Η θλίψη μας κάνει να ωριμάζουμε συνήθως με πολύ γρηγορότερο ρυθμό, σε σχέση με τη χαρά. Αντιλαμβανόμαστε ότι η πραγματική πλευρά της ζωής είναι πολύ διαφορετική απ’ αυτή που ονειρευόμαστε, και μαθαίνοντας πως δεν είμαστε συναισθηματικά ασφαλείς, αλλά ευάλωτοι, ψάχνουμε τρόπους με τους οποίους προσπαθούμε να ισορροπήσουμε τα συναισθήματά μας. Η λύπη που νιώθουμε, ταυτόχρονα, λειτουργεί σαν μια υπενθύμιση ότι είμαστε ζωντανοί, ξεπεράσαμε κάτι που ενδεχομένως να μην ήταν εύκολο και τώρα, σιγά-σιγά επέρχεται ίαση. Είναι ένα φυσικό διεγερτικό, στην παραγωγική μορφή της.
Κάθε πρόκληση μπορεί να είναι πρωτόγνωρη γι’ εμάς. Συνοδεύεται από συναισθήματα που ίσως να μην έχουμε βιώσει ξανά στο παρελθόν. Αντιπροσωπεύει μια διαδικασία αναζήτησης «εργαλειών» που θα μας βοηθήσουν ν’ αντιμετωπίσουμε την ξένη για μας συνθήκη. Αντί λοιπόν να πελαγώσουμε βουλιάζοντας στη θλίψη μας, μετά από έναν ξαφνικό χωρισμό για παράδειγμα, μπορούμε να βρούμε τις δικλείδες εκείνες που θα μας επιτρέψουν να περάσουμε μέσα από τη θλίψη, στην πολυπόθητη κάθαρση.
Βήμα πρώτο: Η σύνδεση με το σώμα
Ας κλείσουμε τα μάτια, παίρνοντας βαθιές ανάσες και τοποθετώντας τις παλάμες μας στην περιοχή του στήθους, χαϊδεύοντας απαλά. Η άσκηση αυτή δημιουργεί την αίσθηση της φροντίδας και μας χαλαρώσει από την ένταση που μας κατακλύζει. Επίσης, αυτή η κίνηση καταπραΰνει και τα σημεία του κεφαλιού, προσφέροντας χαλάρωση των ιστών, αν επιλέξουμε τις μαλάξεις στην περιοχή του κρανίου ή του αυχένα, αντί για το χάδι στο στέρνο.
Βήμα δεύτερο: Η αποτύπωση
Ας ζωγραφίσουμε αυτό που μας πληγώνει κι έπειτα ας ανάψουμε ένα σπίρτο να το κάψουμε. Είναι μια δύσκολη αλλά θεραπευτική διαδικασία, διότι όταν ζωγραφίζουμε- γράφουμε αυτό που μας προκαλεί αρνητικά συναισθήματα νιώθουμε ευάλωτοι και τα συγκεκριμένα συναισθήματα γίνονται εντονότερα, καθώς αποτυπώνονται στο χαρτί, άρα ορίζονται. Όσο όμως τα αντικρίζουμε, καταλαβαίνουμε τις αιτίες που νιώθουμε θλιμμένοι. Η καύση, μια από τις αρχαιότερες τεχνικές που έχει τη σημειολογία της κάθαρσης, είναι κι αυτή που θα φέρει το αίσθημα της λύτρωσης.
Βήμα τρίτο: Ο διαχωρισμός
Ας κάνουμε ένα διάγραμμα με 5 σκέλη, (προτείνεται επί μέρους, να σημειωθούν η λύπη, η χαρά, ο φόβος, η ντροπή και το άγχος). Έπειτα γράφουμε πότε αισθανόμαστε το κάθε συναίσθημα και τέλος πώς θα μπορούσαμε να θεραπεύσουμε με δόσεις χαράς τις δύσκολες στιγμές. Μ’ αυτή την άσκηση μπορούμε ν’ αλλάξουμε στοιχεία του εαυτού μας που δε μας ικανοποιούν, καθώς και να δούμε τους άξονες που ο ένας οδηγεί στον άλλον, πυροδοτώντας αντιδράσεις. Κατανοούμε καλύτερα τον εαυτό μας, τοποθετούμε όρια σ’ εμάς και διαχειριζόμαστε καλύτερα τις συναισθηματικές μας αλλαγές. Αποφεύγουμε να αρνούμαστε συναισθήματα, αλλά τα φέρνουμε στην επιφάνεια.
