Γιατί φρικάρουμε

Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που μπορούμε να καταφέρουμε καθώς μεγαλώνουμε, είναι να μάθουμε να επικοινωνούμε με το σώμα μας, ν’ ακούμε τον εαυτό μας. Το ίδιο σώμα, που καμιά φορά βγάζει στην επιφάνεια ψυχοσωματικά χαρακτηριστικά -αντιδράσεις δηλαδή σ’ ερεθίσματα που μας προκαλούν άγχος. Βέβαια, όσο τρομακτικές ή κι ανεξήγητες μάς φαίνονται καμιά φορά, μάς βοηθάνε ν’ αντιληφθούμε τις ανάγκες του όταν βιώνουμε έντονα συναισθήματα, όπως αναταραχή, φόβο, λύπη, πόνο ή προβληματισμό.

Ο κόσμος των αισθήσεων είναι τεράστιος κι όταν μάθουμε ν’ αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας, θα είναι απλοϊκό για εμάς να φτιάξουμε έναν «χρυσό οδηγό», ώστε να τις επεξεργαζόμαστε κάθε φορά που το σώμα μας εκπέμπει αντιδράσεις. Η αναγνώριση των αισθήσεών μας μπορεί να ξεκινήσει από τις πιο απλές μορφές τους· μια νύστα ή κούραση από την πίεση της ημέρας που εκδηλώνεται με αδυναμία συγκέντρωσης, ένας πόνος στην κοιλιακή χώρα που μας ζητάει να φάμε, μια δίψα που θα οδηγήσει σε ξηροστομία, μια λιγούρα για γλυκό που θα εκδηλωθεί με ήπια ζάλη.

Επίσης, ο ρυθμός μεταβολής της αναπνοής μας, είναι ξεκάθαρα το νούμερο ένα στοιχείο που προδίδει όποια μεταβολή μας συμβαίνει και τι χρειάζεται ο οργανισμός μας εκείνη τη στιγμή για να τη φέρουμε πάλι σε ισορροπία. Όταν βιώνουμε κάποιο αγχώδες συναίσθημα, για παράδειγμα, η αναπνοή μας αυξάνεται από άποψη ταχύτητας. Η αντίδραση αυτή κάνει το μυαλό έναν κόμπο, ο οποίος διαταράσσει την κριτική μας σκέψη και την ανακυκλώνει, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να σκεφτούμε με επιχειρήματα, ώστε να μάς ηρεμήσουμε.

Για να την επαναφέρουμε σε σταθερούς ρυθμούς χρειάζεται ν’ αφιερώσουμε λίγα λεπτά εσωτερικής εστίασης και συχνά και μια αλλαγή περιβάλλοντος. Είτε αυτό σημαίνει να πιούμε λίγο νερό, είτε να πάρουμε καθαρό αέρα, είτε να κλείσουμε τα μάτια παίρνοντας βαθιές ανάσες, είτε να αποτυπώσουμε στο χαρτί αυτό που σκεφτόμαστε, είτε να κάνουμε ένα ντους.

Παράλληλα, άλλες αντιδράσεις του οργανισμού μας όταν βιώνουμε στρεσογόνα συναισθήματα είναι η ανάγκη για κλάμα, οι σπασμωδικές κινήσεις ή το να περπατάμε γρήγορα, η εφίδρωση, τα τικ, ο πόνος στην κοιλιακή χώρα, η ζαλάδα. Υπάρχει περίπτωση, επίσης, να νιώσουμε σε μια απροσδιόριστη στιγμή ένα άγχος κι η αντίδρασή μας να είναι η παράλυση, σαν να αρνείται το κορμί μας να συνεργαστεί. Εκείνη την ώρα, μπορούμε να κοιτάξουμε τριγύρω μας, να παρατηρήσουμε τι βλέπουμε, με τι ασχολούμαστε, τι κρατάμε, τι φοράμε, πώς κινούμαστε, αν διαβάζουμε κάτι, αν επικοινωνήσαμε με κάποιον. Να εστιάσουμε δηλαδή στο εδώ και το τώρα.

Κάτι που μπορεί να μη μας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι μπορεί να μας προκαλέσει κάποιο αρνητικό συναίσθημα, μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας διαψεύσει. Οποιοδήποτε ερέθισμα μπορεί να μας αναταράξει, διότι οι συνάψεις που γίνονται, μπορούν ν’ αφορούν είτε αντανακλαστικές κινήσεις, είτε να απορρέουν από συνειρμούς ενδότερους, ακόμη και πεποιθήσεις που έχουμε και μας ακολουθούν από παιδιά. Αν είμαστε προσεχτικοί και συλλέξουμε πληροφορίες για εμάς, μπορούμε να παρατηρήσουμε τις αντιδράσεις του σώματός μας, καθώς και ν’ αναρωτηθούμε γιατί νιώθουμε ακριβώς ό,τι νιώθουμε εκείνη την ώρα.

Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε τον λόγο που μπορεί να μας δημιουργήθηκε ό,τι αυτή τη στιγμή νιώθουμε. Αν αυτό έχει προέλθει από μια ρεαλιστική συνθήκη ή από μια μη πραγματική, αν υπάρχει λύση γι’ αυτό το πρόβλημα, αν είναι κάτι που μπορεί να εξαλειφθεί με το να ηρεμήσουμε, αν είναι κάτι που το έχουμε ξανανιώσει ή κάτι εντελώς καινούριο. Δε χρειάζεται να πανικοβληθούμε. Αυτό που χρειάζεται, είναι να μην καταπιέζουμε τα συναισθήματα μέσα μας. Να δώσουμε τα χέρια, γιατί κι αυτά είμαστε «εμείς».

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!