Για μερικούς ανθρώπους μια σφαίρα τη διαθέτω. Κι εσύ γλυκιά μου είσαι ένας από αυτούς.
Χωμένη ως τα μπούνια στο τριανταφυλλένιο σου σύμπαν κι απέξω να κλειδώνεις όσες αλήθειες δεν αντέχεις να δεις. Εννοείται πως ώρες ώρες σε ζηλεύω για τη μακαριότητα σου αυτή.
Για την άγνοιά σου την εμετική στην ασχήμια και το ψέμα, που εμένα μου γκριζάρουν τη ζωή.
Κι αναρωτιέμαι, γλυκιά μου, πόσο θα σου πάρει μέχρι να γκρεμοτσακιστείς.
Γιατί, μια μέρα αυτό θα σου συμβεί.
Σε χίλια κομμάτια θα σπάσει ο καθρέφτης, που διάλεξες, από άγνοια (ή μήπως από απελπισία;) να εμπιστευτείς.
Μα πες μου, πώς γίνεται σε κάποιον που δεν ξέρεις αν είναι ειλικρινής, να στηριχτείς επάνω του;
Έχεις ποτέ σκεφτεί μικρή μου, πόσες αλήθειες αντέχεις να γευτείς; Καμία, σε διαβεβαιώ.
Δυστυχώς για σένα, η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που νομίζεις πως ζεις.
Τριγύρω σου αφήνεις χώρο για ψέματα πολλά.
Μισές αλήθειες και μισά ψέματα για την ακρίβεια, είναι το παραμύθι που διάλεξες να μπεις.
Κι αν είναι φίλη για άλλους η αλήθεια, εσένα κολλητή σου είναι η καλή ζωή. Καλύτερα να μην ξέρεις και βολικότερο ό,τι πονάει να το ξεχνάς.
Παραδέξου το, έτσι καλόβολα δεν σκέφτεσαι κι εσύ;
Μόνο που, αντίθετα με ό,τι νομίζεις, αυτό σε κρατάει πίσω στη ζωή.
Βλέπεις αν διάλεγες να μη σηκώνεις το ψέμα, θα μπορούσες να βαδίσεις, περήφανη και πιο δυνατή. Μόνη όμως και όχι σε δρόμους ροζουλί.
Το είπε και ο Νίτσε, για όποιον επιλέγει τη σκέψη και τη γνώση, δεν υπάρχει χαρούμενη ζωή.
Κι αν όλοι θέλουν να αποκτήσουν τη γνώση, λίγοι είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημα για αυτήν. Γιατί όσο μαθαίνεις τόσο πονάς.
Από τους πόνους μας μαθαίνουμε όλοι, αλλά εσένα σε τρόμαζει αυτό.
Η μόνη άμυνα ενάντια στον κόσμο, λένε πως είναι να ξέρουμε τι τον αποτελεί.
Κανείς ποτέ δεν είπε πως ο δρόμος της αλήθειας είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, σωστά; Κρύος είναι και μοναχικός κι επίσης δεν έχουμε ιδέα που μας οδηγεί.
Αλλά εσύ, καλή μου, θέλεις τη ζέστη και τη σιγουριά σου, για αυτό και κλείνεις τα μάτια και το στόμα στις κακοτοπιές.
Δεν ξέρω από πού ψωνίζεις σιωπές, αλλά σίγουρα, γλυκιά μου, το μαγαζάκι της Αλήθειας σου πέφτει ακριβό.
Κι όσο για την υπομονή σου, μια μορφή απελπισίας είναι κι αυτή. Απελπισία μεταμφιεσμένη σε αρετή, για όσους μπορείς και ξεγελάς.
Ξεγέλα και την αφεντιά σου όσο μπορείς, δικαίωμα σου είναι κι αυτό.
Μείνε φυλακισμένη στην άγνοια σου, μέσα στο Matrix του έρωτα σου, σαν σε σπηλιά βαθιά στη γη.
Μείνε στη σκιά σου, ενόσω οι άλλοι θα βγαίνουν στο φως.
Γιατί αυτό που δεν ξέρεις δε μπορεί να σε βλάψει προφανώς, αλλά για ρίξε μια ματιά μήπως και διασκεδάζει μερικούς ανθρώπους ερήμην σου τελικά.
Εμένα, ας πούμε, ένα φεγγάρι με διασκέδασε τρελά.
Αλλά δεν είμαι από μετριότητα φτιαγμένη, για αυτό και το ψέμα με χαλά.
Ίσως επειδή πιστεύω πως είναι ατιμωτικό για έναν άνθρωπο να λογίζεται ψεύτης και πονηρός.
Κι ούτε δέχομαι να κάνω τα στραβά μάτια στην ανανδρία κανενός.
Εγώ βλέπεις δεν θέλησα στη ζωή μου με παραμύθια να κατακτηθώ.
Να με σέβονται θέλω κι όχι να ψάχνουν τρόπους να μου κρυφτούν.
Σχέση κι απάτη στην ίδια θέση, για μένα δεν είναι ανταμοιβή στον έρωτα.
Λένε πως ο λόγος που ανεχόμαστε ο ένας τον άλλο είναι πως είμαστε όλοι απατεώνες. Όμως από αυτήν την ατιμία εγώ δεν θέλω να γευτώ. Πάρ’ την λοιπόν εσύ την ανταμοιβή.
Ζήσε ξένοιαστη στο νεραϊδόκοσμο σου, μένοντας λιγάκι ακόμα αδαής.
Μέχρι τη μέρα που η σφαίρα σε βρει.
Συντάκτης: Ιωάννα Λιζάρδου
