Kάτι μικρά ιδρωμένα ανθρωπάκια

Υπάρχουν πολλά είδη προσωπικοτήτων, από ανθρώπους που όλοι θα συναντήσουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας. Κάποιοι είναι γεμάτοι αγάπη, άλλοι γεμάτοι φθόνο, άλλοι μίζεροι, ενδιαφέροντες, διδακτικοί, νάρκισσοι, εγωπαθείς, αδιάφοροι, ή φοβερά ενδιαφέροντες. Η πιο επικίνδυνη όμως κατηγορία, είναι οι άπληστοι συναισθηματικά. Αυτοί που δεν ξέρουν κι ούτε θέλουν να δώσουν τίποτα, είτε πρόκειται για κάτι που μπορείς ν’ αγγίξεις, είτε για όσα μπορείς να νιώσεις.

Θα τους αναγνωρίσετε εύκολα. Είναι αυτά τα κοντά, χωρίς ανάστημα, ιδρωμένα ανθρωπάκια, με τα χέρια μονίμως μέσα στις τσέπες. Βαθιά κομπλεξικά άτομα που υπάρχουν κι επιβεβαιώνονται μόνο όταν κατέχουν. Έλεγχο, εξουσία, χρήματα, καρδιές. Αν τους αφαιρέσεις τα κεκτημένα τους, γίνονται ένα με το έδαφος κι η ανασφάλεια αναβλύζει από μέσα τους σαν κρύο νερό. Όλες οι συζητήσεις τους είναι για το πώς θ’ αποκτήσουν περισσότερα, όλες τους οι σκέψεις για το πώς θα πολλαπλασιάσουν αυτά που ήδη έχουν. Ποτέ δεν είναι αρκετά, ποτέ δε φτάνουν.

Σπανίως ξοδεύονται. Δεν έχουν φίλους κι αυτοί που υπάρχουν γύρω τους είναι για όσο μπορούν να τους προσφέρουν κάτι. Όταν δεν έχουν όφελος από σένα, χωρίς δισταγμό σε εξαφανίζουν από τη ζωή τους λες και δεν την ακούμπησες ποτέ. Όλα γίνονται με απλές μαθηματικές πράξεις και το αν θα συνεχίσεις να υπάρχεις στο πλάνο τους, είναι αντιστρόφως ανάλογο με τη χασούρα που έχουν από σένα. Αν δεν τους συμφέρεις, τότε σύντομα θα είσαι παρελθόν.

Και σ’ εξαφανίζουν απλά, όσο απλά τσαλακώνεις ένα περιτύλιγμα αφού ανοίξεις το δώρο. Γιατί αυτό ήσουν, το όμορφο γυαλιστερό περιτύλιγμα μιας περσόνας που απλώς έπαιξε τον σκοπό της και τον ρόλο της και πια δεν έχει λόγο ύπαρξης. Εργαλειοποιούν τους πάντες, ακόμα και τα παιδιά τους, αρκεί να πετύχουν τον σκοπό τους.

Αυτά λοιπόν τα ανθρωπάκια, αν υποψιαστούν ότι απειλούνται από σένα που μέχρι χθες ήσουν απλώς ένα εργαλείο για πλουτισμό, εξαγριώνονται. Τρέχουν αγχωμένα δεξιά κι αριστερά με τον ιδρώτα να τα λούζει και τη μυρωδιά της σήψης να τα ακολουθεί. Φωνάζουν, απειλούν, ωρύονται, με μια αγωνία που σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ο άνθρωπος. Καμιά φορά τα λυπάσαι, σκεπτόμενος ότι μπορεί να μην είναι ολότελα υπεύθυνα γι’ αυτό που είναι. Κοιτώντας από πού προήλθαν, βλέπεις ίσως ομοιότητες κι αναρωτιέσαι αν το DNA φυγείν αδύνατον.

Αν έχεις ζήσει μ’ ένα τέτοιο ανθρωπάκι, θα έχεις νιώσει πώς είναι να σου δίνουν κάτι μηδαμινό και να το θεωρούν τεράστιο. Αν έχεις ζήσει μ’ ένα τέτοιο ανθρωπάκι, τότε γνωρίζεις και το σλόγκαν που το αντιπροσωπεύει: «Τα δικά μου, δικά μου και τα δικά σου δικά μου.» Αν έχεις ζήσει μ’ ένα τέτοιο ανθρωπάκι, μη λυπηθείς για ό,τι έδωσες. Να λυπηθείς μόνο που δεν ξέρει να το μετρήσει.

Αν λοιπόν είχες την ατυχία να συναντήσεις ή και ν’ αγαπήσεις ένα τέτοιο ανθρωπάκι, μην το φοβηθείς, όσο κι αν σε απειλήσει. Σκέψου ότι όλα αυτά που έχεις, δεν μπορεί να τα διεκδικήσει κι ούτε θα μάθει καν ποτέ τον τρόπο να το κάνει. Έχει εξ αρχής λάθος τρόπο σκέψης.  Άφησέ το στην αγωνία του, να μαζεύει ψέματα για να φτιάξει την αλήθεια του. Άφησέ το να πνίγεται στην προσπάθειά του να μετατρέψει όλα σου τα χαρίσματα σ’ ελαττώματα. Μόνο μη βουτήξεις στη δυστυχία του, γιατί δυστυχία είναι να σ’ αγαπούν αληθινά κι εσύ να μην μπορείς να νιώσεις.

ΥΓ.: Άφησα και το τελευταίο μου νόμισμα να κυλήσει στο πάτωμα. Έσκυψες και το πήρες. Αν δεν κάνω λάθος, μ’ αυτό έχουν γίνει πια τριάκοντα.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!