Βραδάκι. Αράζεις σπίτι με ταινιούλα. Ξαφνικά, έρχεται μήνυμα: «Ντύσου και βγες. Είμαι έξω από το σπίτι σου». Η καρδιά σου χτυπάει δυνατά, δεν το περίμενες. Ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη σου και τρελαμένα ετοιμάζεσαι μέσα σε πέντε λεπτά και βγαίνεις έξω. Καταλήγετε να βολτάρετε με το αυτοκίνητο, να κάνετε βραδινό μπάνιο κάτω από το φεγγαρόφως, να χορεύετε στη μέση του πουθενά, κάθεστε όλη τη νύχτα κάτω από τα αστέρια. Σου λέει να φύγετε μακριά από όλα κι εσύ ακολουθείς, τυφλά, χωρίς δεύτερες σκέψεις κι έγνοιες. Ζείτε ένα μαγικό ταξίδι υπέροχων στιγμών.
Φαντάζει σαν ταινία. «Το ζω εγώ αυτό; Συμβαίνει αυτή τη στιγμή;», σκέφτεσαι. Το χαμόγελο δεν αφήνει το πρόσωπό σου να ησυχάσει. Νιώθεις ότι είσαι ηθοποιός στην πιο χλιαρή ρομαντική κομεντί, κι όμως, αυτό σε γεμίζει ευτυχία. Κι είναι περίεργο πώς οι ίδιες πράξεις που βλέποντάς τις σε άλλους βιαζόμαστε να τις αποτάξουμε ως μελό και κλισέ και ρομαντικές με μια έννοια εμπορική, στην πραγματικότητα όταν υπάρχει έρωτας είναι οι ίδιες που κάνουν τη στιγμή μοναδική.
Τα αναπάντεχα μηνύματα, οι μεγάλες κινηματογραφικές κινήσεις και οι τρέλες κάποιου μπορεί να σε κάνουν να ερωτευτείς χωρίς καν να το καταλάβεις. Με μια μεγάλη προϋπόθεση: να μην το περιμένεις. Όταν η κίνηση σε βρει εξαπίνης. εκεί που ούτε οι πιο τρελές σου φαντασιώσεις δεν μπορούν να φτάσουν, όταν εμφανιστεί το άτομο για το οποίο έχεις κάνει τόσα σενάρια κι εν τέλει σκηνοθετήσει ένα που θα ξεπεράσει κάθε προσδοκία σου, εκεί ο έρωτας δε σου χτυπά απλώς την πόρτα, αλλά μπουκάρει με τόση φόρα, που σε κατακτά. Λες, «δεν μπορεί, δεν είναι αληθινό». Το ζεις και το θυμάσαι. Το επαναφέρεις στη μνήμη σου κάθε φορά που πάει να σε πάρει ο ύπνος, γυροφέρνει στο κεφάλι σου ενώ δουλεύεις, ενώ διαβάζεις, ενώ τρέχεις ή κάνεις το οτιδήποτε. Δε σε αφήνει σε ησυχία.
Γιατί αυτές είναι οι στιγμές που μετρούν. Οι αναπάντεχες, οι απρόσμενες, οι πηγαίες. Αυτές κάνουν τη ζωή να μοιάζει φανταστική, σαν από ταινία. Άπαξ και περιμένεις κάποια συγκεκριμένη κίνηση, έχοντας δώσει hints στο άλλο πρόσωπο ότι πρέπει να γίνει μια σπουδαία πράξη επίδειξης έρωτα, αυτό δύσκολα θα έρθει στην πόρτα σου κι αν έρθει θα έχει γεύση κατεψυγμένου. Δεν εκπλήσσεσαι από κάτι που περιμένεις ή σκηνοθετείς, δεν μπορεί να σου αλλάξει την ψυχολογία ή να σε κάνει ν’ αφεθείς. Το περιμένεις, είναι πλάνο, είναι μέτριο.
Ο έρωτας όμως προκύπτει. Άξαφνα, μεγαλοπρεπώς. Με κινήσεις που χρειάζεται να είναι το ίδιο μεγάλες. Όταν το άλλο πρόσωπο έχει τρέλα μέσα του και τη μοιράζεται μαζί σου. Όταν τα αισθήματα είναι τόσο έντονα που οι λέξεις δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από χαζοχαμόγελα ή μηνύματα. Όταν δεν αντέχει μακριά σου κι υπερβαίνει κάθε φυσικό και νοητό εμπόδιο στο διάβα του για να έρθει να σε δει. Είτε χρειαστεί 5 λεπτά, είτε πρέπει να διανύσει χιλιόμετρα. Όταν ένας τσακωμός ή μια κακή σκέψη δεν είναι αρκετά για να μείνει μακριά σου, ούτε μερικά ακόμη δευτερόλεπτα.
Κι έτσι, αυτή η κινηματογραφική πράξη έρωτα, είναι ικανή να δώσει εκατό φορές παραπάνω ευτυχία, σπίθα και πάθος σε μια σχέση. Μπορεί να σπάσει όλα τα δεσμά, να φέρει το πυροτέχνημα, να κάνει τα κλισέ νόστιμα, λαχταριστά, να κατευνάσει κάθε λογική και να σε κάνει να ερωτευτείς ανυπέρβλητα, σε σημείο που κι εσύ θα εκπλήσσεσαι με σένα.
Γι’ αυτό, κάθε φορά που σκέφτεσαι «μήπως είναι νωρίς για τόση εκδηλοτικότητα;». Κάνε την υπέρβαση. Δοκίμασε. Βγες έξω από τα όρια της ντροπής σου. Ναι, μπορεί κάποιος να κάνει πίσω, αλλά εκείνος ο ένας άνθρωπος θα το δει όπως εσύ, θα εκτιμήσει τον αυθορμητισμό σου και θα είναι κι εκείνος με τον οποίο θα «δέσετε». Κι αν είναι για ένα πράγμα να κάνουμε γενναίες και μεγάλες κινήσεις, ας είναι για τον έρωτα. Ας είναι αυτός ο λόγος που σπάμε τα κοντέρ, διανύουμε τα χιλιόμετρα, τραγουδάμε στις ταράτσες, βουτάμε στο νερό το καταχείμωνο. Ας είναι αυτός ο λόγος που φτιάχνονται οι σαχλές κομεντί, που κρυφά πάντα θα θέλουμε να ζούμε. Αρκεί να είναι με τον κατάλληλο άνθρωπο.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ίλυα Τρανούδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
