Οι τελευταίες λέξεις αποτυπώνονται πάνω στο χαρτί, το γραπτό είναι σχεδόν έτοιμο, τσεκάρεις τις τελευταίες λεπτομέρειες και το παραδίδεις. Βγαίνεις απ’ την αίθουσα κι η υποτιθέμενη ελευθερία σου ξεκινάει.
Αυτή είναι μια απ’ τις τελευταίες σου αναμνήσεις απ’ τις πανελλήνιες. Η αποκρυστάλλωση της σχολικής σου ζωής. Η στιγμή που βγαίνεις απ’ το σχολικό κτήριο, βρίσκεις την παρέα, ανάβεις το τσιγάρο κι όσο καλά ή χάλια κι αν τα ‘χεις πάει, ξεκινάς το χαβαλέ, τις συζητήσεις για τα θέματα, για τις διακοπές κι όλα τα επακόλουθα.
Αφήσαμε το στίγμα μας μέσα σ’ αυτές τις αίθουσες, ζώντας ως οι πιο ζωντανοί άνθρωποι στον πλανήτη. Μασήσαμε ότι μας έδωσαν οι καθηγητές, κάναμε και τις καφρίλες μας την ώρα του μαθήματος και ζήσαμε απίστευτες εκδρομές. Κάπου μέσα στην πορεία ήρθε κι αυτή η γαμάτη παρέα, που πάντα έδενε τόσο αρμονικά. Μεγαλώσαμε όλοι μαζί κι αποκτήσαμε τόσες ιστορίες, που μπορείς να βγάλεις τόμους ολόκληρους για να τις περιγράψεις. Βίντεο, φωτογραφίες, ονόματα κι ατάκες που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε. Χρόνια ολόκληρα κάνοντας σχέδια για το μέλλον, τη φοιτητική ζωή, τα καλοκαίρια και τις διακοπές παντού.
Έρχεται λοιπόν αυτή η ανεκτίμητη στιγμή που αγγίζεις τα δεκαοκτώ και ξεκινάς το πιο καλοσχεδιασμένο καλοκαίρι που ‘χες ποτέ, με τη συγκεκριμένη παρέα. Ένα αξέχαστο καλοκαίρι, αφού γυρνάς κάμπινγκ, νησιά, φεστιβάλ κι όπου αλλού θα μπορούσε να τραβήξει ο καθένας.
Κάπου στην αρχή της φοιτητικής ζωής έχεις ήδη υποσχεθεί πως ό,τι και να γίνει δε θα χάσεις επαφή ποτέ μ’ αυτήν την παρέα. Όμως ο Αθηναίος φεύγει στη Χίο, η Θεσσαλονικιά στην Κομοτηνή, ο Λαρισαίος όπου αλλού βρει και πάει λέγοντας. Πιστεύεις πως αυτό δε θ’ αλλάξει κάτι απ’ τα δεδομένα. Περνάει, όμως, ο πρώτος κι ο δεύτερος μήνας του πρώτου εξαμήνου και τα μυαλά όλων παίρνουν αέρα.
Ενθουσιασμένος απ’ το καινούριο αφήνεις πίσω το παλιό και ξεζουμίζεις την καινούργια σου ζωή. Το να δεις τους παλιούς φίλους γίνεται κάτι σαν υποχρέωση πλέον κι αυτοί που ‘φυγαν όταν γυρνάνε, βλέπουν πως η ζωή που άφησαν πίσω προχώρησε τόσο πολύ, που δεν την πρόλαβαν για να τη δουν ούτε στη γωνία. Φυσικά και δεν τα ξεχνάς ποτέ όλα αυτά, αλλά πλέον το παρελθόν είναι παρελθόν και το παρόν κατά κύριο λόγο μέλλον.
Τα εύσημα παίρνει εκείνη η παρέα που μέσα στις χίλιες ήταν η μόνη που κράτησε. Είναι η παρέα που δεν την έδεναν μόνο οι ώρες του σχολείου. Φίλοι που αγαπήθηκαν παραπάνω, τόσο που δεν μπόρεσαν ποτέ να χωριστούν. Δεν έμειναν μόνο στις ιστορίες του τότε, αλλά δημιούργησαν και καινούργιες. Μεθύσια, εκδρομές, μαζώξεις κι έτσι συνέχισαν να μεγαλώνουν όλοι μαζί. Δεν ακολούθησαν ποτέ τα χνάρια του αυτονόητου.
Κάπως έτσι, λοιπόν, κι οι τελευταίες λέξεις αποτυπώνονται πάνω στο χαρτί, το γραπτό είναι σχεδόν έτοιμο, τσεκάρεις τις τελευταίες λεπτομέρειες και το παραδίδεις. Βγαίνεις απ’ την αίθουσα κι η υποτιθέμενη ελευθερία σου ξεκινάει. Έτσι, δίνεις και το τελευταίο μάθημα για το πτυχίο κι εφόσον το ‘χεις περάσει, έχεις κλείσει ακόμα έναν κύκλο. Δεν έχει σημασία πώς θα κλείσει και γιατί, αφού όπου είναι να πας, θα πας κι όποιος είναι να σ’ ακολουθήσει, θα σ’ ακολουθήσει, σε κάθε τρέλα και κραιπάλη, είτε αυτό ονομάζεται σχολείο, πανεπιστήμιο, δουλειά ή απλώς ζωή.
Επιμέλεια Κειμένου Έρρικας Τσάρκα: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Έρρικα Τσάρκα
