«Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί, γιατί…». Μη. Μην το πεις. Κάπως έτσι αρχίζουν εκείνες οι σειρές παιδιάστικων δικαιολογιών σε μια ύστατη προσπάθεια να κοροϊδέψουμε τα αυτιά μας. Όχι άλλα ψέματα ενοχικών συνειδήσεων, όχι άλλα δήθεν λυπημένα χαμηλωμένα βλέμματα κι αμήχανες ιδρωμένες παλάμες. Θα ξεφουρνίσεις εκείνα τα «λυπάμαι, αλλά», ενώ δε θα λυπάσαι καθόλου, εκείνες τις «συγγνώμες», ενώ η συγχώρεσή μου σου περισσεύει. Δεν ταιριάζει ούτε σε μένα ούτε σε σένα. Μπορούμε καλύτερα από αυτό και το ξέρω.
Ένα πράγμα δεν ξέρω. Γιατί το κάνουμε αυτό;Οι άνθρωποι είμαστε εγωιστικά κοινωνικά όντα. Ναι. Εξυπηρετούμε την επιβίωσή μας, το «εγώ» μας μέσα από διαρκείς συμβιβασμούς, στηρίζοντάς τη σε ένα δούναι για ένα λαβείν και δεσμεύοντας τους εαυτούς μας σε κάποια «μαζί», επειδή το «μόνοι» δεν είναι αρκετό.
«Μαζί» με αφεντικά που μας προσβάλλουν ή μας αδικούν, γιατί χρειαζόμαστε δουλειά και χρήματα. «Μαζί» με γείτονες άκρως αδιάκριτους κι ενοχλητικούς, γιατί χρειαζόμαστε στέγη. Καμιά φορά και «μαζί» με φίλους που γενικά συμπαθούμε από ελάχιστα έως καθόλου, επειδή βάλαμε την τυπικότητα στη ζωή μας. Όλο «πρέπει» που δε θα έπρεπε να πρέπει, απλά και μόνο γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Έτσι είναι η φύση μας. Δε φταις εσύ.
Όμως εμένα μη με θες επειδή πρέπει, γιατί δεν πρέπει. Κι εκείνα τα «χωρίς εσένα δε ζω» στις ρομαντικές βραδινές μας συγκινήσεις μην τα πάρεις στα σοβαρά. Μπορείς να ζεις χωρίς εμένα κι εγώ χωρίς εσένα. Δεν ανήκω στα αναγκαστικά «μαζί» της ζωής σου ούτε καλύπτω καμιά απ’ τις βιοτικές σου ανάγκες. Είμαι εκείνο το «μαζί» που εκούσια διαλέγεις όταν δε θες να είσαι πια στο «μόνος».
Μαζί στον καφέ στο μπαλκόνι που θα έπινες μόνος. Μαζί στο αυτοκίνητο στη βόλτα που θα πήγαινες μόνος. Μαζί στο κρεβάτι τα βράδια που θα ξάπλωνες μόνος. Όμως αυτά τα μαζί στο μπαλκόνι, στο αυτοκίνητο, στο κρεβάτι είναι τελικά τόσο βασανιστικά μοναχικά. Εγώ στη μία άκρη με βλέμμα διαρκώς παγωμένο κι αδιάφορο κι εσύ στην άλλη να ξεκινάς κάθε πρότασή σου με αυτά τα «εγώ δεν μπορώ», «εμένα δε μου αρέσει», «για εμένα θα ήταν καλύτερα», που τόσο με κάνουν να θέλω να γελάσω και να κλάψω ταυτόχρονα.
Έχεις φτιάξει εκείνη τη λίστα με όλους τους αλάνθαστους λόγους σου για τους οποίους δεν μπορούμε να είμαστε μαζί, που μετά από τόσες επαναλήψεις ακούγεται πλέον σαν από μαγνητόφωνο. Εμπόδια φθηνά, ανόητα, άλλα υπαρκτά κι άλλα επινοημένα απ’ το ισχυρό «εγώ» σου.
Κι εγώ δεν πήγα πίσω. Το παραδέχομαι. Μπορεί να μη μίλησα ποτέ, να απέφυγα τους διαπληκτισμούς μας, γιατί δε θα έβγαζαν πουθενά, όμως το έφτασα στα άκρα. Σταμάτησα να δείχνω πως νοιάζομαι για σένα, γιατί δεν το εκτίμησες ποτέ. Σταμάτησα να ζητάω τη γνώμη σου, γιατί ήξερα εξ’αρχής πως θα ήταν αρνητική. Κι έκανα τα δικά μου. Πήγα μόνη στα μέρη που ήθελα να πάμε μαζί, γιατί εσύ είχες χίλιους λόγους να μη θες να έρθεις. Είδα μόνη τις ταινίες που ήθελα να δω μαζί σου, γιατί δεν ταίριαζαν με το γούστο σου. Μπορεί και να ξέπεσα, να αφέθηκα σε άλλη αγκαλιά, γιατί τη δική σου, που τόσο είχα ανάγκη, την έβρισκα πάντα αφιλόξενη.
Κι ήρθες τώρα να μου πεις πως δεν μπορούμε να είμαστε μαζί, γιατί είμαστε εγωιστές. Εγωιστές είμαστε, ναι, κι ίσως είναι καλό γιατί πέρα και μετά από όλα, μόνο εμάς έχουμε. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που απομακρυνόμαστε.
Πόσα «εγώ» δεν έκαναν πίσω μπροστά σε έρωτες κι αφέθηκαν σε εκείνα τα «εμείς», ξεπερνώντας αναστολές, φοβίες, ανασφάλειες; Για πόσα «εμείς» δεν έχουν ανατραπεί εγωιστικές απολυτότητες, αποστάσεις, απαγορευμένα κι αδύνατα;
Απλά το δικό μας «εμείς» δεν είναι τόσο ισχυρό, ίσως γιατί δεν υπήρξε ποτέ, ίσως γιατί δεν το αφήσαμε να υπάρξει ή γιατί δεν μπορούσε να υπάρξει εξ’αρχής. Κουβαλάς κι εσύ τις δικές σου παλιές πληγές, κουβαλάω κι εγώ τις δικές μου.
Ας μη ρίξουμε ευθύνες ο ένας στον άλλο. Τι νόημα έχει άλλωστε; Ό,τι κι αν πούμε, από αύριο μόνοι θα πίνουμε τον καφέ μας στο μπαλκόνι κουκουλωμένοι, γιατί χειμώνιασε. Μόνοι θα οδηγούμε για ώρες, γιατί θα έχουν κίνηση οι δρόμοι. Μόνοι θα στριφογυρίζουμε στο κρεβάτι βασανισμένοι από αϋπνίες.
Γι’αυτά τα «μόνοι» που είναι τόσο πιο ωραία όταν είναι «μαζί», θα ευχηθώ και σε σένα και σε μένα να βρεθούμε κάποτε, έστω και χώρια, σε εκείνα τα «εμείς» που θα γαληνεύσουν τα άγρια «εγώ» μας.
Αυτά. Δεν έχω άλλα να πω. Κατάλαβες; «Ναι. Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί γιατί δεν το θέλουμε αρκετά.»
Επιμέλεια Κειμένου Εβίτας Λυκούδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Εβίτα Λυκούδη
