Όσο το αργείς τόσο χάνεις

Τι περιμένεις; Δεν είναι ο έρωτας σταθμός υπεραστικών λεωφορείων. Δε διαλέγεις προορισμό, αγοράζεις εισιτήριο, στηρίζεσαι σε έναν τοίχο με το σακίδιο στον ώμο και περιμένεις να επιβιβαστείς όταν φτάσει η ώρα. Μην κοιτάζεις το ρολόι σου. Στον έρωτα δεν υπάρχουν ήχοι από δείκτες. Υπάρχουν μόνο ήχοι από παλμούς. Μη σκέφτεσαι τι να βάλεις στις αποσκευές σου. Δεν υπάρχει κανένα ρούχο που να μπορεί να σε ντύσει καλύτερα από την αλήθεια που έχεις μέσα σου. Και σίγουρα μη σε νοιάζει να κλείσεις θέση στο παράθυρο. Στον έρωτα, η μόνη θέα που αξίζει είναι αυτή στα μάτια του άλλου.

Γι’ αυτό φύγε! Αν ξέρεις ήδη πού θες να πας, μην κοιτάξεις κανένα ρολόι, κανένα δρομολόγιο, καμιά αποσκευή. Φύγε και πήγαινε σε εκείνον τον προορισμό που ξέρεις ότι σου ‘χει πάρει το μυαλό, σε εκείνο το όνομα που μέρες τώρα αντηχεί μες στο κεφάλι σου. Δεν υπάρχουν κατάλληλες λέξεις, ώρες και περιστάσεις. Υπάρχει ένα «σε θέλω», ένα «σε θέλω τώρα» κι ένα «σε θέλω όπως είσαι». Γιατί έτσι είναι ο έρωτας. Ξεκινά από ένα «σε», γεννιέται σε ένα μόνο «τώρα» και ζει μονάχα γι’ αυτό που είσαι εσύ και γι’ αυτό που είναι ο άνθρωπός σου.

Όσο απλά ξοδεύεσαι σε σκέψεις, σε αμφιβολίες κι ανασφάλειες, τόσο ρισκάρεις να χαλάσεις αυτό που ζωντάνεψε τόσο γλυκά μέσα σου. Να το ξεφτίσεις τραβώντας το από αμηχανία απ’ τις άκρες. Να αλλοιώσεις το σχήμα του, την ομορφιά του. Ξεφτίζεις σιγά-σιγά κι εσύ. Αποδυναμώνεις αυτό που ένιωσες, απλά γιατί δεν αντέχεις να το ζήσεις. Βρίσκεις ένα σωρό δικαιολογίες για να αποφύγεις να κοιτάξεις την αλήθεια κατάματα. Και συνήθως ρίχνεις το βάρος στον άλλο. «Δεν νομίζω να θέλει». Έτσι πείθεις τον εαυτό σου ότι όσα νιώθεις δεν είναι μάλλον αμοιβαία κι έτσι απλά βολεύεσαι στην απραξία.

Αλλά ξαγρυπνάς, ε; Κοιτάς το κινητό σου κάθε λίγο, μήπως και βρήκες ο άλλος το θάρρος να πάρει την πρωτοβουλία που δεν παίρνεις εσύ. Αλλά κάνεις ήδη εικόνες, ε; Με τους δυο σας σε στιγμές που ορκίζεσαι πως δε θα ζωντανέψουν στ’ αλήθεια ποτέ. Αλλά έχεις ερωτευτεί, έτσι; Στην τελευταία ερώτηση μάλλον δίστασες να απαντήσεις. Όχι γιατί δεν ξέρεις την απάντηση, αλλά γιατί η πιθανότητα να πληγωθείς είναι μάλλον επικίνδυνα μεγάλη. Βάσει στατιστικών; Βάσει παρελθόντος; Ο έρωτας δεν έχει ούτε στατιστικά, ούτε ιστορία. Κάθε έρωτας γεννιέται και πεθαίνει ως μοναδικός.

Όσο το αργείς, τόσο το χάνεις. Και χάνεις με δική σου ευθύνη αυτό που ίσως να βρέθηκε για να μείνει. Κι αν δεν ξέρεις τι να πεις ή τι να κάνεις για να γίνει η αρχή, θυμήσου πως υπήρξαν έρωτες που ξεκίνησαν από ένα και μόνο τυχαίο βλέμμα, από μια αλλιώτικη ανάσα, από ένα διστακτικό «γεια».

Δε θέλει προσπάθεια. Ξέρουν οι καρδιές πού είναι ο προορισμός τους. Ξέρουν πού θέλουν να φτάσουν. Αλλά βλέπεις, δεν έχουν μιλιά. Γιατί αν οι καρδιές μπορούσαν να μιλήσουν, θα έλεγαν μόνο αλήθειες. Το μυαλό σου σε κρατάει ακόμα εδώ. Στηρίζεσαι ακόμα στον τοίχο και κάθε τόσο αλλάζεις πόδι, γιατί δε βολεύεσαι. Γιατί μουδιάζεις. Χαζεύεις το κινητό σου –όχι δεν έστειλε ακόμη-, κοιτάς τους περαστικούς, ακούς μια τυχαία ακατανόητη συζήτηση από κάποιους δίπλα σου. Κι όσο απλά χάνεις το χρόνο σου σχεδιάζοντας ένα τυχαίο ταξίδι, κάποιος κάπου κάποτε, αυτός που μόλις σκέφτηκες, χάνει μάλλον κι εκείνος το δικό του χρόνο και τελικά απλά χάνετε τον δικό σας χρόνο. Τον χρόνο που κανονικά έχει φτιαχτεί για να τον περάσετε μαζί.

Ή τώρα ή ποτέ. Το ξέρεις καλά. Αυτό που σε σταματά σήμερα, θα σε σταματά και αύριο και κάθε αύριο. Γι’ αυτό δράσε. Ζήσε. Τόλμησε. Πες μια λέξη μόνο και άσε τον εαυτό σου να μαγευτεί από όλα αυτά που θα ξεστομίσεις μετά χωρίς να τα έχεις ποτέ σου σκεφτεί. Διεκδίκησε αυτό που δε σου ανήκει. Γιατί στ’ αλήθεια η ευτυχία δεν ανήκει σε κανέναν. Η ευτυχία ξημερώνει εκεί που εσύ διαλέγεις να διώξεις το σκοτάδι.

Άκουσες την ανακοίνωση του δικού σου δρομολογίου απ’ τα μεγάφωνα; Μην επιβιβαστείς. Αλλού να πας. Να πας εκεί που αγαπάς.