Πριν φύγεις οφείλεις να εξηγηθείς

Ξυπνάς. Βάζεις καφέ. Πας στη δουλειά. Κανονίζεις ποτό για το βράδυ της Παρασκευής που έρχεται. Χωρίζεις.

Ρεαλιστικά αυτή είναι η σύντομη, απλή –κυνική, ίσως–, αποτύπωση της μέρας σου. Χωρίς λεπτομέρειες, συναισθηματισμούς, υπερβολές, κλάματα, ενοχές, υπεκφυγές. Γιατί ναι μεν είναι μια μέρα που αλλάζει τη ζωή σου αρκετά, αλλά δεν παύει να ‘ναι μια ακόμα καθημερινή. Ένα ακόμα εικοσιτετράωρο που, όπως ήρθε, θα περάσει.

«Χωρίζεις». Ρήμα που χρησιμοποιείται μόνο στην ενεργητική φωνή, για να δηλώσει βούληση, δράση, πράξη. Για να δηλώσει επιλογή, απόφαση. Για λόγους που έχεις σκεφτεί καιρό ή χρειάστηκε μονάχα μία στιγμή για να σε πείσουν. Για αιτίες ή μονάχα για αφορμές. Με απολυτότητα ή με δεύτερες σκέψεις. Με αδιαφορία ή με πόνο. Ό,τι κι αν είναι, σημασία έχει ότι σε αυτό το ρήμα είσαι το υποκείμενο.

«Χωρίζεσαι». Σχεδόν ανήκουστο. Παθητική φωνή με μπόλικα πάθη, για να δηλώσει αδυναμία, απραξία. Για να δηλώσει μηδενική επιλογή. Για λόγους που κατανοείς πλήρως ή που δε σου έδωσαν ποτέ να καταλάβεις. Με εξηγήσεις ή μονάχα με ενδείξεις. Με σοβαρά παραπτώματα ή με εμπλεκόμενα τρίτα πρόσωπα. Με θυμό ή με θλίψη. Ό,τι κι αν είναι, σημασία έχει ότι σε αυτήν την κατάσταση είσαι μόνος και δεν έχεις και πολλά περιθώρια αντίδρασης. Μόνο αυτό της αποδοχής.

Αλλά επειδή εσύ είσαι στο «χωρίζεις» κι όχι στο «χωρίζεσαι», μπες λίγο στη θέση του ανθρώπου που του είπες «σ’ αγαπώ», που του έταξες μερικά –ή και μπόλικα– «για πάντα», που τον έμαθες να καθησυχάζεται με τα «εγώ είμαι εδώ». Παραμέρισε τις ευθύνες, όλα τα «εσύ φταις» που κρέμονται στην άκρη της γλώσσας σου. Ό,τι κι αν είναι, οφείλεις να ‘σαι ειλικρινής.

Εσύ που επιλέγεις να φύγεις, οφείλεις να εξηγηθείς. Να απαντήσεις σε όλα τα «γιατί» που θα σου θέσει ο άλλος. Και δεν υπάρχουν πειστικοί λόγοι για να μην το κάνεις. Δεν υπάρχουν έξυπνα κόλπα για να το αποφύγεις.

Οι συζητήσεις που δε γίνονται εγκαίρως, απλώς διαιωνίζονται. Κι οι εξηγήσεις που δε δίνονται όταν πρέπει, επιμηκύνουν τον πόνο εκείνου που τις έχει ανάγκη. Δεν είναι τρόπος εκδίκησης το να φεύγεις σιωπηλά, ως ανειλικρινής. Είναι αναξιοπρεπές πρωτίστως για τον ίδιο σου τον εαυτό.

Γι’ αυτό μίλα. Μη λογαριάσεις, αν τα λόγια σου θα κόβουν. Δε λειαίνεται τώρα η λεπίδα. Δεν ωραιοποιούνται οι φυγές. Φεύγεις γιατί υπάρχει κάποιος άλλος; Γιατί βαρέθηκες; Γιατί δε σε ελκύει πια ο άλλος εγκεφαλικά ή σεξουαλικά; Γιατί σου έλειψαν οι μέρες της ελευθερίας σου; Γιατί δε σου συμπεριφέρεται όπως θα ήθελες ή όπως σε είχε συνηθίσει; Γιατί δε σε ενδιαφέρουν πια οι απολογίες κι οι προσπάθειες; Γιατί ξυπνάς το πρωί και θα προτιμούσες να μην τον ξαναέβλεπες ποτέ;

Μήπως σιχαίνεσαι όταν σε αγγίζει; Μήπως δε σε αγγίζει όσο ή όπως εσύ θες; Μήπως σου αφήνει κενά που γυρεύεις άλλους να στα καλύψουν; Μήπως σε ζηλεύει περισσότερο απ’ όσο θεωρείς κολακευτικό; Μήπως λαμβάνεις καιρό τώρα αδιαφορία; Μήπως σου ‘χει πει πολλά ψέματα ή του έχεις πει άλλα τόσο εσύ; Μήπως κάποιος σου είπε κάτι και σε επηρέασε; Μήπως εσύ έψαξες κι έμαθες αυτό το «κάτι»;

Ξέρεις ότι για όσα κι αν κατηγορείς τον άλλο, εσύ είσαι εκείνος που φεύγει. Σε βαραίνουν οι ευθύνες της ύστατης επιλογής. Της δύναμης να κλείσεις κεφάλαια. Της αδυναμίας να προσπαθήσεις άλλο λίγο. Αλλά δε θες να φταις. Ή τουλάχιστον δε θες αυτό να λένε οι φίλοι, η οικογένεια, εσύ στον καθρέφτη σου.

Υστεροφημία. Όχι μετά θάνατον. Μετά χωρισμόν. Και να φύγεις και να ‘σαι ο καλός. Και να πληγώσεις και να ‘σαι ο δικαιολογημένος. Μήπως ζητάς πολλά; Περισσότερα από όσα σου ζητούν εκείνοι που έχουν απλά απορίες για τη φυγή σου;

Τους αφήνεις να αναρωτιούνται, να τρώγονται με τα ρούχα τους, να συντηρούν ελπίδες, να γεννούν εμμονές και να παλεύουν να διεκδικήσουν πίσω εσένα, που δε σκοπεύεις σε κανένα γυρισμό; Τους καθησυχάζεις με τα «θέλω χρόνο», «θέλω λίγο να βρω τον εαυτό μου», «δεν ξέρω τι θέλω», «έχω μπερδευτεί», «πιέζομαι», «μπορούμε να προσπαθήσουμε να μείνουμε φίλοι», ενώ ξέρεις πως η αλήθεια είναι «γεια κι αντίο».

Δεν έχει «εις το επανιδείν» η δική σας ιστορία. Έτσι απλά, ωμά, ρεαλιστικά και σκέτα.