Τι μαλακίες έχουμε κάνει!

Κάνεις, κάνεις και ξανακάνεις. Πράξεις με νόημα ή χωρίς, με σύνεση ή χωρίς, με μπόλικη λογική ή με αυτό το σκέτο «γιατί έτσι». Η αλληλουχία της χαζομάρας, δηλαδή. Και προφανώς δεν το συνειδητοποιείς. Ή τέλος πάντων ακόμη κι αν έχεις μια μικρή ιδέα ότι πρόκειται περί ωμής επανάληψης ομοίων λαθών, οφείλεις να συνεχίσεις μέχρι τελικής πτώσης. Άλλωστε όποιος μπαίνει στο χορό χορεύει, έτσι δεν είναι;

Ένας χορός, δυο, τρεις, δέκα μέχρι που, τελικά, η ζωή σε χορεύει κανονικότατα στο ταψί. Κι αρχίζεις να δέχεσαι και κάτι ωραιότατες επιστροφές των πράξεών σου. Κάθε δράση έχει και μια αντίδραση, μόνο που εσύ αυτό δεν το περίμενες ακριβώς έτσι. Και σου αφήνει αυτή την περίεργη αίσθηση συνειδητοποίησης κι αγανάκτησης, όπως εκείνο το πανάκριβο ρούχο που κρέμεται στη ντουλάπα σου χρυσοπληρωμένο κι αφόρετο. Κάθε φορά που το βλέπεις απορείς με τον εαυτό σου. Και κάθε φορά που σε βλέπει κι εκείνο απλά σου γνέφει διαβολικά, γιατί ξέρει πως έχει κερδίσει.

Κάπως έτσι είναι η ζωή σου, παραδέξου το. Ακριβοπληρωμένες καταστάσεις που ή κοστολόγησες ακριβά από λάθος ή σου παζαρεύτηκαν καλά και σε κέρδισαν στο διακανονισμό. Και φτάνει εκείνο το ωραίο βράδυ που κοιτάς το ταβάνι πριν κοιμηθείς, με το φιλοσοφικό σου βλέμμα κι όλους σου τους συλλογισμούς και καταλήγεις σε έναν διάλογο με τον εαυτό σου που πάντα ξεκινά κάπως έτσι: «Τι μαλακίες έχω κάνει;».

Μαλακίες, ξέρεις, από αυτές που επιστρέφονται. Και κοιτάζεις πίσω κι απλά πασχίζεις να θυμηθείς τι στο καλό μπορεί να σκεφτόσουν τότε που τις έκανες. Αν σκεφτόσουν, γιατί υπάρχει κι η ωραιότατη πιθανότητα της αφέλειας, αμέλειας κτλ κτλ. Άλλη μια αναδρομή στο δοξασμένο σου παρελθόν κα μετά άλλη μια. Και κάπου εκεί ανάμεσα δειλά σκάει ένα χαμογελάκι και μετά ακόμα ένα. Ε; Χάζεψες;

Όχι. Ίσως είσαι πιο καλά από ποτέ. Γιατί είναι δικές σου οι μαλακίες, ρε γαμώτο. Και φέρνεις την εικόνα του εαυτού σου στο μυαλό σου, όταν επιδιδόταν στη μια μετά την άλλη. Αίσθημα ελευθερίας σε στιγμές απερισκεψίας. Ένα γελοίο πέσιμο βγαλμένο από παρωδία, ένα μάθημα που έδωσες κάπως μεθυσμένος κι απορείς τι μπορεί να είχες γράψει σε εκείνο το ρημάδι το χαρτί, ένα καραόκε πάρτι που κυκλοφορεί ακόμα σε βιντεάκια, ένας ξέφρενος χορός σου που έχει γίνει viral και μερικά σοβαρότερα. Σχέσεις που έπρεπε να είχαν τελειώσει πριν καν ξεκινήσουν, δουλειές που σε ξεπάτωσαν και σε γέρασαν πριν την ώρα τους κι άλλες τέτοιες επιτυχημένες επιλογές.

Μια απελπισία, ε; Μια ειλικρινής απελπισία, όμως, και κάτι από ευτυχία. Γιατί ξέρεις ποιος ήσουν, ποιος είσαι και στο περίπου ποιος θέλεις να γίνεις. Και βοήθησαν κάπως κι αυτές οι μαλακίες, γιατί τώρα τουλάχιστον έχεις μια ιδέα τι δεν πρέπει να ξανακάνεις. Θα κάνεις άλλες, βέβαια, γιατί η μαλακία είναι πειρασμός χειρότερος κι απ’ το παγωτό στις τρεις το βράδυ, αλλά θα τηρήσεις τουλάχιστον το κλισέ «τα λάθη είναι για να γίνονται, αλλά όχι για να επαναλαμβάνονται». Θα κάνεις νέα λάθη.

Ουφ, πόση ανακούφιση! Τουλάχιστον τώρα νιώθεις ασφαλής μες στην ίδια σου την ηλιθιότητα. Θυμάσαι πρόσωπα, χάνεις λίγο ονόματα, ανακαλείς περιστατικά και σε όλα πρωταγωνιστείς και σε όλα είσαι για Χρυσό Βατόμουρο. Πιάνεις το κεφάλι σου, το κουνάς δεξιά κι αριστερά και ξεφυσάς. Όσες φορές κι αν αποπειράθηκες να σκεφτείς τι θα μπορούσες να είχες κάνει αλλιώς, πάντα καταλήγεις να πιστεύεις πως μάλλον θα έκανες τα ίδια, γιατί η σχέση σου με τη βλακεία είναι σχέση λατρείας. Και τέλος πάντων είναι η μόνη σχέση που σου κράτησε, ρε παιδί μου. Ας τη χαρείς!