Συχνά, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, ψάχνουμε άτομα που να μοιάζουν στα χαρακτηριστικά με τον έρωτα που απέτυχε κι άφησε το στίγμα του πάνω μας. Δημιουργούνται συννεφάκια στο μυαλό μας καθώς αναλογιζόμαστε και συγκρίνουμε κάθε χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του και σωματική του έκφραση, με αυτά του πρώην έρωτά μας, με σκοπό να βρούμε κάποιον με παρόμοια στοιχεία και να τον φέρουμε, έστω και με άλλο «πρόσωπο», στην καθημερινότητά μας.
Ενδεχομένως πολλοί από εμάς να μην έχουμε ξεπεράσει εκείνη τη σχέση που μπορεί να τελείωσε άδοξα, που δεν εξελίχθηκαν οι συγκυρίες όπως φανταζόμασταν. Μας περιτριγυρίζουν σενάρια που γράφουν πως δεν πρόκειται να βρούμε έναν παρόμοιο άνθρωπο να ερωτευθούμε, ότι μπορεί να ξανακάνουμε τα ίδια λάθη, αναρωτιόμαστε τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει διαφορετικά ώστε να μη χωρίζαμε, ρίχνουμε όλο το βάρος πάνω μας και ψάχνουμε τρόπο να επανορθώσουμε, ξαναζώντας παρόμοιες σχέσεις με ίδια χαρακτηριστικά μ’ εκείνη την πρώτη μεγάλη μας ερωτική αποτυχία.
Σε άλλη μετάφραση, σκεφτόμαστε ότι μόνο εκείνος ο άνθρωπος μας αποδέχτηκε, ότι δε θα ξανανιώσουμε τόσο έντονα συναισθήματα για κάποιον άλλο, ότι φοβόμαστε να αφεθούμε ελεύθεροι να ζήσουμε τον επόμενο έρωτα. Ας εστιάσουμε στην έννοια «παρόμοιος άνθρωπος»· υπάρχει στην πραγματικότητα ή είναι μία φαντασίωση;
Το πιο πιθανό είναι να βάζουμε εμείς τον εαυτό μας να ζει σε μια φανταστική κατάσταση, καθώς κινούμαστε σε όρια ασφαλείας που αισθανόμαστε ότι μας ταιριάζουν. Φοβόμαστε να αφεθούμε σε μια νέα ερωτική συνθήκη πιστεύοντας ότι μονάχα ένας χαρακτήρας ανθρώπου συμβαδίζει με εμάς. Παραβλέπουμε όλες τις αιτίες που μας οδήγησαν στον χωρισμό προσκολλημένοι σ’ αυτόν, με τη δικαιολογία ότι δεν τον ξεπεράσαμε, με αποτέλεσμα να μας φαίνεται αδύνατο να εξερευνήσουμε έναν νέο άνθρωπο εις βάθος.
Σύμφωνα με τη θεωρία της προσκόλλησης, το συναισθηματικό γάντζωμα ουσιαστικά στο παρελθόν καταστεί αδύνατη την οποιαδήποτε σύνδεση με έναν νέο σύντροφο και δίνει μια ασφαλή ιδέα ενός ατόμου που καλώς εξαρτόμαστε νοητά από αυτό, καθώς γνωρίζουμε τι είναι ικανό να μας προσφέρει, ή να μη μας προσφέρει. Μια θεωρία που έχει τις ρίζες της στον τρόπο που δεχτήκαμε αγάπη μικροί.
Πιο συγκεκριμένα, η θεωρία της αποφευκτικής προσκόλλησης προκύπτει από την πρώιμη ηλικία όπου μια παρεμβατική μητέρα επιβάλλει τις επιθυμίες της στο παιδί, αγνοώντας του μωρού ή δηλώνει ελάχιστα διαθέσιμη ως προς αυτό. Το μωρό, τότε, σταδιακά θα σταματήσει να την υπολογίζει και θα μάθει να βασίζεται στον εαυτό του. Η άμυνα αυτή είναι υποσυνείδητη, για να μην πληγώνεται από την ανεπαρκή μητρική παρουσία, αλλά οι στρατηγικές παραμένουν ίδιες στην ενήλικη ζωή, από τις πρώτες εμπειρίες των σχέσεων του ανθρώπου.
