Στις σχέσεις πάσης φύσεως, όταν αυτές τελειώνουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, λένε ότι πάντα υπάρχει ένας στο ρόλο του θύτη και ένας στο ρόλο του θύματος. Αυτό που όμως ξεχνάμε να πούμε είναι ότι όλοι μας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχουμε υπάρξει σίγουρα θύματα αλλά και θύτες. Ασχέτως αν αυτό που κάνουμε είναι να προσπαθούμε να βάλουμε πάντα τους εαυτούς μας στη θέση του θύματος, πολύ λίγοι είναι αυτοί που θα τολμήσουν να συζητήσουν για το πώς έγιναν οι θύτες και ακόμα λιγότεροι αυτοί που θα προτάξουν τα στήθη τους μπροστά και θα φωνάξουν «Ναι, εγώ φταίω».
Είναι το άτομο αυτό που χωρίς περιστροφές θα έρθει, θα σε πιάσει και θα σου πει «φίλε έκανα μαλακία». Ή ακόμα χειρότερα θα σου πει αυτή την αξιοθαύμαστη λέξη: «Μετάνιωσα». Μιλάμε για άτομα που εννοούν αυτά που λένε και όχι για τα τυχάρπαστα τυπάκια που θέλουν να βγάλουν απλά την ουρά τους απ’ έξω με μια μεταμέλεια του κώλου. Και αυτό θα το καταλάβεις από ένα και μόνο πράγμα. Το βλέμμα τους. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι την ψυχή τους τη φοράνε πάνω στα μάτια και δεν ντρέπονται ούτε φοβούνται να τη δείξουν σε σένα, αλλά και στον οποιονδήποτε θα θεωρήσουν ότι αξίζει να δει κάποια πτυχή αυτής.
Όταν λοιπόν θα αντικρίσεις ένα βλέμμα σαν αυτό, πρόκειται συνήθως περί ανθρώπων πρόσχαρων, από αυτούς που γουστάρεις να έχεις στη ζωή σου γιατί έχουν ένα τρόπο να σε κάνουν να ξεχνάς το ρολόι σου όταν είσαι μαζί τους. Άνθρωποι που κατά κάποιο τρόπο σου έκαναν το κλικ όταν τους γνώρισες και τους στόλισες με μια φράση του τύπου μαζί δέσαμε τη μαγιονέζα. Γιατί έτσι νιώθεις και δε χάνεις ευκαιρία να το τονίσεις. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος παρατηρείς με τον καιρό, όσο τον μαθαίνεις, ότι έχει κάτι πάνω του που φαίνεται να τον τρώει. Κι όταν η συζήτηση έρχεται σ αυτό θα σου αλλάξει το θέμα ή θα αποφύγει την όποια απάντηση. Είναι κάτι που θα σου αποκαλύψει μόνο σε μεταμεσονύκτιες συζητήσεις, όπου τα πράγματα συνηθίζουν να σοβαρεύουν αρκετά, ή υπό την επήρεια αρκετού αλκοόλ για να μπορέσει να ξεστομίσει αυτό που τον βασανίζει.
Γιατί πίστεψέ με αυτό που θα ακούσεις θα ‘ναι βαρύ και ακόμα και ο ίδιος το γνωρίζει, οπότε θα φροντίσει να έχει τις κατάλληλες συνθήκες γύρω του και να νιώθει αρκετά άνετα μαζί σου για να μπορέσει να μοιραστεί μαζί σου το μεγαλύτερο λάθος που έκανε ποτέ στη ζωή του. Αυτό το οποίο τον τρώει κάθε μέρα και ειδικά κάθε νύχτα.
«Πλήγωσα». Έτσι ξεκινάει την ιστορία, με μια ανάλυση άνευ προηγουμένου, στην οποία εσύ είσαι θεατής και απλά αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος σαν κι αυτόν να έχει κάνει κάποιον άλλον να πονέσει. Κι όμως. Συνήθως δεν γνωρίζουμε για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό. Οι φίλοι προσπαθούν να τους καθησυχάσουν και να τους δικαιολογήσουν με φράσεις όπως εντάξει, πέρασες κι εσύ τη φάση σου. Μα σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Όντας καλόψυχοι χαρακτήρες όταν κοιτάζονται στον καθρέφτη, αυτό που οι υπόλοιποι βλέπουν σαν ένα βράχο που στέκεται ακούνητος στα εύκολα και στα δύσκολα, αυτοί το βλέπουν σαν κάτι ξένο που δεν αναγνωρίζουν.
Στο πρόσωπο που όλοι αντικρίζουν έναν φίλο, αυτοί αντικρίζουν τα τέρατα του παρελθόντος. Γιατί ξέρουν κι αυτοί οι ίδιοι τη μεγάλη καρδιά που κουβαλάνε, αλλά εκείνο το λάθος θα τους κυνηγάει μια ζωή. Γιατί δεν είναι αναίσθητοι και είδαν το μέγεθος της ζημιάς που αφήσανε. Ήταν ικανοί να κοιτάξουν πίσω τους και να δούμε τα συντρίμμια ενός ανθρώπου. Και αυτό θα τους τσακίζει για όλη τους τη ζωή. Γιατί ποτέ δε θα καταφέρουν να βρουν τις απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα που τους τριβελίζουν. Οπότε μη τους ρωτάτε γιατί. Δε ξέρουν ούτε οι ίδιοι να σας απαντήσουν.
Μια ζωή θα βασανίζονται, προσπαθώντας να καταλαγιάσουν όλες αυτές τις τύψεις που τους κυνηγάνε μέρα νύχτα. Κι όταν σας λένε ότι μετάνιωσαν εσείς θα ξέρετε ότι είναι ειλικρινείς γιατί θα βλέπετε την αλήθεια να στάζει από τα μάτια τους. Ίσως αυτός ο άνθρωπος που πλήγωσαν να τους αγάπησε όσο κανένας άλλος δε θα μπορέσει να τους αγαπήσει. Το ξέρουν. Γι’ αυτό και έχουνε μάθει πια από τις Ερινύες του παρελθόντος να μην κάνουν πια τα ίδια λάθη. Γιατί μπορεί φαινομενικά να είναι οι θύτες. Όμως έχουνε καρδιά και αυτό καμία φορά είναι που τους γονατίζει. Είναι άνθρωποι κι αυτοί και αξίζουν την αγάπη.
Από έναν άνθρωπο που έχει καταλάβει τα λάθη του, έχει συμβιβαστεί με αυτά και πραγματικά έχει μετανιώσει μόνο αγάπη θα πάρετε. Γιατί είναι αυτό που πραγματικά του λείπει.
Η ζωή είναι ρόδα και γυρίζει και πιθανόν να έχουμε ήδη πληρώσει πολύ ακριβά το τίμημα των επιλογών που κάναμε κάποτε. Αρκεί να βρούμε αυτόν τον κάποιον, τον ξεχωριστό, που μαζί με τα καλά μας θα αγκαλιάσει και τα λάθη μας και δε θα μας δικάσει για αυτά.
Επιμέλεια Κειμένου Έρρικας Τσάρκα: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Έρρικα Τσάρκα
