Πάντα θα είσαι λίγος γι' αυτούς που τα ζητάνε όλα

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς είναι να προσπαθείς πάντα ν’ αποδείξεις κάτι; Πώς είναι να μη νιώθεις ποτέ αρκετός και διαρκώς να πιέζεσαι για κάτι περισσότερο απ’ αυτό που είσαι ή απ’ αυτά που έχεις πετύχει ως τώρα; Πόση αρνητική ενέργεια και πίεση χωράει μια ψυχή πριν μαυρίσει τελείως; Και ποιος είναι αυτός που ορίζει πώς και πότε θα είσαι εσύ καλός κι αρκετός και πώς και πότε όχι; Σύμφωνα με ποια κριτήρια και για ποιον;

Ποτέ δε θα είσαι αρκετός για κάποιον ο οποίος, ό,τι κι αν κάνεις, έχει κλειδώσει στο κεφάλι του πως είναι λίγο. Που πιστεύει ότι πάντα κάποιος άλλος είναι καλύτερος από σένα κι εσύ πρέπει να τον φτάσεις, ν’ ακολουθήσεις το παράδειγμά του και να είσαι εσύ το καλύτερο παιδί που κάνει πάντα το σωστό. Και θα ήταν πραγματικά θεμιτό να πούμε πως όταν αντιλαμβανόμαστε τέτοια υποτίμηση, απλώς φεύγουμε μακριά με το κεφάλι ψηλά, αντ’ αυτού όμως, αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι να γεμίζουμε παραπάνω ενοχές απ’ αυτές που ήδη έχουμε, πιστεύοντας ότι δεν είμαστε αρκετοί για κανέναν κυνηγώντας να ευχαριστήσουμε τον κακοποιητή μας. Και μας επηρεάζει σε όλα, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Γιατί έτσι έχουμε μάθει κι έτσι συνεχίζουμε: να προσπαθούμε για κάτι καλύτερο, πιο πάνω, περισσότερο, που στην ουσία δεν ξέρουμε αν θέλουμε καν να πετύχουμε, που, στην τελική, δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα αν όντως είναι καλό για εμάς.

Παραμένουμε να κάνουμε υπερωρίες συναισθηματικές, σε μια κατάσταση που ξέρουμε πως στην πραγματικότητα ούτε καλό μας κάνει, ούτε έχουμε να κερδίσουμε κάτι απ’ αυτή. Εφόσον αυτό ξέρουμε να κάνουμε, όμως, δεν προσπαθούμε να το αλλάξουμε. Γιατί έχουμε τόσο συνηθίσει σε μια ρουτίνα υπερπροσπάθειας, που απλώς, εν τέλει, βολευόμαστε στο «κάνω τόσα» και δεν παλεύουμε για το «γιατί κάνω τόσα;». Μήπως ήρθε λοιπόν η στιγμή αυτή, που χρειάζεται να κάνουμε αυτό που λέμε κίνηση ματ; Να ξεφύγουμε από όλη αυτή την κούραση του εαυτού μας για να είμαστε αρκετοί για κάποιους που ποτέ δε θ’ αναγνωρίσουν την αξία μας; Κι αν όντως κάνουμε το πρώτο βήμα, αν είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό, τότε σημαίνει πως καιρό τώρα έχουμε δουλέψει πολύ σκληρά γι’ αυτό μέσα μας και τώρα ήρθε η ώρα να ξεφύγουμε απ’ αυτή τη δύσκολη συνθήκη που άλλοι μάς έχουν επιβάλλει.

Αν από την άλλη δε νιώθουμε ακόμη ότι έχει έρθει αυτή η ώρα, είναι απολύτως οκ και κανένας λόγος δεν υπάρχει να αυτοτιμωρούμαστε και για την μη ετοιμότητά μας. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε χρειαζόμαστε όλοι τον ίδιο χρόνο. Κι αν μη τι άλλο, αυτό θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον αποδεκτό και κατανοητό απ’ όλους, ειδικά αυτούς που νοιάζονται ουσιαστικά για εμάς και περιμένουν να δουν αυτή την αλλαγή μέσα μας. Σε κανέναν δεν οφείλουμε την παραμικρή αλλαγή κι ίσως εν τέλει αυτή η παραδοχή να είναι μακράν η πιο δύσκολη να συμβεί. Διότι ξέρουμε, δυστυχώς, όλοι πολύ καλά, πως δεν είναι καθόλου εύκολο να σ’ αγαπούν χωρίς να θέλουν κάτι από σένα, χωρίς να προσπαθούν διαρκώς να σε αλλάξουν. Κι επειδή όλοι μας παλεύουμε συνεχώς για την αποδοχή, παλεύουμε και για ν’ αλλάξουμε, πάντα, κάτι. Δεν είμαστε με τίποτα ευχαριστημένοι, δεν είναι ποτέ οι άλλοι ικανοποιημένοι με μας και τρώμε ο ένας τον άλλον βουτηγμένοι στις προσδοκίες.

Και να, όμως, που έρχεται κάποια στιγμή η ώρα αυτό ν’ αλλάξει! Κι όπως είπαμε, είναι στο χέρι μας. Εμείς έχουμε το χαρτί της δικής μας ζωής, εμείς έχουμε και το μολύβι κι όλα τα υπόλοιπα εφόδια που χρειάζονται για να γράψουμε την ιστορία μας. Ας μην το μουτζουρώσουμε επειδή κάποιος μας είπε ότι δεν αξίζει και τίποτα. Στην τελική, είναι η δική μας ιστορία!