Πλέκοντας σχέσεις με ανθρώπους στο σκοινί της ζωής αναζητάς πάντα αυτό που σε εξιτάρει περισσότερο. Ανθρώπους που μαζί τα τινάζετε όλα στον αέρα. Αυτές οι σχέσεις φιλίας που δαμάζουν το χρόνο και αυτές οι πιο προσωπικές που σου γαργαλάνε το μυαλό. Περνάνε και φεύγουν μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου. Κυλάνε πάνω στη ζωή αφήνοντας χρωματιστά στίγματα που κουβαλάς για πάντα. Και κάπως έτσι βρίσκεις τον εαυτό σου στο τέλος της ημέρας γεμάτο από εμπειρίες και ανθρώπους, από σωστά και λάθη.
Σε σακατεμένες ανθρώπινες σχέσεις δε φταίει ποτέ μόνο ένας κι ας έχουμε την ανάγκη πάντα να θυματοποιούμε τους εαυτούς μας βυθίζοντας την αλήθεια σε ένα ψέμα. Αλλά είναι και αυτοί οι λίγοι που ξεπερνάνε τα νοητά όρια. Σε κάνουν να ζεις με ένα γόνιμο παράπονο γιατί άνθρωποι που μοιραστήκατε τόσα πολλά, φίλοι και εραστές, φέρθηκαν τόσο σκάρτα. Όταν όμως επιτέλους μαθαίνεις την απάντηση έχει αλλάξει πλέον το ίδιο το ερώτημα.
Μια αδυναμία όμως την έχω σε σένα μάτια μου που ξεπερνώντας τα όρια γύρισες μετά από τόσο καιρό να ζητήσεις συγγνώμη. Μην το παίρνεις προσωπικά αλλά η συγγνώμη σου είναι λίγη στην προκειμένη περίπτωση. Τι είχαμε, τι χάσαμε, λοιπόν.
Πέρασα κι εγώ ένα από εκείνα τα βράδια, μέθυσα τόσο πολύ που ξέρασα όλη μου την εκτίμηση για σένα στην τουαλέτα ενός τυχαίου μαγαζιού. Έτσι άδειασα. Έτσι συνέχισα τη ζωή μου. Συγγνώμη ζήτα από τον εαυτό σου, σε εμένα πες ένα μπράβο και εγώ θα σου προσφέρω ένα ευχαριστώ. Αλλά δε θα τη δεχτώ μόνο και μόνο για να ικανοποιήσεις εσύ την ψυχούλα σου και να κοιμάσαι ήσυχα τα βράδια ή γιατί πιστεύεις ότι μετά από αυτό θα σε θυμάμαι ως κάτι καλό. Δε θα γίνω αυτός ο άνθρωπος.
Ποτέ δεν κατάλαβες τι έκανες. Ποτέ δεν ένιωσες τις συνέπειες των πράξεων σου. Δεν είδες με τα μάτια σου αυτό που στην πραγματικότητα άφησες πίσω σου όταν έφυγες. Γι’ αυτό και βρήκες τόσο εύκολα το θράσος να μου επιστρέψεις τώρα αυτή τη συγγνώμη. Όταν ήρθε η σειρά μου να σε διώξω εσύ δεν έφυγες από τις τύψεις σου και μόνο και περίμενες την κατάλληλη στιγμή για να σκάσεις, για να κάνεις αισθητή την παρουσία σου για άλλη μια φορά. Αν θέλεις λοιπόν να προσφέρεις κάτι στον εαυτό σου φρόντισε να μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σου φερθεί όπως μου φέρθηκες εσύ.
Αλλά δε βαριέσαι. Περσινά ξινά σταφύλια μωρό μου.
Να μάθεις να χαράζεσαι πάνω στους ανθρώπους τόσο ώστε να τους χρωματίζεις και όχι να τους μουτζουρώνεις. Να αγαπάς ρε και να δίνεσαι γιατί μόνο τότε αποκτάνε αξία τα αγαθά σου, όταν τα μοιράζεσαι. Και να αγγίζεις τα όρια της ζωής χωρίς να ακουμπάς ανθρώπους.
Τα λέμε.
Επιμέλεια Κεμένου Έρρικας Τσάρκα: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Έρρικα Τσάρκα
