Οι «θέλω να με θες μα ως εκεί»

Φλερτ∙ δωρεάν, ελεύθερη, ανεύθυνη δραστηριότητα. Με δότη κι αποδέκτη άλλοτε απόλυτα διακριτούς κι άλλοτε αμοιβαία μοιρασμένους. Με ανάγκη να ανήκεις σε έναν απ’ τους δύο ή κι όχι απαραίτητα. Σε κάθε περίπτωση με όρεξη να παίξεις. Με απώτερο σκοπό το κάτι παραπάνω ή το απόλυτο τίποτα. Μόνο με χρόνο και χάρη, για να τσιμπήσει το δόλωμα.

Ατελείωτες ώρες πάνω από οθόνες. Αμέτρητα τα δήθεν αθώα κεράσματα. Υπαινιγμοί, υπονοούμενα, βλέμματα, λόγια του αέρα ή εξομολογητικές αλήθειες, προτάσεις που καταλήγουν πάντα σε τρεις τελείες αφήνοντας κάθε φορά κάτι ανείπωτο, κάτι βουβά προκλητικό κι αποκαλυπτικό.

Κι αφού έχεις βάλει κάθε δυνατό μέσο να δείξεις πρόωρα όλα σου τα πλεονεκτήματα, κι αφού έχεις ξοδέψει χρόνο, χρήμα κι υπομονή μέχρι να φτάσεις στο ψητό και να περάσεις επιτέλους στην ουσία, κάτι στραβώνει. Έτσι απλά. Χωρίς ποτέ να συνειδητοποιείς τι στο καλό έκανες τόσο λάθος την τελευταία στιγμή. Και μένεις με τις προθέσεις στο χέρι. Με λογικές εξηγήσεις ή ωραιότατες ξαφνικές εξαφανίσεις.

Γιατί είχαν άπλετο χρόνο να μιλάτε στο τηλέφωνο, μπόλικη διάθεση να σε ξαγρυπνούν με σέξι φωτογραφίες, είχαν για σένα ύποπτα γελάκια στο τηλέφωνο, λίστες με τραγούδια που προμήνυαν χίλιες δυο μελλοντικές στιγμές, είχαν σωρό από αποθηκευμένα στιχάκια στο κινητό για να στα στέλνουν τις πιο κατάλληλες ή ακατάλληλες στιγμές κι άλλες τόσες ετοιμόλογες ατάκες που σε έπιαναν αδιάβαστο. Αλλά μέχρι εκεί. Τελεία.

Μόλις τέθηκε πρόταση για date τους χτύπησε η γρίπη, γέννησε η αδερφή τους τρίδυμα, μετακόμισαν στο Άμπου Ντάμπι, αποφάσισαν ότι χρειάζονται κατεπείγουσα απεξάρτηση απ’ το κινητό και το έριξαν στην ασκητική ζωή.

Κάποιοι άλλοι τελευταία στιγμή κλειδώθηκαν τυχαία στο μπαλκόνι, ξέμειναν από μπαταρία και δε βρήκαν πουθενά να την φορτίσουν, σκόνταψαν στο χαλάκι της εξώπορτας κι έπεσαν σε κώμα ή κρύωσαν βγαίνοντας κι έπεσαν σε χειμερία νάρκη.

Υπήρξαν κι εκείνοι που στα ραντεβού ήταν πρώτοι και καλύτεροι. Είχαν βαλθεί να μας κάνουν να τους ερωτευτούμε κι είχαν όρεξη να αναλύσουν τα πάντα για τη ζωή τους. Τα πάντα, εκτός απ’ τη λεπτομέρεια ότι είναι παντρεμένοι, αρραβωνιασμένοι, ένα βήμα πριν την εκκλησία.

Πέταξαν μιλώντας στο τηλέφωνο με κάποιον άλλο ένα «Ναι, μωρό μου, δε θα αργήσω», το οποίο θα θέλαμε να ‘χαμε απλά παρακούσει, ή όμορφα κι ωραία μας έκοψαν με ένα «Χαίρομαι πολύ που απέκτησα ένα φίλο σαν κι εσένα.» τη στιγμή που εμείς ψάχναμε το καλό μας βρακί για την πρώτη μας νύχτα μαζί τους.

Άλλοι θυμήθηκαν ξαφνικά ότι περνούν φάση, ότι χρειάζονται να μείνουν μόνοι, ότι νιώθουν μια αιφνίδια πλήξη ή άρχισαν τα ενδοσκοπικά, δηλώνοντας πως μας αξίζει κάτι καλύτερο από εκείνους. Μας προστάτευσαν με την καλή τους την καρδιά, λέγοντας πως δε θέλουν να μας πληγώσουν και γι’ αυτό μας απάλλαξαν απ’ τον άστατο εαυτό τους ή συνειδητοποίησαν πως δεν έχουν χρόνο για τέτοια. Για «τέτοια»! Δεν έχουν χρόνο εκείνοι, που κι όταν κοιμούνται είναι ενεργοί στο chat.

Και τι να πεις; Να πιέσεις; Να αμφισβητήσεις; Πώς μπορείς εσύ να αποδείξεις ότι την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια οι ίδιοι που έπαιζαν οριακά με το μυαλό σου; Ρισκάρεις να κατηγορηθείς και με τα γνωστά «έχεις το μυαλό σου μόνο στο σεξ» ή «γιατί σε νοιάζουν τόσο οι ταμπέλες;» και να σου ζητηθούν και τα ρέστα από πάνω.

Έτσι κάνουν εκείνοι που λατρεύουν την προσοχή σου. Γοητεύονται από αυτό που πρόσκαιρα φουντώνει μεταξύ σας, απολαμβάνουν το ενδιαφέρον σου ή και την καψούρα σου, στη χειρότερη των περιπτώσεων, ενδεχομένως περηφανεύονται για τις κατακτήσεις τους στις παρέες τους κι αντί να πήξει το γλυκό, η κρέμα κόβει με συνοπτικές διαδικασίες.

Και τι καταλαβαίνεις, τελικά, εσύ από όλα αυτά; Ότι οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να δώσουν μπόλικο απ’ τον εαυτό τους αλλά όχι απ’ το σώμα τους. Σαν η ψυχή να μη διαβρώνεται με το ξόδεμα από ‘δω κι από ‘κει. Αλλά εσύ το ξέρεις. Γι’ αυτό και δε θα πέσεις ξανά στην παγίδα εκείνων που διψούν μόνο για να σε δουν να κολλάς μαζί τους, ε;

Καμία απάντηση.