Βήμα τέταρτο: Η ηρεμία
Ας κλείσουμε τα φώτα. Ξαπλώνουμε χωρίς να ασκούμε πίεση στο σώμα μας, χωρίς έξτρα ένταση, σε ανάσκελη στάση με τα πόδια ανοιχτά στο άνοιγμα της λεκάνης. Βάζουμε να παίζει μουσική (προτιμάται ορχηστρική) μένοντας ακίνητοι, αφηνόμαστε να την ακούσουμε. Όταν νιώσουμε έτοιμοι, κουνάμε απαλά κάποιο μέρος του σώματος π.χ. τα δάχτυλα του χεριού κι αφήνουμε την κίνηση αυτή να ενεργοποιήσει ολόκληρο το σώμα μας σταδιακά, παίρνοντας την αίσθηση της μουσικής. Αποτελεί θεατρική άσκηση, η οποία φέρνει τον οργανισμό μας σχεδόν σε ύπνο, όπου όλα τα νεύρα-οι μύες χαλαρώνουν και το μυαλό ηρεμεί, μέχρι να το ενεργοποιήσει ξανά, σε μια κίνηση χωρίς κανόνες, άκρως απελευθερωτική.
Βήμα πέμπτο: Η εκτόνωση
Φωνή, δυνατό τραγούδι, τσιρίδα, βαθιά ογκώδη επιφωνήματα, έκφραση λεκτική με εύρος κι ένταση. Η φωνή ξυπνά το σώμα και την ψυχή, διότι αποτελεί άμεσο τρόπο έκφρασης. Κάθε που ακούς κάτι, κάθε που λέγεται κάτι, είσαι ένα βήμα πιο κοντά στο να το αποκωδικοποιήσεις, κι εν τέλει να βρεις τρόπο να το λύσεις.
Βήμα έκτο: Η εκ νέου δημιουργία
Συλλέγουμε υλικά, ψάχνουμε μια κατασκευή στο ίντερνετ που μας αρέσει, ώστε να βάλουμε μια παραπάνω πιτσιλιά δημιουργίας στον χώρο μας, ή αυτοσχεδιάζουμε με ό,τι υλικά έχουμε διαθέσιμα. Αυτή την κατασκευή θα τη θαυμάζουμε επιβραβεύοντας τον εαυτό μας.
Οι μέθοδοι αυτές, τυλίγουν την καρδιά και την ψυχή μ’ έναν μανδύα και τη ζεσταίνουν, ώστε να επανέλθει στη σωστή της θερμοκρασία. Είναι αντίδοτα που μπορούν να βοηθήσουν να κοιτάξει κανείς face to face ό,τι τον κρατάει στάσιμο. Σίγουρα, δεν εφαρμόζονται πάντα, αλλά είναι μια πολύ καλή αρχή. Είναι πολύ σημαντικό να δίνουμε λεπτά αγάπης, ηρεμίας, σεβασμού και κατανόησης στον εαυτό μας. Μαθαίνουμε τα συναισθηματικά μας όρια και τα τοποθετούμε απέναντι στις καταστάσεις της καθημερινότητας, αλλά και στους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, προκειμένου να φυλάξουμε την ψυχή μας από κινδύνους.
Να θυμόμαστε ότι τα όρια είναι ο αυτοσεβασμός μας. Μ’ αυτά γνωρίζουμε τι αντέχουμε συναισθηματικά και τι όχι. Όταν, λοιπόν, συμβαίνουν μη αναμενόμενες καταστάσεις, οι οποίες ξεπερνάνε τα όρια που έχουμε θέσει, οι παραπάνω τρόποι μας βοηθάνε να τις διαχειριζόμαστε ομαλά και να επικρατεί ισορροπία στη ζωή μας.
Να θυμάσαι, όταν η ψυχή σου είναι υγιής γελάει όλο το σώμα σου.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άρτεμη Σαπουντζόγλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
