Έχεις νιώσει ποτέ λες και βρίσκεσαι σ’ ένα κουκούλι μιας πεταλούδας; Νιώθοντας ασφυκτικά, σαν να μη σ’ αφήνει κάποιος να εκφραστείς ελεύθερα, να φωνάξεις. Σαν να μην μπορείς να τρέξεις ή να περπατήσεις απλώς. Παρόμοια συναισθήματα νιώθεις όταν δε βρίσκεται ένας άνθρωπος –ένας- ο οποίος θ’ αρπάξει τους προβληματισμούς σου, χωρίς να μιλήσεις. Βλέποντας απλώς και μόνο τα μάτια.
Δεν αναφέρομαι στο να ακούει κάποιος προσεκτικά, με τον καφέ ν’ αχνίζει και μπισκοτάκια, κοιτώντας σε στα μάτια και μετά να σε συμβουλέψει κατεβατά εκθέσεων. Συμβουλές που «γράφονται» κουνώντας απλώς το δάχτυλο, αλλά στην πράξη είναι λαβύρινθος- μη σου πω καταιγίδα. Εννοώ να χαθεί στους συνειρμούς σου, σ’ αυτό που του εξιστορείς. Να μεταφερθεί στον τόπο του «εγκλήματος». Να σχεδιάσει έναν δρόμο κρυμμένου θησαυρού. Indiana Jones, καταλαβαίνεις;
Να βρει παπύρους, που οδηγούν σε κρησφύγετα και σημεία κατατεθέν. Κρησφύγετα που φροντίζεις την καρδιά σου τυλιγμένη σε κουβέρτα κάθε φορά που χάνεις το μυαλό σου. Να τοποθετεί πινέζες και κόκκινα σημεία «Χ», που θα σημαίνουν τις αδυναμίες, τα κρυφά σημεία συγκίνησής σου, αυτά που αγαπάς, τα μοναδικά σου σημεία. Να προσθέτει πετρούλες στη διαδρομή κάθε φορά που τον παρασύρει ο άνεμος, για να θυμάται από πού ξεκίνησε. Με στόχο. Γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Να τσαλακώσει την καρδιά σου λες και βγήκε από πλυντήριο. Όμορφο τσαλάκωμα, δροσερό. Προσέχοντας να μη βαφτούν τα υπόλοιπα ρούχα με το κόκκινο από τις γρατσουνιές. Να μην εξασθενεί καθόλου. Να μπορείς να τη φοράς όποια στιγμή επιθυμείς. Να τη χαρίζεις σ’ όποιον θεωρείς ότι την αξίζει.
Την ώρα που συζητάτε οκλαδόν, με μια κούπα τσάι στο χέρι, με τη μυρωδιά του να ανανεώνει την ανάσα σας, να μπορεί ν’ αναγνωρίσει τα συναισθήματα και τις σκέψεις που εκδηλώνει το σώμα σου, μέσα από τα σκηνικά που μοιράζεσαι. Να έχει γίνει αντιληπτό στη συνείδηση ότι σας διακρίνουν χίλια δυο παρόμοια χαρακτηριστικά. Κρυφά, καταχωνιασμένα, να εμφανίζονται τις κατάλληλες ώρες, όπως αυτή.
Να είστε σύμμαχοι όταν τινάζεις όλα τα χαρτιά στον αέρα και γυρίζεις όλο τον κόσμο ανάποδα. Μετά να τα μαζεύετε μαζί, συνθέτοντας το παζλ. Το πέρα της λογικής και των συναισθημάτων, να σας προκαλεί. Να κάνετε τον κόσμο ν’ «ανατριχιάζει» με τον δυναμικό συνδυασμό σας.
Λίγα στοιχεία επιλέγουμε να δείξουμε, όμως. Γιατί η ζωή, μάθαμε, ότι είναι πολλές φορές παράλογη, άδικη, πολύπλοκη, με άσχημες σπείρες κι ολοκαυτώματα. Διατηρούμε, έτσι, το «φίλα τα ρούχα σου να έχεις τα μισά». Κι ίσως ο προβληματισμός παύει, αν βρούμε μέσα μας μονοπάτια που θα κρύψουμε τα όριά μας. Να έχουν κλειδιά με ανάγλυφα σχέδια, να μην μπορεί να τ’ αντιγράψει κανείς, παρά μόνο αυτοί που επιλέγουμε, μέσα από τα τραγούδια. Τραγούδια καρδιάς. Αυτά που όταν λέγονται διαλύονται οι κρίκοι, χωρίς να προκαλούνται πληγές, ώστε να ξαναενώνονται. Δε χρειάζεται οι κρίκοι να είναι ισχυροί, χρειάζεται αυτοί που τους σπάνε, να τους σέβονται.
Να νιώθουμε ότι μπορούμε ν’ αρπάξουμε δυο χέρια κι αλληλένδετα να μεταφερθεί μεταξύ μας πολύχρωμη ενέργεια. Μια φουρτούνα που δεν είναι άσχημη, φέρνει ιδεοθύελλες, ταξίδια στον χρόνο, κομμάτια γυαλί που μπορείς να έχεις την δεξιοτεχνία να πλαστουργείς νέες εικόνες μαζί τους, ποιήματα, ακόμα κι αντικείμενα συμβολικής αξίας, προσθέτοντας σ’ αυτά λίθους. Να μη βουλιάζουμε σ’ ένα χαρτόκουτο με μπόλικο νερό περιμένοντας να μας σώσει κάποιος. Άλλωστε, δε μουλιάζει εύκολα κι αυτό, γιατί το κρατάτε γερά.
Ο ένας του άλλου να είμαστε. Και κάθε φορά να «θυμώνουμε» ευγνωμονώντας για τα παράλογα που μας ελκύουν. Ποιος είναι ο προορισμός; Το κουκούλι άνοιξε. Οι ορίζοντες περιμένουν.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άρτεμη Σαπουντζόγλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
