκρινόμαστε, γιατί δεν είμαστε οι ηθοποιοί. Αυτό είναι το έργο της ζωής μας και σε αυτό είμαστε οι σεναριογράφοι.

Βολεύτηκα όμως στην υποκρισία εγώ, βολεύτηκες στην υποκρισία κι εσύ. Αλήθειες που δεν ειπώθηκαν, γιατί θα μας έφερναν αντιμέτωπους με αδιέξοδα που δε θα ξεπερνούσαμε κι αποφάσεις που δε θα παίρναμε. Σκέψεις που έμεναν πάντα κρυφές γιατί μύριζαν διάλυση, μύριζαν χωρισμούς, μύριζαν απόγνωση. Λόγια που παραλλάχθηκαν πριν τα ξεστομίσουμε, γιατί θα ακούγονταν σκληρά, σκληρότερα από αυτά που άντεχες να μου πεις ή που άντεχα να με ακούσω να λέω.

Στα «έχουμε προβλήματα», δοκιμάσαμε χίλιες δυο λύσεις, με καλύτερη πάντα το να αλλοιώνω εγώ εσένα κι εσύ εμένα. Να σε αλλάζω και να μ’ αλλάζεις, να σε κατακρίνω και να με κατακρίνεις, να σε ποτίζω ενοχές και να με ποτίζεις με «πρέπει», να μου πουλάς παράλογα επιχειρήματα και να τα αγοράζω με ξεδιάντροπες ειρωνείες.

Πόσα ξημερώματα μας βρήκαν άυπνους, πόσες μέρες μας βρήκαν κακόκεφους, πόσα βράδια μας βρήκαν θυμωμένους; Σε αυτά τα «γιατί;», που τόσο μας βασάνιζαν, η απάντηση ήταν τόσο προφανής κι εμείς τόσο ανίκανοι να τη δούμε, τόσο εγωιστές για να την αποδεχτούμε.

«Μην το κουράζουμε. Απλώς δεν ταιριάζουμε.», είναι η αλήθεια που πνίξαμε και τελικά φτάσαμε να μας πνίγει εκείνη. Δεν είναι όλοι για όλους , δεν είναι όλα για όλους. Και το δικό μας παραμύθι καλώς ή κακώς μπορούσε να τελειώσει μόνο με το «Έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, χωριστά.». Ήθελα να δω την ευτυχία στα μάτια σου κι εσύ τον έρωτα στα δικά μου, και τελικά τα μάτια μας πρόδιδαν μόνο τους μέχρι πρωίας καβγάδες μας με εκείνους τους μαύρους κύκλους τους και μόνο  τα ξεσπάσματά μας με δάκρυα με εκείνα τα νωπά βλέφαρά τους.

Άλλο προσπάθεια, άλλο αυτοκαταστροφή. Το «φεύγω», το «δεν μπορώ», το «δεν αντέχω» δεν είναι πάντα οι εύκολες λύσεις. Όταν τα έχεις δοκιμάσει όλα ή έστω όσα περνούσαν απ’ το χέρι σου κι η ευτυχία δε φάνηκε πουθενά, αυτές είναι οι σωστές λύσεις. Σκοπός δεν είναι να είμαστε μαζί επειδή σε έκανα αυτό που ήθελα να είσαι, ούτε επειδή έγινες αυτό που έπρεπε για να μη με χάσεις. Χειρότερη από όλες τις δυστυχίες, ξέρεις, είναι αυτή που διαλέγουμε εμείς για τους εαυτούς μας.

Σε ήθελα, με ήθελες, σε ερωτεύτηκα, με ερωτεύτηκες, αλλά όταν ξεθώριασε το ροζ, όταν βγάλαμε τα εντυπωσιακά προσωπεία μας και μείναμε εμείς στην πιο ανεπεξέργαστη έκδοση του χαρακτήρα μας, ήρθαν κόντρες, ήρθαν διαφορές, ήρθαν ασυμβίβαστοι εγωισμοί, ήρθαν αταίριαστα ενδιαφέροντα. Προσπαθήσαμε να χτίσουμε γέφυρες, ενώ στην πραγματικότητα μοιράζαμε στη μέση την πίεση, την υποχωρητικότητα, την αδιαφορία.

Μόνο που σκοπός δεν είναι να είμαστε εξίσου δυστυχισμένοι, αλλά εξίσου ευτυχισμένοι. Και δε φταις ούτε εσύ ούτε εγώ που δεν μπορούσαμε φυσικά κι απλά να κουμπώσουμε, φταίμε όμως κι οι δυο που ξεχειλώσαμε τις κουμπότρυπες, περνώντας από μέσα τους εκβιαστικά τα κουμπιά μας.

Με τις συμφωνίες εμείς οι δυο δεν τα πήγαμε ποτέ καλά, αλλά ας συμφωνήσουμε έστω και τώρα πως απλά δεν ταιριάζουμε κι ας τελειώσουμε αυτό αντί να τελειώνουμε τους εαυτούς μας κι ο ένας τον άλλον. Γιατί, ξέρεις, μετά από κάθε «τέλος» που ανώφελα καθυστερούμε να πούμε, υπάρχει μια νέα αρχή που περιμένει γεμάτη υποσχέσεις τη σειρά της!