Μου λείπουν όσα δεν έχουμε ζήσει ακόμη

Σε ξέρω λίγο για να μπορώ να σε αποκαλέσω δικό μου, αλλά αρκετά για να έδινα τα πάντα προκειμένου να σε είχα αυτή τη στιγμή εδώ. Όνειρα που αθόρυβα ρίζωσαν μέσα από μια τυχαία και τυχερή γνωριμία και θέριεψαν σε άτακτες κουβέντες πόθων και πάθους δυο ανθρώπων, που εκβιαστικά απαίτησαν απ’ τη μοίρα αυτά που εκ πρώτης όψεως εκείνη φάνηκε να παραβλέπει και να υποτιμά.

Για ποιο λάθος χρόνο μιλούν; Για ποια κακή συγκυρία; Οι έρωτες, πες στον κόσμο, δεν κλείνουν βολικά ραντεβού με τις καρδιές. Για μένα και για σένα, για εμάς, ο μόνος λάθος χρόνος είναι αυτός που χαραμίσαμε χωριστά.

Τώρα σε θέλω. Σε ξέρω λίγο για να βάλω για σένα το χέρι μου στη φωτιά, αλλά αρκετά για να έχω βάλει ολόκληρο το μυαλό και το κορμί μου. Σε σκέφτομαι και σε ζητάω συνέχεια. Σε νοιάζομαι και σε λαχταράω συνέχεια. Ένα «μου λείπεις» ξεγλιστράει όλο και πιο συχνά κι ύστερα απορώ. Πώς γίνεται να σου λείπει κάτι που δεν έχεις ακόμη; Πώς γίνεται να νιώθεις στέρηση από αισθήσεις που δεν είχες ποτέ; Πώς γίνεται ψυχή και σώμα να έχουν εξάρτηση από ουσίες που δεν έχουν καταναλώσει;

Μου λείπουν πολύ αυτά, που δεν έχουμε ζήσει ακόμα. Μου λείπουν αυτά που τα μάτια σου πρόδωσαν ότι φτιάχτηκαν για εμάς. Μέχρι χθες ήμασταν δυο τυχαίοι άνθρωποι, που τριγυρνούσαν ως άγνωστοι στα σκοτάδια της ίδιας πόλης. Σήμερα δυο τυχεροί άνθρωποι, που αναμένουν ν’ απολαύσουν τις ίδιες, κοινές επιθυμίες. Αύριο δυο ευτυχισμένοι άνθρωποι, που στο «θα λείψω» απάντησαν «θα περιμένω» και πλέον θα παίρνουν όσα διεκδίκησαν.

Κόντρα σ’ όλους και σ’ όλα. Ποια προγνωστικά, ποια στατιστικά, ποιες πιθανότητες; Εμείς δεν ανήκουμε στο μέσο όρο. Εμείς δε γνωριστήκαμε, ερωτευτήκαμε, αγαπηθήκαμε σ’ έναν ιδανικά πλασμένο κόσμο. Εμείς δε βγήκαμε εκείνα τα καλοστημένα ραντεβού γνωριμίας, ούτε πήραμε το χρόνο μας για να τσεκάρουμε ρομποτικά, αν ο ένας έχει όσα ο άλλος ψάχνει. Πριν καν το καταλάβουμε, ανάμεσά μας τρύπωσαν αναγκαστικές αποστάσεις και κάπου εκεί ξεκίνησε ένα φαινομενικά άδικο για εμάς παιχνίδι με αντίπαλο το χώρο και το χρόνο.

Στον έρωτα, όμως, δεν κερδίζει αυτός που έχει τις συγκυρίες με το μέρος του. Το μόνο μέρος που χρειάζομαι εγώ για να κερδίσω είναι ένα μέρος στο μυαλό σου κι άλλο ένα στην καρδιά σου. Οι αποστάσεις στον έρωτα δε μετριούνται σε μίλια και χιλιόμετρα. Μετριούνται σ’ εκείνα τα «μου λείπεις». Σ’ εκείνα τα πρωινά που το σώμα μηχανικά περιπλανιέται, γιατί η σκέψη αποφάσισε πως θέλει να ζήσει μαζί σου, σ’ εκείνα τα βράδια που το σώμα κοιμάται πιο μόνο από πότε, γιατί η σκέψη πλαγιάζει στα δικά σου σεντόνια.

Αιθεροβάμονες αυτοί που αναμένουν βασιζόμενοι σε ενδείξεις; Κατά φαντασία ασθενείς αυτοί που νιώθουν θλίψη γιατί τους λείπει κάποιος που ακόμη δεν είναι καλά καλά δικός τους; Δεν είσαι η επιλογή που μετά από σκέψη διάλεξα ανάμεσα σε άλλες. Είσαι η επιλογή που μόνη της κέρδισε κάθε άλλη κι έγινε απόφαση, κι έγινε στόχος, κι έγινε προορισμός. Είσαι ο προορισμός μου. Μέρες που διαδέχονται νύχτες, χαμόγελα που διαδέχονται λύπες, στιγμές ελπιδοφόρες που διαδέχονται στιγμές που σε χρειάζομαι απελπισμένα, αλλά σε φτάνω. Αλλά με φτάνεις. Κι αυτό με νοιάζει μόνο.

Γιατί σε θέλω και με θες. Έτσι κερδίζονται οι αναμονές. Αρκεστήκαμε στο λίγο και πάνω του χτίζουμε το πολύ μας κι αυτή είναι η επιλογή μας. Δε βολευτήκαμε στο εύκολο, δεν ξεπουληθήκαμε σε ιδανικούς συμβιβασμούς, δεν παραιτηθήκαμε, δε διστάσαμε. Ο μόνος μου δισταγμός ήρθε εκείνη τη στιγμή που κατάλαβα πόσα διατίθεμαι να κάνω για σένα.

Ο δισταγμός μου όταν κατάλαβα πως στο δίλημμα «σε περιμένω ή σε χάνω» εγώ είχα ήδη κερδίσει.