Στο πανεπιστήμιο διαλέγεις ποια φιλία ήρθε για να μείνει

Ας κάνουμε μια αναδρομή στα χρόνια των πανελληνίων. H αγωνία μας όταν κάναμε κλικ στο πλήκτρο «αποστολή μηχανογραφικού» ήταν απερίγραπτη. Ήμασταν ένα βήμα πριν χτυπήσουμε την πόρτα στην πενταετή εμπειρία κι ο ενθουσιασμός κατέκλυζε τα σώματά μας.

Θυμάσαι τα δάκρυα άγχους που έπεσαν στην ανακοίνωση των αποτελεσμάτων; Σφίγγαμε τις παλάμες μας, συγκρατώντας την τσιρίδα. Παράλληλα από το μυαλό μας περνούσαν σαν φωτοβολίδα χιλιάδες σκέψεις, όπως το καθιερωμένο πάρτι αποφοίτησης, η πρώτη πενθήμερη αλόουν με την παρέα, το φοιτητικό σπίτι, οι νέες παρέες, τα σλιπ οβερ, οι εκδρομές, τα όνειρα, ε και κάπου εκεί παραμάσχαλα, βρισκόντουσαν και τα πανεπιστημιακά μαθήματα.

Ένας όμορφος αχταρμάς με λίγα λόγια, ο οποίος παρέσυρε και τους εαυτούς μας, κάνοντας μια στροφή 360^ο κάπου στην πορεία. Αρκετοί από εμάς, ως φοιτητές, σπουδάσαμε μακριά από τον τόπο κατοικίας μας κι έως ότου να γνωρίσουμε άτομα, είμαστε μόνοι μας σ’ έναν ξένο τόπο. Επίσης, πήραμε στην πλάτη μας νέες ευθύνες, όπως τις ανάγκες του σπιτιού, τις καθημερινές προσωπικές μας ανάγκες, τη διαχείριση των χρημάτων -που τα περισσότερα ξοδεύονταν έως τα μέσα του μήνα σε καφέδες, ντελίβερι και ποτά. Οι νέες αυτές ευθύνες μας έκαναν ωριμότερους, ικανούς να μπορούμε να ζήσουμε μόνοι μας με ασφάλεια και να είμαστε κύριοι του εαυτού μας.

Έπειτα, όταν άρχισαν οι διαλέξεις των μαθημάτων -που όλο το αμφιθέατρο γέμιζε- ενταχθήκαμε σε μια παρέα με αρκετά άτομα. Βγαίναμε έξω και μπορεί να πιάναμε ένα γαμήλιο τραπέζι. Το τραπέζι αυτό το γέμισαν άτομα διαφορετικών προσωπικοτήτων και χωρίς κοινούς κρίκους. Το μόνο που μας ένωνε, εκείνη την περίοδο, ήταν η κοινή ακαδημαϊκή μας πορεία. Καθώς περνούσε η χρονιά, όμως, ο καθένας μας δέθηκε με συγκεκριμένα άτομα, με τα οποία εντόπισε κοινά ενδιαφέροντα.

Δια μέσου των ατόμων που δεθήκαμε εντοπίσαμε άγνωστα στοιχεία του εαυτού μας, ήρθαμε σε επαφή με νέες προσωπικότητες, κάναμε συζητήσεις για τον τρόπο ζωής μας -σε άλλες ταυτιστήκαμε και σε άλλες ξαφνιαστήκαμε με τις διαφορές- ακούσαμε τα όνειρα που είχε ο καθένας μας, συγκρουστήκαμε σε καταστάσεις, οργανώσαμε εκδρομές, μαζευόμασταν στα σπίτια μας παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια και βλέποντας ταινίες μέχρι το πρωί, συζητήσαμε τις ανησυχίες μας, πηγαίναμε στα προγράμματα του φοιτητικού συλλόγου, του πανεπιστημίου, διαβάζαμε όλοι μαζί στη βιβλιοθήκη, ξενυχτούσαμε στα μπαράκια και γυρνώντας κοιμόμασταν όλοι μαζί.

Τα πανεπιστημιακά χρόνια, λοιπόν, ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία η οποία, μέσω της επαφής μας με ομάδες, προγράμματα, λειτουργίες κι ανθρώπους, μας δίδαξε τον τρόπο να καλλιεργούμε τους εαυτούς μας και σ’ αρκετά μεγάλο βαθμό άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και δρούμε. Με τρεις λέξεις μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την πανεπιστημιακή ζωή: Σουρεάλ νεανικά χρόνια!

Φυσικά, σ’ αυτά τα χρόνια μας έλειπαν οι παρέες του λυκείου. Τα περισσότερα παιδιά είχαν εισαχθεί σε πανεπιστήμια άλλων περιοχών από τον τόπο κατοικίας τους και συναντιόμασταν σε γιορτές και το καλοκαίρι. Κάθε φορά ήταν και διαφορετική, διότι όλοι είχαμε να μοιραστούμε τόσες νέες εμπειρίες μεταξύ μας, αλλά και να ξαναζήσουμε τα παλιά. Κάθε φορά παρατηρούσαμε κάτι πολύ σημαντικό, τον ποικιλόμορφο μετασχηματισμό που προκάλεσε η πανεπιστημιακή εμπειρία στις προσωπικότητές μας, πράγμα που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί.

Πιο συγκεκριμένα, θέλαμε να είμαστε πιο δημιουργικοί, οι στόχοι μας είχαν μπει σε εφαρμογή, επιθυμούσαμε να πηγαίνουμε εκδρομές, είχαμε τοποθετήσει ασφαλέστερα όρια στον εαυτό μας και στους γύρω μας. Επίσης, οι προτεραιότητές μας ήταν διαφορετικές, δηλαδή επικεντρωνόμασταν περισσότερο στην άνθιση του εαυτού μας, το οποίο χρειαζόταν να πάρουμε ρίσκα που απαιτούσαν θυσίες, αλλά κι επιλέγαμε ο κοινωνικός μας περίγυρος να είναι τέτοιος ώστε να μας εξελίσσει.

Τα παραπάνω, είχαν ως συνέπεια οι παρέες μας μετά το πανεπιστήμιο, ν’ αλλάξουν σε μεγάλο βαθμό. Επειδή πλέον δεν μπορούσαμε αυθόρμητα να συμβιβάσουμε τα θέλω και τις ανάγκες μας. Ο καθένας από εμάς, με άλλα λόγια, πήρε το προσωπικό του δρομάκι κι αυτή ήταν μια φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Συνεπώς, το πανεπιστήμιο συνέβαλε στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και στην κατοχύρωση σχεδίων κι οραμάτων. Αυτό που ονομάζουμε «μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση».

Το τέλος των πανεπιστημιακών άλλοι το νιώσαμε εντονότερα όταν παραδώσαμε τα κλειδιά του φοιτητικού σπιτιού στον σπιτονοικοκύρη μας, άλλοι όταν πετάξαμε στον αέρα το καπελάκι της αποφοίτησης κι άλλοι όταν κλείσαμε τα τελευταία εισιτήρια για την επιστροφή στον τόπο κατοικίας μας. Προκάλεσε συναισθήματα νοσταλγίας και μας ενέταξε σ’ έναν διαφορετικό κόσμο, αυτών των ενηλίκων. Ένα νέο ταξίδι ξεκινά.

Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!