Η ζωή είναι ωραία και χωρίς ρομάντζα

Όλοι περνάμε στη ζωή μας περιόδους χωρίς έρωτα. Ίσως γιατί κάπου έχουμε κουραστεί κι απογοητευτεί, ίσως γιατί δεν έχουμε, ακόμα, βρει αυτό που θέλουμε. Ωστόσο, όσο κενό κι αν ακούγεται, η αποχή απ’ τον έρωτα είναι κάποτε αναγκαία. Πρέπει να γινόμαστε εμείς για λίγο ο έρωτας του εαυτού μας. Να μένουμε μόνοι μας, να ψάχνουμε μέσα μας να βρούμε αυτό που έχουμε ανάγκη δίπλα μας, να ηρεμούμε ψυχικά και συναισθηματικά. Γιατί στην ηρεμία ανακαλύπτεις τι πραγματικά επιθυμείς. Όχι στην ταραχή και στον πανικό. Στην ηρεμία μιλάς με τον εαυτό σου και τον καταλαβαίνεις.

Ο έρωτας είναι το δύσκολο βιβλίο της ζωής, που αναπόφευκτα συνδέεται με όλα τα έντονα, όμορφα κι άσχημα, συναισθήματα. Θέλει γερά δόντια για να γεννηθεί, να ζήσει, αλλά και να πεθάνει. Κάθε στάδιό του έχει κάτι από καταστροφή, ακόμη και τα πιο όμορφα. Κυριαρχεί μέσα μας και θολώνει το «είναι» μας. Αλλάζει την πραγματικότητά μας και μας παρασύρει καμία φορά σε λάθος ίσως αποφάσεις.

Παρ’ όλα αυτά, ο έρωτας είναι κάτι που δεν μπορεί να λείπει για πάντα απ’ τη ζωή μας. Είναι κομμάτι που συνοδεύει τον άνθρωπο εφ’ όρου ζωής. Ανάμεσα, όμως, στον έρωτα και την ανασφάλεια υπάρχει μία λεπτή διαχωριστική γραμμή που μπορεί εύκολα να καταπατηθεί. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να μπερδέψει τον έρωτα με την ανασφάλεια; Όταν δεν έχει μάθει να ‘ναι καλά με τον εαυτό του, όντας μόνος του, και καταφεύγει από ανάγκη σε έναν άνθρωπο που τον βαφτίζει χαριστικά «έρωτα», το συναίσθημα αυτό είναι ξεκάθαρα πλαστό κι όχι αληθινό.

Χρειάζεται ένα συναισθηματικό διάλειμμα απ’ τον έρωτα. Όσο περισσότερο χρόνο έχεις μόνος σου με τον εαυτό σου, τόσο τον γνωρίζεις καλύτερα. Ανακαλύπτεις τι αρέσει σε ‘σένα κι όχι τι αρέσει στον άλλον. Ζεις για εσένα και για το καλό σου. Δεν είναι εγωιστικό. Είναι μια αναγκαία περίοδος αναψυχής του εαυτού σου.

Κάποιοι δεν αντέχουν αυτή την αδράνεια συναισθήματος. Επικοινωνούν και βρίσκονται με ανθρώπους απλώς γιατί δεν αντέχουν τη μοναξιά. Αυτή τη μοναξιά, όμως, πρέπει να την χρησιμοποιούμε σαν δύναμη ενάντια της ανασφάλειας.

Ποιο το νόημα να χαραμίζεσαι σε αγκαλιές που σου προσφέρουν απλώς λίγη σιγουριά κι όχι έρωτα; Πρέπει να στηριζόμαστε στα δικά μας πόδια και να μην περιμένουμε έναν άνθρωπο κι ένα ρομάντζο να κάνουν καλύτερη τη ζωή μας, αλλά εμείς να ‘μαστε οι πρωταγωνιστές της.

Η μοναξιά πλάθει τους πιο δυνατούς χαρακτήρες. Καμία φορά θεωρείται ταμπού να ‘χεις περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα ελεύθερος. «Κάποιο ελάττωμα θα ‘χει και δεν κάνει σχέση»,  «Ο καημένος δεν έχει βρει έναν άνθρωπο τόσο καιρό», «Καλά, αιωνίως μπακούρι θα μείνει». Αυτά τα ταμπού δημιουργούν και τις προαναφερόμενες ανασφάλειες.

Κι όμως, αυτός ή αυτή που θεωρούνται «καημένοι», τα ‘χουν βρει τόσο με τον εαυτό τους και γνωρίζουν την αξία τους σε βαθμό που ακόμα και τέτοιοι χαρακτηρισμοί τους περνάνε αδιάφοροι. Γελούν και συνεχίζουν την όμορφη ζωή τους. Και τη στιγμή που θα ερωτευτούν, θα το κάνουν πραγματικά με συνείδηση και μια μεγάλη δόση ειλικρίνειας.

Αυτοί αξίζουν να λέγονται ερωτευμένοι!