Το «σ’ αγαπώ» μες στις πολλές επαναλήψεις ξοδεύεται

«Σε αγαπώ». Δύο μόνο λέξεις, μα τόσα συναισθήματα, σκέψεις, γεύσεις, μυρωδιές. Άραγε, γνωρίζεις τι σημαίνει να αγαπάς; Το λες όταν το νιώθεις ή το τοποθετείς σαν ρουτίνα μετά την «καληνύχτα» σου κάθε βράδυ; «Καληνύχτα, σ’ αγαπώ». Πόσο ξοδεύεται έτσι, όταν λέγεται σχεδόν διεκπεραιωτικά, σαν κάτι που απλά πρέπει να ειπωθεί, χωρίς να ‘χει κανένα νόημα;

Ερωτικά, φιλικά, αδερφικά, ανθρώπινα, τα «σ’ αγαπώ», ναι, είναι για να λέγονται. Η αγάπη είναι μια ιδέα ανιδιοτέλειας. Δίνεις και δίνεσαι, αλλά δε σε νοιάζει αν θα πάρεις κάτι πίσω. Χαμογελάς με το χαμόγελο του άλλου. Το μόνο που σε γεμίζει είναι να ‘ναι καλά. Δε ζητάς πιο πολλά.

Έρχεται η στιγμή που αγαπάς, λοιπόν. Αγαπάς ερωτικά. Όχι μόνο ερωτεύτηκες, αλλά αγάπησες. Είσαι τόσο ενθουσιασμένος που θες να το φωνάξεις σε όλον τον κόσμο. Και το φωνάζεις. Το φωνάζεις και σε αυτόν που αγαπάς. Νιώθεις τον οργανισμό σου πιο υγιή από ποτέ. Και θες να το φωνάζεις για πάντα, κάθε μέρα, σε κάθε φιλί, σε κάθε καλημέρα και καληνύχτα.

Το «σ’ αγαπώ», όμως, είναι φράση ιερή. Αυτό που αντιπροσωπεύει, η αγάπη δηλαδή, είναι ό,τι πιο γνήσιο υπάρχει στις καρδιές των ανθρώπων. Απαιτεί σεβασμό. Πρέπει να ακουστεί τη στιγμή που το ‘χει ανάγκη κάποιος. Τη στιγμή που θα ‘ρθει και θα κλειδώσει την ευτυχία της στιγμής. Στο άκουσμά του και μόνο πρέπει να φέρει ταραχή. Να γεννήσει έντονα συναισθήματα. Να αναγνωριστεί ως πολύτιμο. Τα σπάνια «σ’ αγαπώ» δημιουργούν αυθεντικές σχέσεις. Αληθινές, χωρίς ανάγκες και συνήθειες.

Το λάθος ξεκινάει πολύ ύπουλα.  Στην αρχή έχεις την ανάγκη να το πεις. Να ακούς τον εαυτό σου να το λέει. Χαίρεσαι που αγαπάς. Χαίρεται κι αυτός που αγαπιέται. Στη συνέχεια γίνεται μια συνήθεια μέσα στη μέρα. Πριν καν το καταλάβεις, το «σ’ αγαπώ» σου έχασε την αξία του. Μέσα στην τρέλα αυτή γίνεται όρος μέσα σε μια πρόταση χωρίς ουσία. Χάνεται η δύναμή του.

Φτιάχνεις μια παγίδα στον ίδιο σου τον εαυτό. Ξεχνάς τι σημαίνει «σ’ αγαπώ» και το αναλώνεις στην καθημερινότητα. Το χρησιμοποιείς μέσα στη μέρα σου τόσο συχνά που πλέον δεν καταλαβαίνεις πού και πότε χάθηκε το συναίσθημα. Το λες και δε νιώθεις τη δύναμή του. Εξασθενεί στον λόγο σου. Ποσό κοινές γίνονται έτσι, λοιπόν, οι δύο αυτές λέξεις; Πόσο χάνουν απ’ τη λάμψη που τις διαφοροποιεί απ’ τις άλλες λέξεις;

Δεν αγαπούν ούτε αγαπιούνται όλοι οι άνθρωποι. Κάποιοι βαφτίζουν τον ενθουσιασμό και την ανάγκη τους αγάπη. Άλλοι αγαπούν πραγματικά, μα περιμένουν. Περιμένουν τη στιγμή που το «σ’ αγαπώ» θα κατανοηθεί ολοκληρωτικά απ’ τον άλλον. Δεν είναι η ώρα να το αποκαλύψουν. Δεν έφτασε η στιγμή που θα έχουν αξία για τον άλλον αυτές οι δύο λέξεις.

Αν, λοιπόν, ακόμα δεν έχεις πει το «σ’ αγαπώ» σου εκεί που το αισθάνεσαι, ίσως να ‘ναι καλύτερα έτσι. Ίσως να πρέπει να μεγαλώσει κι άλλο η δύναμή του. Κοίμισέ το. Άσ’ το να υπάρχει μέσα σου. Όμως φρόντισε να μην το χάσεις. Φύλαξέ το βαθιά στην καρδιά σου. Κρυμμένο μαζί με τις ατέλειωτες σκέψεις. Κι όταν καταλάβεις πως το ‘χετε ανάγκη κι οι δυο, όταν η στιγμή θα ‘χει πια φτάσει, απλά πες το. Θα ‘χεις ήδη κερδίσει πολλά!