Όμορφο να σ’ αγαπούν. Ομορφότερο να σ’ αγαπούν εκείνοι που θες να σ’ αγαπήσουν. Μα τελειότερο όλων να σ’ αγαπούν εκείνοι που αγαπάς. Να βρίσκει η καρδιά σου απάγκιο στα πιο ζεστά χέρια, σ’ αυτά που λες κι από πάντα προορίζονταν για να την κρατήσουν. Να την κρατήσουν ασφαλή. Μακριά από πληγές, ψέματα, κλάματα, κενά, απάτες κι αυταπάτες. Μακριά από αυτά που την καταστρέφουν και πιο κοντά από ποτέ σ’ αυτά που τη θρέφουν.
Τι είναι άραγε πιο εύκολο; Να αγαπήσεις ή να αγαπηθείς; Να πάρεις ή να δώσεις; Να νιώσεις ή να σε νιώσουν; Να μιλήσεις ή να σε ακούσουν; Να θες ή να σε θέλουν; Ξέχασε για λίγο τον θυμωμένο, απογοητευμένο εαυτό σου, αυτόν που νομίζει πως πάντα στερείται αυτά που δε βρίσκει πουθενά και γύρνα λίγο στον άλλον, στον λογικό.
Μήπως πράγματι δε στερήθηκες, γιατί σου έδωσαν πολλά, αλλά όχι αυτά που ήθελες να πάρεις κι όχι αυτοί απ’ τους οποίους ήθελες να τα πάρεις; Μήπως σε ήθελαν πολύ αυτοί που εσύ δεν ήθελες καθόλου; Μήπως προσπάθησαν να σε νιώσουν εκείνοι για τους οποίους εσύ ένιωθες πάντα κενό; Μήπως σε αγάπησαν; Μήπως μάλιστα σε αγάπησαν πολύ; Εσύ; Εσύ τους αγάπησες;
Την άξιζες αυτή την αγάπη. Την κέρδισες με τον χαρακτήρα σου, με όλα σου τα χαμόγελα, με όλη την καλοσύνη που κρύβει η ψυχή σου. Αλλά εσύ άλλο ήθελες. Ήθελες να αγαπήσεις. Να σκιρτήσει το «είναι» σου για ένα «ίσως» που θα έμοιαζε πιο πιθανό από ποτέ, για ένα όνειρο που θα έμοιαζε πιο αληθινό από ποτέ. Ήθελες να ξεφύγεις απ’ την εικόνα σου, απ’ τον τέλειο εαυτό σου που όλοι τους αγάπησαν. Ήθελες να είσαι αυτός ο άνθρωπος που κανείς του δε θα αγαπούσε αν τον ήξερε. Κανείς τους εκτός από εκείνον τον άλλον. Εκείνον που θα αγαπούσες κι εσύ, χωρίς φτιασίδια, χωρίς προσπάθειες κι υπερβολές. Με ένα φούτερ, ένα τζιν κι ένα μέλλον. Ένα μέλλον όλο δικό σας.
Βολεύτηκες; Ασφαλές να είσαι μ’ αυτούς που κι αν έφευγαν δε θα σου καιγόταν καρφί. Τι είχες να χάσεις; Εσύ μάλλον τίποτα, θεωρούσες. Εκείνοι έχαναν λίγη ελπίδα, λίγη αξιοπρέπεια, λίγο χρόνο και λίγη ζωή. Όλα τους θυσίες για σένα που σε γοήτευαν πολύ, αλλά σε ικανοποιούσαν λίγο. Πάντα στο κρεβάτι ένας άνθρωπος μόνος. Στις σκέψεις μόνος. Στις συνήθειες μόνο. Στα μάτια τους ανέβαινες πάντα πολύ. Στα δικά σου; Τι ήσουν για σένα όταν σε αντίκριζες στον καθρέφτη; Τι ήσουν κάθε πρωί που ξυπνούσες πλάι τους; Πόσα έκανες για να αρέσεις σ’ αυτούς και πόσο άρεσες σε σένα τελικά;
Φύγε από αυτό. Ξέρεις ότι δεν είναι για σένα. Όχι πια, όχι άλλο. Μην αφήσεις να σε αδειάσουν κι άλλο οι μοναξιές. Μην πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν μπορείς να αγαπήσεις. Κατάλαβε ότι έτσι δεν μπορείς να αγαπήσεις απλά τον εαυτό σου. Ξεβολέψου. Ξόρκισε κάθε ανασφάλειά σου. Μην εστιάζεις σ’ αυτούς που σε κυνηγούν. Κυνήγησε εσύ αυτούς που αξίζουν την προσοχή σου, αυτούς που αξίζουν το ρίσκο σου.
Άλλο γοητεύομαι κι άλλο τρελαίνομαι. Έλα να μάθεις πώς είναι να ξενυχτάς γιατί ένας άνθρωπος αναστατώνει το μυαλό σου! Έλα να μάθεις πώς είναι να ξενυχτάς γιατί ένας άνθρωπος αναστατώνει το κορμί σου! Γιατί εσύ απλά αναστατώνεσαι μαζί του. Χωρίς να χρειαστεί να θυσιάσει τίποτα για σένα. Απλά και μόνο γιατί είναι αυτός που είναι. Απλά και μόνο γιατί εσύ είσαι για εκείνον και μόνο.
Άλλο εκτιμώ κι άλλο ερωτεύομαι. Άλλο εντυπωσιάζομαι κι άλλο γουστάρω. Πέτα όλα τα τέλεια που κάνουν τους άλλους να σε θέλουν και φόρα όλες τις αδυναμίες που σε κάνουν να τους θες εσύ. Βάλε φόβους, βάλε απωθημένα, βάλε παραξενιές. Αυτός ο άνθρωπος δεν είσαι; Μόνο αυτός ο άνθρωπος μπορεί να νιώσει. Ο άλλος μπορεί μόνο να στήνεται χαμογελαστός κι από μέσα του να ουρλιάζει σε ένα πλήθος που ποτέ δε θα γυρίσει να τον νοιαστεί, γιατί αυτό το πλήθος τον θέλει μόνο γι’ αυτό που φαίνεται.
Βάλε κάτω τα ρέστα σου και μέτρησέ τα. Τι έδωσες, τι πήρες, τι ζήτησες, τι σου ζήτησαν, τι διεκδίκησες, τι σου χαρίστηκε. Και γύρνα με ό,τι σου απέμεινε να παζαρέψεις λίγο καλύτερα την ευτυχία που ποτέ δε βρήκες. Νόμιζες πως με τα πολλά θα την αγόραζες ευκολότερα, αλλά με τα πολλά αγοράζεις μόνο την ιδέα της. Με τα λίγα εκτιμάς την αξία της.
Συντάκτης: Εβίτα Λυκούδη
