Θα ζήσουμε μια αγάπη σαν των γονιών μας;

Η αγάπη, ο έρωτας, η συμβίωση κι η συντροφικότητα είναι ιδέες που χτίζονται με τον καιρό. Μέσα απ’ τις παιδικές μας αναμνήσεις ξεθάβουμε καμία φορά τις σχέσεις των γονιών μας. Αν είμαστε απ’ τα τυχερά παιδιά που ο έρωτας ζει ακόμα ανάμεσά τους, καμαρώνουμε το δέσιμό τους κι ευελπιστούμε να καταφέρουμε το ίδιο κι εμείς στο μέλλον.

Μπορεί να έχουν περάσει χρόνια, μα ο ένας ακόμα κοιτάζει τον άλλον σαν να ‘ναι πρωτοερωτευμένοι. Δεν απαιτούνται πολλά για να καταλάβεις τον έρωτα σε μια τέτοια ηλικία. Ένα τρυφερό χάδι, μια αγκαλιά, ένα φιλί στο μέτωπο κι ένα κομμένο λουλούδι απ’ τον κήπο σαν δώρο, χωρίς κανένα συγκεκριμένο λόγο. Αυτός είναι ο ζηλευτός έρωτας των γονιών μας, που τόσο λαχταράμε να τον ζήσουμε κι εμείς.

Καμία φορά, όμως, όσο κι αν μας παρηγορεί και μας κάνει να ονειρευόμαστε ένα αντίστοιχο δικό μας μέλλον, παράλληλα μας τρομάζει κιόλας αυτή η κατάσταση, μας αγχώνει, μας δημιουργεί υψηλές προσδοκίες και μας κάνει να νιώθουμε ανασφαλείς. «Άραγε, θα τα καταφέρω κι εγώ όπως τα κατάφεραν εκείνοι; Κι αν πνιγώ στη ρουτίνα της οικογένειας και του σπιτιού και ξεχάσω τι σημαίνει «έρωτας;»

Η αγάπη μοιάζει να ‘ταν αλλιώς στο παρελθόν, πιο σίγουρη, λιγότερη εγωιστική. Ίσως απλά εμείς να την εξιδανικεύουμε, όμως τα πρότυπα των γονιών και των παππούδων μας φαίνονται πιο αληθινά κι αξιόπιστα. Κάτι δεκαετίες πριν οι άνθρωποι επέμεναν περισσότερο, πίστευαν πιο πολύ σ’ αυτό που ένιωθαν πως αξίζει και προσπαθούσαν γι’ αυτό.

Έχτιζαν μια αγάπη από το μηδέν και την έφταναν μέχρι το τέλος. Λάμβαναν υπόψη τα θετικά του άλλου, αλλά αποδεχόντουσαν και τα αρνητικά, καθώς αποφάσιζαν να πορευτούν μαζί με αυτά. Το ζευγάρι ήταν ενωμένο σαν γροθιά απ’ την πρώτη στιγμή και δεν άφηναν τίποτα και κανένα να το αλλάξει αυτό.

Ίσως αυτή να ‘ναι η διαφορά της δίκης μας γενιάς από τη δίκη τους. Εμείς συνηθίσαμε στην ευκολία, μεγαλώνουμε σε μια εποχή που ευημερούν οι εφήμερες σχέσεις, η υπερβολική ελευθερία και τα ξέφρενα πάρτι, χωρίς αναστολές κι ενδοιασμούς. Κάπου εκεί χάνουμε τον στόχο μας και την αφοσίωση που αξίζει να δώσουμε στον έρωτα.

Θέλει προσοχή, όμως, γιατί κάπου ίσως μπερδευτούμε. Σημασία δεν έχει να αισθανθείς ερωτευμένος και να πασχίζεις σε όλη τη ζωή σου για έναν άνθρωπο χωρίς αποτέλεσμα. Αυτό δεν είναι αφοσίωση, είναι απλά ένα τοξικό συναίσθημα. Σημασία έχει να βρεις το αμοιβαίο, αυτόν που θα κάνει για σένα ό,τι κάνεις εσύ γι’ αυτόν.

Αυτό που θα έπρεπε να αναζητήσουμε βαθύτερα σε έναν άνθρωπο και σε μια σχέση είναι να τον φανταστούμε στη ζωή μας μετά από 20 χρόνια. Θα ήμασταν ευτυχισμένοι με αυτόν ή μας καλύπτει επιφανειακά μόνο για το παρόν;

Οι γονείς μας κοίταγαν μπροστά. Είχαν στόχους, σκοπούς και τους αντιμετώπιζαν με σοβαρότητα. Εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε πως ζούμε σε μια διαφορετική εποχή, που οι σχέσεις έγιναν ή τις κάναμε πιο περίπλοκες, πιο δύσκολες. Όμως πλάι τους έχουμε το σωστό παράδειγμα και τα αποτελέσματά του, και σίγουρα αυτό είναι ένα μεγάλο ευτύχημα για εμάς.

Κανείς, βέβαια, δεν μπορεί να γνωρίζει την κατάληξή του, αλλά με τη σωστή συνείδηση και σκέψη βάζουμε τα όρια που χρειάζονται στη ζωή μας.