Ως άνθρωποι όλοι μας έχουμε ξοδέψει ένα τεράστιο ποσοστό της ζωής μας να αναλύουμε καταστάσεις του τύπου γιατί μαλώσαμε με κολλητούς, φίλους και φυσικά γιατί μας πλήγωσε ο άνθρωπος που τόσο ερωτευτήκαμε. Γιατί στο μυαλό μας, ο καθένας από τη μεριά του, όλοι θεωρούμε πως πάντα εμείς έχουμε δίκιο και πάντα οι άλλοι είναι αυτοί που μας πληγώνουν, θυματοποιώντας υποσυνείδητα τον εαυτό μας. Οπότε λίγο-πολύ για να ξεπεράσεις το χωρισμό σου από κάποιον άνθρωπο πρέπει να ακολουθήσεις την κλασική ιεροτελεστία του θυμού και του εγωισμού που βγαίνει ως αυτοάμυνα.
Κάποιοι καταφέρνουν όντως και το βλέπουν πιο ρεαλιστικά χωρίς να κλαίγονται. Ξέρουν ότι ποτέ δεν φταίει μόνο ο ένας και βλέπουν με βάση τη λογική τι οδήγησε την ιστορία στο τέλος της. Όμως τον άνθρωπο ούτε μονογαμικό ον τον λες, ούτε του αρέσει να είναι μόνος του. Έχει ανάγκη να περιτριγυρίζεται και να συναναστρέφεται σε μεγάλο βαθμό με φίλους, παρέες, γκόμενους και γκόμενες. Οπότε είναι φυσικό επακόλουθο και να μαλώσεις και να χωρίσεις και όλα τα συνοδευτικά, αλλιώς δεν ζεις.
Όμως αλάνθαστο κανόνα αποτελεί το ότι για άνθρωπο που αγάπησες δεν πρέπει ποτέ να μιλήσεις άσχημα. Ναι, εντάξει, έφταιξες και έφταιξε, μαλώσατε, βριστήκατε και ίσως να σε πρόδωσε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, να μη σε σεβάστηκε. Ό,τι και να σου έκανε δε σου επιτρέπει κιόλας να μιλήσεις άσχημα, γιατί όταν ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς κάποιον σημαίνει ότι θα τον αγαπάς και αφού χωριστείτε. Ούτε αντίποινα, ούτε εκδίκηση, ούτε άλλες μαλακίες. Φεύγεις με το κεφάλι ψηλά και τέλος. Δε θα σε ανεβάσει να τον βρίζεις σε όλον τον κόσμο, ούτε θα διορθώσει κάτι.
Ωστόσο είναι αναπόφευκτο μέχρι ένα σημείο από αυτοάμυνα να αντεπιτεθείς λέγοντας στους κοντινούς σου ανθρώπους πως δεν άξιζε το χρόνο σου και άλλα τέτοια, τονίζοντας μόνο τα κακά χωρίς έλεος. Το θέμα όμως, φίλε, είναι τι εννοείς από όλα αυτά που λες. Γιατί στο τέλος του μονολόγου σου και εσύ και οι γύρω σου ξέρουν πως μπορεί να έχεις δίκιο, αλλά δεν εννοείς ούτε τα μισά από όλα αυτά που λες ακριβώς γιατί αγαπάς. Γιατί το ότι μια κατάσταση διαχειρίστηκε λίγο πιο λάθος από τη μια μεριά είτε από επιλογή είτε όχι, δεν αναιρεί το παρελθόν που έχεις με αυτόν τον άνθρωπο.
Όταν πλέον ξεπεράσεις αυτό στάδιο, πάρεις απόφαση την κατάληξη και προχωρήσεις, εκεί φαίνεται τι άνθρωπος είσαι. Εκεί δεν δικαιολογείται τίποτα. Πέρασες εμπειρίες με κάποιον, που λίγο-πολύ σ’ έχτισαν κι αν δεν ήταν αυτός, δε θα ήσουν ο άνθρωπος που είσαι σήμερα. Η μαγκιά σου θα φανεί όταν για τον άνθρωπο που σου σακάτεψε την ψυχή μιλήσεις όμορφα και στον εαυτό σου, αλλά και στους γύρω. Όταν δε θα ‘χεις κρατήσει μόνο τα άσχημα, γιατί έτσι σε συμφέρει, αλλά θα του αναγνωρίσεις και τα καλά.
Να μην μπαίνετε ρε σ’ αυτήν την κατηγορία ανθρώπων που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να βγουν από πάνω, που όλα γίνονται για ένα βρώμικο εγωισμό. Κάνοντας τη διαφορά έρχεται και το διαφορετικό που όλοι βροντοφωνάζουν πως ψάχνουν, χωρίς κανένας να κάνει τίποτα. Έτσι όλα καταντάνε τόσο κοινά και ανούσια, γι’ αυτόν τον εγωισμό που έχουμε θεοποιήσει.
Επιμέλεια Κειμένου Έρρικας Τσάρκα: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Έρρικα Τσάρκα
