Όταν βλέπουμε τους κολλητούς ερωτευμένους χαιρόμαστε διπλά

Τους ξέρουμε. Δεν ήταν ποτέ έτσι. Δε χάζευαν ποτέ το ταβάνι ή το υπερπέραν με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. Δεν έκαναν ποτέ γκριμάτσες πάνω απ’ τις οθόνες των κινητών τους. Δεν ήταν ποτέ τόσο ομιλητικοί. Δεν ήταν ποτέ τόσο πρόθυμοι και τόσο ενεργητικοί. Ποτέ τόσο αισιόδοξοι και γαλήνιοι. Και σίγουρα ποτέ τόσο νηστικοί και τόσο χορτάτοι ταυτόχρονα. Κάνουν τη δίαιτα του έρωτα. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Ακόμη κι αν στην αρχή προσπάθησαν να το κρύψουν με εκείνα τα τόσο αόριστα «όλα καλά» όταν εμείς τους κοιτάζαμε με μισό μάτι ψάχνοντας με βλέμμα απορίας να βρούμε τι πάει λάθος τελευταία μαζί τους ή κι αν μας το παραδέχτηκαν αμέσως με ένα τηλεφώνημα στις τρεις το βράδυ απ’ το οποίο θυμόμαστε κάτι ακαταλαβίστικες κουβέντες, κάτι τρελές τσιρίδες και κάτι ερωτοχτυπημένα «αχ», εμείς τους αγαπάμε.

Ακόμη κι αν δε μας μίλησαν ποτέ ανοιχτά γι’ αυτό από αμφιβολία, ανασφάλεια ή γιατί είχαν –όπως πάντα– εκείνη την παράξενη φοβία με τη γρουσουζιά και μας το πλάσαραν με τρόπο όταν πλέον είχε «δέσει» το γλυκό ή αν μας τρέλαναν με τις ατελείωτες επαναλαμβανόμενες περιγραφές τους για το πρώτο φιλί, την πρώτη τους νύχτα, για εκείνο το ρομαντικούλικο σκηνικό που σε εμάς –τους μη ερωτευμένους– άφηνε μια αστεία γεύση «μπλιαχ», εμείς και πάλι τους αγαπάμε.

Ακόμη κι αν χάθηκαν στην αρχή απολαμβάνοντας τον ενθουσιασμό τους, αν έχασαν την αίσθηση του χρόνου, αν άλλαξαν λίγο τα σχέδιά μας μαζί τους, αν μέσα στην τρέλα τους παρέλειψαν να ρωτήσουν «εσύ είσαι καλά;» κι αναλώθηκαν στο να μιλούν για τον έρωτά τους, εμείς σίγουρα τους αγαπάμε.

Γιατί όποιος αγαπά δίνει χώρο και χρόνο. Γιατί όποιος αγαπά κατανοεί και σέβεται. Γιατί όποιος αγαπά δεν είναι εγωιστής. Γιατί όποιος αγαπά βρίσκει τη δική του χαρά στη χαρά εκείνων που αγαπά.

Τους είδαμε ευτυχισμένους κι αυτό μας αρκούσε και θα μας αρκεί πάντα. Ήμασταν μαζί σε όλα κι ήμασταν μαζί και σ’ αυτό. Χαζέψαμε παρέα όλες τις φωτογραφίες των αγαπημένων τους στο facebook, αναλύσαμε κάθε λέξη των μηνυμάτων που αντάλλαξαν, βγήκαμε μαζί με τα ταίρια τους για καφέ ή ποτό και φυσικά ως γνωστά «μπακούρια» μας έκαναν προξενιό με τους δικούς τους κολλητούς.

Τους κάναμε πλάτες για να περάσουν βράδια μαζί πείθοντας τους γονείς τους ότι βλέπουμε ταινία σπίτι μας ενώ εκείνοι ξενυχτούσαν μαζί. Αναστατώσαμε και τις δικές μας ντουλάπες ψάχνοντας να βρούμε κάτι τέλειο να φορέσουν στα ραντεβού τους. «Σπιτώσαμε» τον έρωτά τους όταν δεν είχαν πουθενά αλλού να βρεθούν για πιο ιδιαίτερες καταστάσεις.

Και πάνω απ’ όλα τους δείξαμε πως ακόμη κι αν ποτέ έρθουν δυσκολίες πάλι εκεί θα είμαστε. Τους παρακινήσαμε να το ζήσουν όπως είναι, γι’ αυτό ακριβώς που είναι και να μη φοβηθούν ποτέ τίποτα, γιατί ό,τι κι αν συμβεί θα είμαστε εμείς εκεί να τους αναλάβουμε.

Είναι πολύ αγαπημένοι μας φίλοι κι είναι πολύ ερωτευμένοι. Και τους αξίζει. Γιατί είναι αληθινά καλά παιδιά. Είναι άνθρωποι με πολύ αξιόλογα πλεονεκτήματα και πολύ ευγενικά μειονεκτήματα. Τους έχουμε δει να βιώνουν καταστάσεις που δεν τους άξιζαν κι είναι και για εμάς τεράστια ικανοποίηση κι ανακούφιση να τους βλέπουμε να απολαμβάνουν όσα άδικα είχαν στερηθεί. Είναι ευτυχία να ξέρουμε πως οι κακές εμπειρίες που τους είχαν στοιχειώσει είναι πλέον αληθινά παρελθόν.

Κι ίσως κάπου κατά βάθος περιμέναμε κι εμείς πώς και πώς να την «πατήσουν» κάπως έτσι για να δικαιωθούμε και να αναγκαστούν να πάρουν πίσω όλα εκείνα τα «δεν υπάρχει αληθινός έρωτας», «δεν είναι αυτά για μένα», «εμένα δεν μπορεί τίποτα να με ξετρελάνει», «αυτά είναι για δεκαπεντάχρονα» με τα οποία μας ζάλιζαν επί μήνες.

Είναι κι η ευκαιρία μας για καζούρα, γιατί τους τα χρωστάμε από παλιά. Να πετάξουμε κι εμείς αυτά τα ωραία «κι εγώ κουμπάρος/κουμπάρα» και να σχολιάσουμε κάτω από φωτογραφίες τους σε δεξιώσεις γάμων «άντε και στα δικά σας», περιμένοντας όλη τους τη χαριτωμένη οργή στα μηνύματα αργότερα. Να τους κάνουμε με τα δάχτυλα κερατάκια την ώρα που βγάζουν μια ακόμη ερωτοχτυπημένη selfie ή να κάνουμε αστείες γκριμάτσες πίσω απ’ την πλάτη τους την ώρα που φιλιούνται και σαλιαρίζουν. Να προσποιηθούμε πως κρατάμε ένα φανάρι τη στιγμή που δε μας δίνουν σημασία και χάνονται ο ένας στο βλέμμα του άλλου.

Αυτοί είναι οι φίλοι μας κι αυτοί είμαστε κι εμείς. Είναι τα αδέρφια που διαλέγουμε στη ζωή μας. Κι ίσως αυτός ο δεσμός δεν αποδεικνύεται τόσο στο πόσο δεμένοι είμαστε όταν εκείνοι περνούν πιο δύσκολα από εμάς, αλλά στο πόσο δεμένοι παραμένουμε όταν εκείνοι είναι πιο ευτυχισμένοι από όσο εμείς τη δεδομένη περίοδο.