Αν μια λέξη έχει συνδεθεί με χίλιες και μία έννοιες, τότε αυτή ας συμφωνήσουμε όλοι πως είναι η αγάπη. Καμιά φορά ταυτίζεται με τον έρωτα, άλλες με τη στοργή, ακόμα και με τη συμπάθεια. Αγάπη νιώθεις για την οικογένειά σου, τους φίλους σου, το κατοικίδιό σου, τη δουλειά σου, αντικείμενα κι ούτω καθεξής. Προφανώς και δεν έχει την ίδια βαρύτητα να πεις «αγαπώ τη ζωγραφική» με το να πεις το «σ’ αγαπώ» στον σύντροφό σου. Η αγάπη προσαρμόζεται σε τόσα πράγματα και τη νιώθουμε σε πολλές διαφορετικές βαθμίδες.
Μια πτυχή της αγάπης είναι αυτή που μένει μετά από έναν χωρισμό. Αγαπάμε τους πρώην μας; Ναι, κάποιοι από εμάς νιώθουμε μια νοσταλγία, ένα γαλήνιο συναίσθημα που παραμένει εσαεί, ακόμα κι αν οι δρόμοι με τον τότε αγαπημένο μας χωρίστηκαν και χάραξαν τη δική τους μοναδική πορεία. Ακόμα κι αν βρεθεί η επόμενη σχέση, όσο δυνατή κι αν είναι, μια κάποια αγάπη θα είναι εκεί να μας θυμίζει ότι αφιερώσαμε χρόνο, κόπο, συναίσθημα και στιγμές σ’ αυτόν τον άνθρωπο που δεν είναι πια στη ζωή μας.
Αυτού του είδους η αγάπη παύει πλέον να είναι ερωτική. Δε σημαίνει πάθος, ούτε έρωτα, ούτε πόθο. Δεν ανατριχιάζουμε στη σκέψη της, δε μας προκαλεί πεταλούδες στο στομάχι, ακόμα κι αν κάποτε τις νιώσαμε. Παρ’ όλ’ αυτά, αυτή είναι μια σκέψη, ένα συναίσθημα που ενώ ξέρουμε σχεδόν όλοι ότι υπάρχει, θεωρείται κάπως άκομψο να το αποκαλύπτουμε στην επόμενη σχέση. Δε μιλάμε για κρυψίνοια, ψέματα κι ανειλικρίνεια απέναντι στον άνθρωπό μας, αλλά είναι κάτι που απλώς δε χρειάζεται ν’ αναφερθεί.
Το νυν ταίρι δεν πρόκειται να καταλάβει εκείνη την ώρα πώς εννοούμε την αγάπη για το πρώην, ακόμα κι αν γνωρίζει πως το έχουμε ξεπεράσει. Είναι αναπόφευκτο ότι θα προκύψει ζήλια από τη μεριά του συντρόφου μας, που θα εξελιχθεί σε αρνητικά συναισθήματα και διαδικασία σύγκρισης, κάτι που δε θέλουμε σε καμία περίπτωση. Άλλο πράγμα ο ένας, άλλο ο άλλος. Δύο εντελώς διαφορετικές αγάπες. Η μεν (η παλιά) πολύ μακρινή, ανεπαίσθητη κι αθώα, απομεινάρι του «τότε». Η δε (η καινούργια) δυνατή, ζωντανή, διαπεραστική.
Όμως, στο άκουσμα της λέξης, είναι απόλυτα λογικό να προκύψει οποιαδήποτε σκέψη από την άλλη μεριά, να παρερμηνεύσει τα λεγόμενά μας, να στεναχωρηθεί, να εκνευριστεί. Να νομίζει ότι είναι λίγος. Κάτι που δεν εννοούμε επ’ ουδενί και που μετά άντε να εξηγήσουμε τι ακριβώς εννοούμε. Κι αν δεν υπάρχει ειλικρίνεια, πιθανόν να μην υπάρχει καμία ουσιαστική βάση στη σχέση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, μια τέτοια κουβέντα μπορεί να προκαλέσει μόνο κακό, το οποίο στην τελική δεν έχει και νόημα, παρά μόνο αν όντως υπάρχει κάτι μετέωρο, αν είναι πολύ πρόσφατο ή αν εμείς δεν έχουμε ακόμα προλάβει να βγούμε συναισθηματικά από την πρότερη κατάσταση.
Εάν έχουμε αποφασίσει ότι διατηρούμε φιλικές σχέσεις με πρώην, καλό είναι να το γνωρίζουν οι νυν και να διαβεβαιωθούμε ότι είναι εντάξει με αυτήν την απόφαση, ξεκαθαρίζοντας πάντα τους λόγους που συμβαίνει αυτό και χωρίς να φέρνουμε κανέναν σε δυσμενή θέση. Πρόκειται για ένα πολύ λεπτό θέμα, που άλλοι αντέχουν, άλλοι όχι, μα σίγουρα δικαιούνται να γνωρίζουν και οι μεν και οι δε με τι έχουν να κάνουν κι αν είναι διατεθειμένοι να το επωμιστούν.
Δεν είναι κακό ν’ αγαπάμε πρώην μας, ίσως μάλιστα αυτό να είναι και δείγμα του πόσο καλή υπήρξε η σχέση μας. Εξάλλου, μας χάρισε στιγμές που θα θυμόμαστε για πάντα, διαμόρφωσε ένα κομμάτι του εαυτού μας, και για να ήμασταν μαζί, σίγουρα θέλαμε να έχουμε δίπλα μας έναν άνθρωπο με τα στοιχεία του. Απλώς, είναι καλό πριν αραδιάσουμε μια τέτοια ομολογία στην τωρινή μας σχέση, ν’ αναρωτηθούμε πώς θα αισθανόμασταν εμείς στο άκουσμα της δήλωσης αγάπης για την πρώην σχέση του συντρόφου μας. Κι αν και μόνο στη σκέψη μας πιάνει πανικός, τότε ίσως να πρέπει να παίξουμε το χαρτί των ΠΥΞ-ΛΑΞ που κάτι ήξεραν τα παιδιά.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ίλυα Τρανούδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
