Ούτε φέτος φέτες

Τι κι αν το φετινό καλοκαίρι μας βρήκε με μερικές αναποφασιστικότητες, το περσινό μας άφησε με μερικές πολύ σοβαρές αποφάσεις. Λίγο που δε χωρέσαμε στο μοντελικό μαγιό της βιτρίνας ή που στριμωχτήκαμε όπως-όπως στο αγαπημένο μας, λίγο που καταπολεμήσαμε την αφόρητη ζέστη με κάθε άλλο παρά αφόρητα παγωτά, βάφλες, κρέπες κι άλλα αμαρτωλά εδέσματα, λίγο τα ποτά και τα κοκτέιλς στα παραλιακά μαγαζιά, μας άφησαν σίγουρα μια πολύ γλυκιά –απ’ τα πολλά κιλά ζάχαρης– γεύση, αλλά και μια ωραιότατη ξινίλα για το στόχο «δίαιτα» που δεν επιτεύχθηκε ποτέ.

Φέτος όμως θα ήταν αλλιώς. Προφανώς και θα ήταν αλλιώς. Το πάθημα θα γινόταν μάθημα κι εμείς θα γινόμασταν αδύνατοι. Ή έστω πιο αδύνατοι. Όχι, δε θα χάναμε καιρό. Περιμέναμε να φύγουν αρχικά οι τελευταίες ζέστες του Σεπτέμβρη, αλλά σαν να παρακράτησαν και κάπως έτσι μας βρήκαν τα Χριστούγεννα. Να μην τιμούσαμε τα έθιμα δηλαδή; Παρέλασαν μπροστά μας αχνιστοί κουραμπιέδες, ολόγλυκα μελομακάρονα, αφράτες βασιλόπιτες και μελωμένες δίπλες. Μας προσκάλεσαν σε γιορτές και τραπέζια τα οποία δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε και προφανώς θα ήταν αγένεια να μην δοκιμάζαμε μία –αν και μία ίσον καμία– μπουκιά από κάθε λιχουδιά που με κόπο μαγείρεψε ο οικοδεσπότης.

Άλλωστε είχαμε χρόνο. Έξι μήνες μας χώριζαν μέχρι την αγχωτική πρώτη εμφάνιση στην πλαζ. Ήταν και με το παραπάνω αρκετοί. Μετά τις γιορτές είχαμε υποσχεθεί πως ο νέος χρόνος θα μας έβρισκε φιτ. Άλλα έλα που με τον νέο χρόνο μας βρήκαν και τα χιόνια! Ήταν, αλήθεια, πολύ κρύος αυτός ο χειμώνας. Ήταν αδύνατο να βγούμε για τρέξιμο στο πάρκο της γειτονιάς και δε θα αποχωριζόμασταν με τίποτα τη ζεστασιά του σπιτιού για το παγωμένο γυμναστήριο.

Άλλωστε είχαμε χρόνο. Τέσσερις μήνες δεν ήταν και με το παραπάνω αρκετοί, αλλά με εντατική γυμναστική μας αρκούσαν. Το προσπαθήσαμε κάπου εκεί κατά τον Μάρτη. Ζέστανε λίγο κι ο καιρός και ξαμοληθήκαμε στους δρόμους λίγο για να λιαστούμε, λίγο για να κυκλοφορήσουμε την ανοιξιάτικη κολεξιόν μας σε αθλητικά ρούχα και παπούτσια, λίγο γιατί στο βάθος αχνοφαινόταν ένα Πάσχα που ερχόταν με διόλου φιλικές προθέσεις.

Μόνο που δεν υπολογίσαμε σωστά και το Πάσχα φέτος έπεσε νωρίς. Το μενού γνωστό και καθόλου διαιτητικό. Αβγά, αρνιά, τσουρέκια, σοκολάτες, μεταμεσονύκτιες μαγειρίτσες, κοκορέτσια, τζατζίκια –δε συνεχίζω γιατί θα πεινάσουμε κι έρχεται σαββατοκύριακο που αντί για παραλία θα μας βρει βαρυστομαχιασμένους– πέρασαν απ’ τα μάτια μας και στάθηκαν στο στομάχι μας. Όσοι είχαν νηστέψει κιόλας καταπολέμησαν την πείνα τους με μακεδονικούς χαλβάδες, ταραμά και πολύ ψωμί.

Άλλωστε είχαν χρόνο. Κι εκείνοι κι εμείς. Δυο μήνες κάτι θα κάναμε. Με αυστηρή δίαιτα και μπόλικη γυμναστική θα προλαβαίναμε έστω στην άδειά μας εκεί κατά τα τέλη Ιουλίου με μέσα Αυγούστου να καμαρώνουμε τα αποτελέσματα στο κορμί μας. Ο υδράργυρος, όπως πάντα έτσι και τότε, μας κατέστρεψε τα σχέδια. Ανέβηκαν απότομα οι θερμοκρασίες, αλλάξαμε βιαστικά τις ντουλάπες μας κι αναγκαστήκαμε, πριν καλά-καλά να είμαστε ψυχολογικά προετοιμασμένοι, να φορέσουμε τα κοντά, κολλητά, αποκαλυπτικά καλοκαιρινά μας.

Με την καλοκαιρία όμως αποκτήσαμε κι όρεξη και  δραστηριοποιηθήκαμε. Ίσως αρχίσαμε να διαισθανόμαστε την πίεση του επερχόμενου καλοκαιριού και πήραμε πιο σοβαρά τον εαυτό μας. Κυκλοφόρησαν και τα νέα μαγιό και βάλαμε πολύ συγκεκριμένους στόχους. Και πάνω που όλα φαίνονταν να πηγαίνουν κατά γράμμα, ο Ιούνιος αποφάσισε να είναι παραπάνω από φθινοπωρινός και μας κατέστρεψε κάθε πρόοδο. Έδωσε την ψευδή εντολή στον οργανισμό μας ότι το καλοκαίρι είχε περάσει ή δε θα ερχόταν ποτέ οπότε κι αφεθήκαμε και πάλι. Ε, και τώρα τι να συζητάμε; Τώρα άλλωστε δεν έχουμε χρόνο. Ο υδράργυρος κι η ζυγαριά μας πιάνουν πρωτόγνωρες για την εποχή τιμές.

Μόνο που δε μας νοιάζει. Θα ‘ναι άραγε το πρώτο καλοκαίρι που θα περάσουμε μέσα σε πιο μπαμπάτσικα κορμιά; Ή μήπως δε θα διασκεδάσουμε και φέτος όπως και πάντα στις βουτιές και στις διακοπές μας άσχετα με το πόσο φάγαμε, τρώμε ή θα φάμε; Άσε που τώρα που δε χάσαμε τα κιλά μας δε θα φοβηθούμε μην τα ξαναπάρουμε και θα απολαύσουμε κάθε στιγμή.

Κι από Σεπτέμβρη, άντε Δεκέμβρη, άντε Απρίλη οι ενοχές. Κι οι δίαιτες προφανώς. Πάνω απ’ όλα οι δίαιτες. Άλλωστε χρόνο θα έχουμε. Και του χρόνου λοιπόν!