Η ζωή συνήθως έχει αρχή, μέση και τέλος. Η μέση βέβαια ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Άλλοι προσπαθούν να ακολουθήσουν τα πρότυπα της κοινωνίας και για άλλους τα σκαμπανεβάσματα δεν έχουν τελειωμό. Προφανώς κανείς δε ζει γραμμικά, δεν μπορεί να υπολογίσει τα αναπάντεχα ups and downs και να μείνει πιστός σε ένα συγκεκριμένο πλάνο. Όμως εκεί που κάποιοι φτάνουν σε ένα σημείο που κάτι ορίζει τη ζωή τους -είτε πρόκειται για έναν γάμο, ένα παιδί, μια εργασιακή επιτυχία, μια μετακόμιση- άλλοι ακολουθούν το ίδιο μοτίβο για χρόνια και γι’ αυτό υπάρχει μια πολύ απλή εξήγηση: γιατί έτσι τους αρέσει.
Σίγουρα σε κάποια φάση της ζωής σου έχεις ακούσει για την έγνοια των γονιών να καλοπαντρευτεί το παιδί τους, να αποκτήσει δική του οικογένεια και τους χαρίσει τα εγγονάκια που πάντα ήθελαν. Άμεσα ή έμμεσα, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, όλοι κάποια στιγμή έχουμε δεχθεί πίεση από τους γονείς μας. Παρ’ όλα αυτά οι καιροί έχουν αλλάξει, οι άνθρωποι έχουν την τάση να γίνονται ακόμη πιο ανεξάρτητοι και να εστιάζουν περισσότερο στην προσωπική τους ευτυχία παρά στη δημιουργία οικογένειας.
Όσο μεγαλώνεις, χρόνο με τον χρόνο, όλο και περισσότεροι γνωστοί αποκτούν μόνιμη σχέση ή οικογένεια. Μπορεί κάποιες στιγμές να πιστέψεις πως έκαναν περισσότερα πράγματα απ’ ότι εσύ, μα στην πραγματικότητα δεν έχεις λόγο να χαλιέσαι. Σημασία έχει να επιλέξεις τη ζωή που θες, να κάνεις τα πράγματα που σε ευχαριστούν και να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Με τα μάτια του εξωτερικού παρατηρητή βλέπεις φίλους σου να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά και να ρουτινιάζουν σε ένα pattern σπίτι δουλειά-δουλειά σπίτι. Γούστο τους και καπέλο τους. Εσύ δε θες να ζεις έτσι, δεν κρίνεις κανέναν για τις επιλογές του, απλώς επιλέγεις κάτι διαφορετικό. Εκείνοι όμως γιατί δε σκέφτονται με το ίδιο τρόπο; Γιατί έχουν μια ανεξήγητη κάψα να σου υπαγορεύσουν τι πρέπει να κάνεις και πώς είναι σωστό να ζεις από μια ηλικία που εκείνοι έχουν θέσει ως deadline και μετά; Γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι οι επιλογές σου είναι συνειδητές, ότι απλώς ο τρόπος σκέψης σας διαφέρει και ότι καθένας βάζει άλλες προτεραιότητες;
Συνήθως αυτοί που βάζουν τα προσωπικά τους σε «τάξη» από νωρίς νιώθουν ότι είναι οι γκουρού της ζωής και δεν αντιστέκονται στο να σου υποδείξουν τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσεις για να φτάσεις και εσύ σε αυτό το επίπεδο. Νομίζουν ότι ζηλεύεις, ότι λειτουργείς ανώριμα και δε συμβαδίζεις με την ηλικία σου. Μήπως όμως τελικά εκείνοι δεν είναι απόλυτα ευχαριστημένοι με τις επιλογές τους και χωρίς να το καταλαβαίνουν βγάζουν σε σένα τις δικές τους ανασφάλειες; Μήπως δεν πέτυχαν το 100% των στόχων τους και τώρα που σε βλέπουν να προσπαθείς και να εξελίσσεσαι ενδόμυχα θα ήθελαν το ίδιο;
Ό,τι κι αν τους πεις εσύ εκείνοι αισθάνονται «ανώτεροι» και ασκούν πίεση -σε σημείο που γίνονται ενοχλητικοί- με ερωτήσεις που εμπεριέχουν κριτική, του τύπου «πώς ντύνεσαι έτσι, δεν ξεπέρασες ακόμα αυτή τη φάση;», «μα καλά, πάλι μεσημέρι ξύπνησες, τι έκανες χθες βράδυ;», «δε σου αξίζει το τάδε άτομο, βρες κάποιον να στεριώσεις». Μα εσύ θέλεις να ντύνεσαι έτσι, γιατί σε εκφράζει. Από πότε υπάρχουν ενδυματολογικοί κανόνες με βάση την ηλικία και ποιος τους θέσπισε; Εσύ θέλεις να βγαίνεις ως το πρωί για να αδράξεις κάθε στιγμή και να διασκεδάσεις στο έπακρο χωρίς να ενοχλείς κανέναν, χωρίς να πιέζεις κανέναν, μόνο και μόνο γιατί αυτό σε γεμίζει και σου δίνει ζωντάνια. Εσύ θέλεις να περνάς καλά με εκείνο το άτομο που σου έκανε κλικ, χωρίς απαραίτητα να ψάχνεις κάτι παραπάνω, χωρίς να βάζεις ταμπέλες και χωρίς να πιέζεις τον εαυτό σου να γίνει η κατάσταση πιο σοβαρή.
Θα έπρεπε όλα αυτά να μπορείς να τα κάνεις δίχως τύψεις, δεύτερες σκέψεις και ενδοιασμούς. Κι όμως το περιβάλλον σου κατά κάποιο τρόπο δε σε αφήνει σε ησυχία. Άνθρωποι κοντινοί σου σε πιέζουν να σκεφτείς όπως σκέφτονται, να συμβαδίσεις μαζί τους, ενίοτε ακόμα και με τις επιλογές τους. Κάποιες φορές σε κάνουν να αναθεωρείς και προσπαθούν να σε κλείσουν σε κουτάκια. Κι αν δεν κλείνεσαι, σε τρώει μια εσωτερική ντροπή ότι αυτό που κάνεις δεν είναι το πρέπον. Μήπως ν’ αδιαφορείς στα λεγόμενα εκείνων που προσπαθούν -έστω και καλοπροαίρετα- να ορίσουν τη στάση ζωής σου;
Όλες οι επιλογές είναι αποδεκτές και πρέπει να καταλάβουμε ότι μεταξύ μας είμαστε διαφορετικοί. Καθένας χαράζει τη δική του πορεία, με δοκιμές και με λάθη, γιατί όλα είναι στη ζωή και τελικά ο δρόμος που θα πάρει θα ‘ναι μοναδικός.
Συντάκτης: Ίλυα Τρανούδη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
