Οι τρελές σκέψεις που κάνουμε όταν έχουμε καθυστέρηση

Πιστή ή όχι στο ραντεβού της, ξαφνικά ή προγραμματισμένα, έρχεται πάνω-κάτω μία φορά το μήνα. Και θα μας δυσκολέψει με εκείνο το άσπρο φόρεμα, που τόσο θέλαμε να φορέσουμε, με εκείνα τα καλοκαιρινά μπάνια, που τόσο θέλαμε να κάνουμε, με εκείνες τις ερωτικές νύχτες, που τόσο ανυπομονούσαμε να έρθουν. Θα βάλει ανάμεσα σε εμάς και τις επιθυμίες μας αηδιαστικές εκκρίσεις, απροσδιόριστα νεύρα κι ανικανοποίητες λιγούρες. Ε, θέλοντας και μη θα σιχτιρίσουμε και θα επιδοθούμε σε εκείνα τα «Μακάρι να μην είχα ποτέ περίοδο», ζητώντας μάταια ελεημοσύνη απ’ την ίδια μας τη φύση.

Ξυπνάς. Βάζεις καφέ. Κοιτάς το ημερολόγιο. Ξαναξυπνάς. Ξαναβάζεις καφέ. Ξανακοιτάς το ημερολόγιο. Ξυπνάς και πάλι. Δε βάζεις καφέ. Δεν κοιτάς το ημερολόγιο. Τώρα ξέρεις. Έχεις μετρήσει τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα που έχει αργήσει. Έχει αργήσει! Θα ξεκινήσεις με το ακατάπαυστο βάδην απ’ το σαλόνι στην κρεβατοκάμαρα και πάλι πίσω. Θα καθίσεις στο κρεβάτι, στον καναπέ, στην καρέκλα, αλλά δε θα βολευτείς πουθενά. Θα σε λούσει κρύος ιδρώτας και το άγχος θα κερδίσει κάθε λογική σου σκέψη. Λίγο οι ορμόνες της περιόδου που δεν έχει έρθει, λίγο αυτό που έρχεται εννιά μήνες μετά την καθυστερημένη περίοδο, θα κάνουν την ψυχραιμία άγνωστη έννοια.

Βαθιές ανάσες. Όχι, σε κάνουν να σκέφτεσαι τοκετό. Τώρα ιδρώνεις πιο πολύ. «Δεν είναι τίποτα.», θα προσπαθήσεις να πείσεις τον εαυτό σου. Κρύωμα, παγωμένες θάλασσες, άγχος, δίαιτα θα είναι τα επιχειρήματά σου ενάντια στο «άλλο». Όμως δεν νιώθεις κρυωμένη, ούτε πήγες στη θάλασσα, ούτε αγχώθηκες για κάτι υπερβολικά κι ο ντελιβεράς της γειτονιάς ξέρει πολύ καλά ότι δεν κάνεις δίαιτα. Άρα οι πιθανότητες γέρνουν και πάλι προς το «άλλο».

Ώρα για τις πρώτες βοήθειες. Ιατρικές; Αδύνατο! Έχεις τον ίδιο γυναικολόγο με τη μαμά σου και ποτέ δε σε έπεισε το ιατρικό απόρρητο σαν ιδέα. Και ντρέπεσαι να του το πεις. Τι θα νομίζει ο άνθρωπος; Ότι έχεις σεξουαλικές επαφές; Απαπά. Αμαρτία! Άλλωστε έχεις μερικές μυστικές συνταγές για να την επισπεύσεις. Ανανάδες, ρόδια, παπάγιες, βύσσινα τα συστατικά της επιτυχίας σου.