Ο αποφευκτικός τύπος, λοιπόν, θα διατηρήσει μια απόσταση μερικών βημάτων ανάμεσα στον εαυτό του και στον άλλο γιατί αυτό έχει μάθει να δέχεται. Πιο συγκεκριμένα, ο αποφευκτικός τύπος αγνοεί τον νέο σύντροφό του, δε δίνει σημάδια ενδιαφέροντος, δεν εξωτερικεύει τα συναισθήματά του, σταματάει την επικοινωνία, δείχνει αυστηρά κατειλημμένος, προκαλεί εντάσεις, ασκεί κριτική, καθώς κι αμφιβάλλει για τη σχέση. Αυτές οι στρατηγικές επανενεργοποιούνται όταν η σωματική ή η συναισθηματική απόσταση γίνεται πιο έντονη, όταν αισθάνεται ότι ασφυκτιά ή όταν ο άλλος του ζητά συναισθηματικό δέσιμο, ή να του δείξει ενδιαφέρον.
Η αποστασιοποίηση από τον τωρινό μας σύντροφο μπορεί να συνδυαστεί με το φαινόμενο phantom ex, όπως περιγράφεται στο βιβλίο Attached από τους Amir Levine και Rachel S. F. Heller, το φαινόμενο να προσκολλάμε σ’ έναν άνθρωπο από το παρελθόν, δηλαδή, αγνοώντας τις μελλοντικές σχέσεις. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε τα θετικά στοιχεία τωρινών συντρόφων, αλλά δεν μπορούμε να συνδεθούμε μαζί τους, καθώς έχουμε μάθει να αγαπάμε δια της απουσίας.
Για να ξεφύγουμε από αυτό το χάος δίνοντας ευκαιρίες στον εαυτό μας να ανακαλύψουμε νέους ερωτικούς συντρόφους, χρειάζεται:
- Να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας, δηλαδή να καταλάβουμε ποιους ανθρώπους έχουμε ανάγκη στη ζωή μας, να αφοσιωθούμε στους στόχους μας, να κατανοήσουμε τα συναισθήματά μας, να δραστηριοποιούμαστε με χόμπι που μας προσφέρουν ενέργεια, αυτοπεποίθηση και θετικά vibes, όπως η γυμναστική, η έξοδος με φίλους, η εξωτερίκευση σκέψεων με τη γραφή, η σωματική κι εικαστική έκφραση, αλλά και ο εθελοντισμός.
- Να αποδώσουμε την ευθύνη στις ιδιαίτερες συνθήκες και στη διάσταση απόψεων, αντιμετωπίζοντας τον χωρισμό σαν μια κατάσταση που μας έκανε καλύτερους ανθρώπους και που τελείωσε, ολοκληρώνοντας τον σκοπό του. Θα μπορέσουμε σταδιακά ν’ αποδεχτούμε τα συναισθήματά μας και να προχωρήσουμε.
- Να μιλήσουμε σε ανθρώπους που εμπιστευόμαστε. Θα μας βοηθήσει να εντοπίσουμε τα στοιχεία εκείνα που θα βασιστούμε για να κατανοήσουμε τι μας έχει παγώσει. Ίσως να μη θυμόμαστε τα βροχερά σημεία της σχέσης, αλλά οι φίλοι μας θα τα καταγράψουν και θα ακούσουμε ότι τα γεγονότα δεν ήταν όσο ιδανικά νομίζαμε.
- Να μιλήσουμε σε κάποιον ψυχοθεραπευτή. Η άποψή του θα μας βοηθήσει να εντοπίσουμε συμπεριφορές που έχουν προέλθει από το παρελθόν και θα μας δείξει τον τρόπο που θα τις αντιμετωπίσουμε για να προχωρήσουμε ελεύθεροι κι έτοιμοι να δώσουμε ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άρτεμη Σαπουντζόγλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
