Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2023, 20:45
Άλλη μια μέρα έφυγε. Μια αρκετά δύσκολη μέρα, με πολλή δουλειά, πέρασε. Γυρνάς στο δωμάτιο, χύνεσαι στο κρεβάτι και ξεσπάς. Ξεσπάς εκεί που νιώθεις πλέον ασφαλής πώς δε θα σε ξανά ενοχλήσει κανείς για οτιδήποτε για το υπόλοιπο της ημέρας, όσο σου έχει μείνει. Δεν έχεις κουράγιο ούτε να σηκωθείς να πιάσεις το στυλό να γράψεις στο τετράδιο τις σκέψεις σου κι έτσι, γι’ άλλη μια φορά με το κινητό στο χέρι, αρχίζεις να καταγράφεις με όσο κουράγιο έχει απομείνει, τι έζησες σήμερα.
Δεν ξέρεις τι σου φταίει. Τι απ’ όλα σ’ ενοχλεί. Η καινούρια σου δουλειά; Η νέα σου πραγματικότητα που καλείσαι ν’ αντιμετωπίσεις και να προσαρμοστείς σ’ αυτή; Έχεις νεύρα. Κάποιον θέλεις να κατηγορήσεις γι’ αυτά που βιώνεις εσύ κι ας είναι δική σου επιλογή το πού βρίσκεσαι τώρα. Ίσως, τελικά όμως, να μην είναι όλα δική σου επιλογή. Νομίζεις ότι θέλεις να γκρινιάζεις όλη μέρα για κάτι και δεν έχεις, πλέον, αυτόν τον κάποιον δίπλα σου, να μοιραστείς αυτή τη δύσκολη μέρα. Κι εκεί το συνειδητοποιείς.
140 ημέρες.
5 μήνες πάνε σχεδόν. 140 μέρες από την τελευταία φορά που βρεθήκατε. Ήταν 29 Σεπτεμβρίου, βράδυ στο νησί που δουλεύατε μαζί, στο δωμάτιό σου. Συναντηθήκατε για να μιλήσετε για μια τελευταία φορά, σχεδόν, τέλος σεζόν. Μια διόλου εύκολη περίοδος για κανέναν που δουλεύει στο καθεστώς αυτό- να σημειωθεί. Ακόμη θυμάσαι αυτό το βλέμμα του αποχαιρετισμού.
Μέσα σ’ όλη αυτή την επίθεση του παρελθόντος, θυμάσαι πως έχεις να σηκωθείς νωρίς αύριο για να κάνεις συνέντευξη για το επόμενο βήμα. Χειμερινή σεζόν, στο εξωτερικό πια. Που τη σχεδιάζατε μαζί. Έχεις την εικόνα μπροστά σου, ακόμη, τη στιγμή που κατάλαβες πως δεν είχε νόημα να προσπαθήσεις παραπάνω. Ούτε να πεις κάτι άλλο. Είχε πάρει την απόφαση έναν μήνα πριν και δεν υπήρχε περίπτωση να την αλλάξει, ακόμα κι αν ξεφτιλιζόσουν κι έπεφτες κάτω στα πατώματα να παρακαλέσεις.
Δεν μπορείς να δεχτείς τι συνέβη. Αρνείσαι. Κάθετα. Κατηγορηματικά. Δεν μπορείς να φανταστείς ότι δε θα ξαναμιλήσετε. Δε θα ξανά έχεις καλημέρα και καληνύχτα. Ότι δε χτυπάει πλέον το viber, ότι δε θα χρειάζεται να κοιτάς ανυπόμονα να δεις αν ανάβει αυτό το μοβ φωτάκι που σημαίνει ότι σου έστειλε μήνυμα. Να σου πει πώς είναι η μέρα στη δουλειά, τι ώρα τελειώνει, τι ώρα θα βρεθείτε, τι θα φάτε το βράδυ. Τίποτα. Σιωπή. Απότομη και ξαφνική, μετά από εκείνο το βράδυ. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση, που λέμε. Κι ας συνεχίζει να σ’ ακολουθεί και να βλέπει τα στόριζ σου, που προφανώς ανέβηκαν για να τα δει.
Και να, που πέρασαν πια 140 ημέρες μετρημένες από εκείνο το βράδυ. Σαν να συνέβη χθες. Δεν ξέρεις πώς τα θυμήθηκες όλα ξανά τόσο έντονα. Παλεύεις, αλήθεια το παλεύεις πολύ. Ήρθε η επόμενη μέρα κι η μεθεπόμενη, έφυγες για τη χειμερινή σεζόν- η συνέντευξη πήγε εξαιρετικά κι εσύ το είδες σαν ευκαιρία. Θα φύγεις μακριά, σκέφτηκες, θα ξεχάσεις. Κούνια που σε κούναγε. Κι όμως είσαι εκεί και συνεχίζεις να προσπαθείς. Μετά απ’ το στάδιο της άρνησης κι έπειτα της στεναχώριας και του θυμού, παλεύεις να φτάσεις πόσο καιρό στο στάδιο της αποδοχής και πλέον στο να το ξεπεράσεις, να προχωρήσεις κι εσύ όπως προχώρησε.
Δεν είναι εύκολο. Καθόλου εύκολο. Ξαφνικά καλείσαι να συνηθίσεις σε νέα πραγματικότητα, που δεν ήταν καν δική σου επιλογή και κυρίως, χωρίς τον άνθρωπο που εμπιστευόσουν πάνω απ’ όλους. Μέσα σου ξέρεις πως τα είχε δώσει από την αρχή τα δείγματα. Εκεί ήταν, ξεκάθαρα όλα κι απλωμένα μπροστά σου. Δε σου έκρυψε τίποτα, ποτέ: ποιος είναι, τι θέλει και τι δε θέλει από σένα κι από τη ζωή γενικότερα. Έτσι ήταν από την αρχή. Εσύ ξεκίνησες να έχεις άλλες προσδοκίες κι απαιτήσεις. Ο, κάποτε, άνθρωπός σου, δε σου είχε δώσει ποτέ τέτοια εντύπωση. Δικαίωμα.
140 μέρες, σκέφτεσαι. «Πώς περνάει έτσι ο καιρός χωρίς εσένα!»
Συντάκτης: Κατερίνα Παρτσανάκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