Κι ενώ έκανες το σπίτι σου κουζίνα τροπικού εστιατορίου, πάλι τίποτα. Κι όσο εσύ βρίσκεσαι στο τίποτα, το «άλλο» εδραιώνεται στο μυαλό σου. Ώρα για την κολλητή ή την αδερφή ή και τις δύο. Ήταν ανέκαθεν συνεργοί στα εγκλήματά σου κι εσύ στα δικά τους. Δε θα πανικοβληθούν ή έστω θα το κρύψουν. Θα προσπαθήσουν να σε κάνουν να ξεχαστείς, ζητώντας πικάντικες λεπτομέρειες για εκείνο το επίμαχο βράδυ που τώρα μπορεί να σου στερεί την περίοδό σου κι εσύ θα τις κοιτάξεις με βλέμμα δολοφονικό. Αν κάνουν το λάθος κι αρχίσουν να τσακώνονται για το ποια θα είναι η νονά, θα τις πετάξεις έξω απ’ το σπίτι και το ξέρουν. Και μιας κι η μαντική δεν εμπεριέχεται στα ταλέντα τους, έχουν τη μία και μοναδική λύση: τεστ εγκυμοσύνης.

Θα το αρνηθείς. Αφού εσύ δεν είσαι έγκυος και το ξέρεις. Τσάμπα πεταμένα λεφτά; Τα «Μήπως;» και τα «Λες;» σε μπερδεύουν όμως. Θα πάτε μαζί δέκα φαρμακεία μακριά –γιατί ο φαρμακοποιός είναι ακόμα πιο επικίνδυνος από τον γυναικολόγο–, θα μπουν εκείνες μέσα –γιατί εσύ ξαφνικά ντρέπεσαι για τις ενήλικες προγαμιαίες σεξουαλικές συνευρέσεις σου– και θα το αγοράσουν. Τώρα είσαι εσύ, η τουαλέτα και το τεστ. Έφτασε η ώρα της αλήθειας.

Κι αφού εκείνες έκαναν το χρέος τους, σειρά έχει ο πραγματικός συνεργός στο συγκεκριμένο έγκλημα: το αγόρι σου. Δεν ήθελες να του τηλεφωνήσεις, μήπως και λιποθυμήσει ή μήπως τρομοκρατηθεί κι εξαφανιστεί. Κι όχι τίποτα άλλο, έχετε και ένα παιδί να μεγαλώσετε τώρα. Μα τι σκέφτεσαι; Ποιο παιδί; Αφού εσύ δεν είσαι έγκυος. Είσαι στην τουαλέτα. Δίπλα σου απειλητικό το τεστ περιμένει να το χρησιμοποιήσεις. Απέξω εκείνος. Σειρά του να φέρει βόλτα όλο το σπίτι, να δοκιμάσει όλα τα καθίσματα, να ιδρώσει και να ξεϊδρώσει χίλιες φορές.

Αγαπιέστε κι αγαπάτε τα παιδιά. Πόσες φορές δεν παίξατε μαζί με τα ανιψάκια σου; Πόσες φορές στο δρόμο δε χαζολογήσατε με τα μωρά περαστικών; Μόνο που αυτά δεν ήταν δικά σας και κράτησαν μόνο λίγο. Τώρα σκέφτεστε πάνες, μπιμπερό, κλάματα, ξενύχτια, δουλειές, ευθύνες και δε νιώθετε έτοιμοι για τίποτα από αυτά. Με το πτυχίο να είναι ακόμα άπιαστο όνειρο και τα μεροκάματα από ‘δω κι από ‘κει, το τοπίο θολώνει ακόμα περισσότερο. Αυτό το «Πώς θα το πω στους γονείς μου;» καταδιώκει και τους δυο σας.

Κάθεσαι στη λεκάνη. Πρέπει να το κάνεις. Θέλεις και ταυτόχρονα δε θέλεις να ξέρεις. Μια ματιά προς τα κάτω κι η αλήθεια βρίσκεται μπροστά σου. Κατακόκκινη κι αηδιαστική όπως πάντα. «Αγαπημένη μου περιοδούλα!», θα αναφωνήσεις χαμογελώντας και θα υποσχεθείς να μην την απαρνηθείς ποτέ ξανά. «Πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί μπορεί και να σου συμβεί.», θα σκεφτείς και θα μετανιώσεις για κάθε φορά που τη σιχτίρισες.