Το τραγούδι μας

Λόγια και μουσικές. Πλανέματα κι ανομολόγητα. Αυτό που με συνδέει μαζί σου είναι αυτό που θα μένει πάντα ανεξήγητο στις ενδόμυχές μου περισυλλογές. Ψάχνω τους λόγους, τις αφορμές, τις συγκυρίες για το ευτύχημα που λέγεται «μαζί» και τελικά όλα τους τραγουδιούνται, όλα τους αντηχούν στο χώρο μέσα από μια αλλιώτικη μελωδία που έχει κάτι από σένα κι από μένα.

Αυτό είναι το τραγούδι μας. Πόσοι λες να έχουν ερωτευτεί με αυτό; Πόσοι να δακρύζουν όταν το ακούν; Πόσοι να έχουν επιθυμήσει μαζί του έναν έρωτα που δε βρήκαν ακόμη; Πόσοι να έχουν φανταστεί έναν έρωτα σαν το δικό μας; Έτσι κι αλλιώς, για εμάς αυτό το τραγούδι μάς ανήκει. Μιλάει για όλα αυτά που δεν μπόρεσα ή δεν ήξερα πώς να σου πω. Μιλάει για όλα αυτά που δεν ήξερες πως μπορούσες να νιώσεις.

Πότε το πρωτοακούσαμε, θυμάσαι; Έφερες το ηχείο του κινητού σου κοντά στο αφτί μου σε εκείνη την αμήχανη, ολόδική μας, βόλτα; Στο έστειλα ανάμεσα σε εκείνα τα διστακτικά μηνύματά μας; Έπαιξε στο ράδιο του αυτοκινήτου σε εκείνη τη διαδρομή χωρίς προορισμό; Ήταν ο ήχος κλήσης ενός περαστικού; Ξεγλίστρησε από κάποιο γειτονικό παράθυρο ενός καψούρη που πάλευε με τις αϋπνίες και τις εμμονές του; Το χορέψαμε αγκαλιά εκείνο το βράδυ που οι άλλοι μεθούσαν με ποτά κι εμείς με έρωτα;

Όπου κι όπως κι αν έγινε, μας διαπέρασε. Ηλέκτρισε το κορμί μας κι ένωσε τις συναισθηματικές μας αδυναμίες. Ξεπέρασε τους φόβους μας για όσα πιστεύαμε πως ήταν νωρίς να ειπωθούν και μας ξαλάφρωσε από εκείνον τον κόμπο στο λαιμό από όσα πασχίζαμε να καταπνίξουμε. Δεν ήθελα να σε τρομάξω και να φύγεις. Δεν ήθελες να μου τάξεις κι εσύ πολλά όπως οι άλλοι. Κι αυτό απλά απελευθέρωσε τους φοβικούς μας ενδοιασμούς.

Πόσες φορές το ξανακούσαμε, ξέρεις; Από επιλογή ή από σύμπτωση έχει συνοδεύσει τόσες φορές τη ζωή μας. Είναι αυτό που θα βάλουμε πάντα να παίξει όταν είμαστε οι δυο μας στη βεράντα με τα πόδια απλωμένα στα κάγκελα, στην παραλία με τα μαλλιά μας μουσκεμένα, στο αυτοκίνητο με τα χέρια μας ενωμένα, στο κρεβάτι με τα σώματά μας ακουμπιστά.

Κι είναι αυτό που βάζω κι εγώ πάντα να παίξει όταν σε έχω ανάγκη κι εσύ λείπεις. Σε εκείνες τις στιγμές της ημέρας που θα ήθελα να μοιραζόμουν μαζί σου. Κάποιες φορές το κρατάω μόνο για μένα, στα ακουστικά μου, συντροφιά στη μοναξιά σου. Κάποιες άλλες το βάζω στο τέρμα. Θέλω να ξεπεράσει κάθε άλλο ήχο, να πνίξει το μέσα μου, να ακούσει ο κόσμος όλος τι είσαι για μένα, να το ακούσεις κι εσύ όπου κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις.

Φαντάζεσαι να το ακούγαμε live; Όσοι κι αν ήταν τριγύρω μας, όλοι για εκείνα τα τρία-πέντε λεπτά θα ήταν απόντες. Θα ήταν η δική μας στιγμή. Θα κοιταζόμασταν στα μάτια και θα μπλέκαμε τα χέρια μας γύρω απ’ τα σώματά μας. Θα φέρναμε κοντά τις ανάσες μας. Θα δάγκωνες τα χείλη σου κι εγώ θα λαχταρούσα να δαγκώσεις τα δικά μου.

Το έχω ήδη βάλει και τώρα να παίζει. Οι σκέψεις μου μπερδεύονται μες στις εικόνες μας.  Οι στίχοι του αναστατώνουν τη βόλεψή μου. Σε έχω ανάγκη. Το παραμιλητό μου ψελλίζει τώρα τα λόγια του και νομίζω πως τα ομολογώ όλα σε σένα. Άραγε να το ακούς κι εσύ τώρα; Έλα να συντονιστούμε σε αυτό τον ρυθμό που μας πάει εκεί που δεν έχουμε φτάσει ακόμα. Σε παίρνω τηλέφωνο τελικά. Μόλις απαντήσεις την κλήση θα το ακούσεις.

Τουτ… Τουτ…