Σημασία δεν έχει αν φταις, σημασία έχει αν θες

«Έχεις άδικο». Η φράση σου για όλες τις στιγμές που τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως ήθελες, όπως θέλατε, όπως θα βόλευε τέλος πάντων. Διαπίστωση, αντίδραση, παράπονο, αλήθεια ή υπερβολή; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι το λες, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται, ό,τι κι αν υποκρύπτει. Κάτι σου δημιουργεί αυτήν την ανάγκη να κρίνεις και να κατακρίνεις, να βάλεις δυο ανθρώπους στη ζυγαριά και να δεις προς τα πού θα γύρει.

Ίσως θες να δικαιολογήσεις καταστάσεις, ίσως να δικαιολογηθείς γι’ αυτές. Ίσως θες να ρίξεις κάπου το βάρος των ευθυνών ή απλώς να το αποποιηθείς εσύ ο ίδιος. Ίσως θες να επιλύσεις διαφορές αναγνωρίζοντας το πρόβλημα κι ίσως πάλι εν αγνοία σου να γεννάς νέες επειδή νοιάζεσαι περισσότερο για την καταδίκη παρά για τη συμμόρφωση.

Ανθρώπινες σχέσεις, έρωτες, φιλίες, αγάπες που γίνονται κραυγές θυμού, που σε στήνουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου και σου ζητούν να απολογηθείς, γιατί δεν έκανες όσα προστάζει  ο «σχεσιακός» κώδικας, γιατί  το άρθρο τάδε παράγραφος τάδε προστάζει ένα «πρέπει» που εσύ δεν τήρησες. Και μην πεις πως δεν ήξερες, γιατί κατά γενική αρχή του δικαίου «άγνοια νόμου δεν επιτρέπεται».

Ποιος είναι αυτός ο κώδικας; Ποιος τον έγραψε; Πού τον έκρυψε; Κι εσύ που ξεστομίζεις τέτοιες καταδίκες στερώντας από σχέσεις το δικαίωμα να στεριώσουν κι από ανθρώπους το δικαίωμα να ευτυχήσουν, πού στηρίζεσαι; Στην αλάνθαστη κρίση σου; Εσύ δε νιώθεις, δεν αφήνεσαι σε πάθη, δεν κάνεις λάθη; Ζεις ή παρατηρείς; Κι αν ζεις, ζεις για ν’ απολαύσεις τις στιγμές που θα σε αποθεώνει ο άλλος ή για να βγάλεις όλα σου τα απωθημένα στο εκάστοτε παραστράτημά του;

Αν υπάρχει πράγματι κανείς που να έγραψε τον κώδικα των σχέσεων, τον έκρυψε σίγουρα μόλις κατάλαβε πως στις σχέσεις δεν έχει τελικά σημασία πόσα «πρέπει» τηρείς, αλλά πόσα «θέλω» εκπληρώνεις. Κι αξίζει να παρανομείς κάθε φορά για χαμόγελα, δάκρυα, τσακωμούς, αγκαλιές. Αξίζει να παρανομείς κάθε φορά για ένα συναίσθημα και μόνο.

Δεν έχει σημασία ποιος έχει δίκιο. Σημασία έχει ποιος έχει θέληση. Αναρωτήθηκες ποτέ αν πίσω απ’ τα δίκια που αναγνώριζες μόνο στον εαυτό σου, αγνοούσες στην πραγματικότητα έναν άνθρωπο που ήθελε να ρισκάρει, να ζήσει, να τολμήσει, να πράξει κι ας μην εισπράξει, να φέρει τούμπα το ζυγό; Να μην είσαι το μέρος του ζυγού που ως πιο βαρύ πάει χαμηλά, αλλά εκείνο το άλλο που ως πιο ελαφρύ εξυψώνεται;

Σταμάτα να κρίνεις κι άρχισε να λύνεις. Και ξέρεις πώς λύνονται οι υποθέσεις; Με θέληση. Μην ξεκινάς επιλύοντας τα λάθη. Βάλε κάτω τα «θέλω» σου, τα «θέλω» σας και ξεκινήστε από εκεί. Μη φοβάσαι το κακό, επένδυσε απλώς στο καλό. Αν το θέλεις, αν το θέλετε, όλα θα γίνουν. Ξέρεις, και τα άδικα, τα ασυμβίβαστα βρίσκουν κι αυτά το δρόμο τους πλάι μ’ όλα όσα μεταξύ σας τόσο μαγικά ταίριαξαν. Στα συναισθήματα του «πολύ», στα συναισθήματα που ζουν στην ένταση, όπως ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία δεν υπάρχουν μέτρα και σταθμά, δεν υπάρχουν μυστικές συνταγές, δεν υπάρχουν άλλα ιδανικά πέρα από εκείνο το «σε θέλω», από εκείνο το «θέλω» κι όλα θα γίνουν.

Μη μετράς λάθη, μέτρησε αν οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να τα αλλάξουν κι αρκέσου σ’ αυτό. Γιατί στην τελική κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Αρκεί ο δικός σου όχι αλάνθαστος άνθρωπος να σ’ αγαπά τόσο, ώστε να θέλει να βελτιώσει όσα σας δυσκολεύουν. Αρκεί ο δικός σου όχι αλάνθαστος εαυτός να τον αγαπά τόσο, ώστε να θέλει να βελτιωθεί κι αυτός.

Ούτε ενοχή ούτε ανοχή. Άσε τα φταις και φταίω κι άκου τα θες και θέλω. Πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν λόγοι να σας χωρίζουν όπως όλους, αλλά οι λόγοι που σας κρατούν μαζί είναι δικοί σας και μόνο δικοί σας. Και για σκέψου. Ο εαυτός σου, που τόσο εύκολα λέει «έχεις άδικο» είναι ο εγωιστής, ενώ ο δικός του που κάνει λάθη είναι ίσως αυτός που σ’ αγαπάει πιο πολύ απ’ όσο μπορεί να ελέγξει.

Ίσως…