Γιατί να τελειώσεις κάτι πριν καν αρχίσει;

Ίσως ένα από τα συναισθήματα που καθορίζουν τις αποφάσεις μας και πιο συγκεκριμένα το προς τα πού κι αν θα κατευθυνθούμε, δεν είναι παρά η αμφιβολία. Ακούγεται κάπως παράδοξο, μιας και δε γίνεται να ζεις μια ζωή μέσα στην αμφιβολία. Να μην είσαι σίγουρος, να μην παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου, να αναρωτιέσαι συνεχώς εάν οι αποφάσεις σου είναι οι σωστές ή έστω αυτές που πραγματικά επιθυμείς.

Αν όμως το καλοσκεφτούμε, η αμφιβολία είναι κάπως αιτιώδης στη σχέση της μαζί μας. Είτε πρόκειται για έναν άνθρωπο, για μια δουλειά ή για ένα ενδιαφέρον, το να μην είσαι βέβαιος αν αυτό το κάτι σου ταιριάζει, σου δίνει μια παραπάνω ώθηση να το ψάξεις. Κι αν είναι αυτό; Αν απλώς χρειάζεται λίγη αναζήτηση μέχρι να καταλάβεις ότι είσαι στο σωστό μονοπάτι; Από την άλλη, μήπως χάνεις τον χρόνο σου σε κάτι που δε σε γεμίζει απόλυτα κι οριστικά; Μήπως πρέπει να τα παρατήσεις και να στραφείς σε άλλο δρόμο;

Ναι, θα ήταν το ιδανικό. Όμως ζούμε σε μια κοινωνία που προχωρά με ταχύτατους ρυθμούς, μας φέρνει καθημερινά εκατοντάδες εναύσματα και μας παρουσιάζει τόσο ευκαιρίες, όσο και εμπόδια και δυσκολίες. Πρέπει να πασχίσεις να καταλάβεις εάν κάτι κουμπώνει με τις επιθυμίες σου, πρέπει να περάσεις από διάφορες φάσεις, ευτυχίας, αγανάκτησης, κούρασης, ενθουσιασμού, απογοήτευσης μέχρι να πεις ότι όντως κάτι σε γεμίζει ή όχι.

Αλλιώς, αν τα παρατάς στα πέντε πρώτα λεπτά, άραγε τι καταλαβαίνεις; Παίρνεις μια γεύση και μετά αφήνεις τα πράγματα στην τύχη τους; Κι αν έκανες υπομονή άλλα πέντε λεπτά, μήπως θα έχτιζες κάτι που θα έμενε για μια ζωή; Κι αν δεν έφευγες νωρίς, εάν άφηνες τις καταστάσεις να κυλήσουν μόνες τους, μήπως θα δημιουργούσες πιο στέρεες σχέσεις, πιο καλούς φίλους, πιο ενδιαφέρουσες ασχολίες; Όταν κρίνεις κάτι στην αρχή του, τυφλώνεσαι. Δεν αφήνεις να ξεδιπλωθεί μπροστά σου η πιθανότητα του ωραίου. Κλείνεσαι σε αυτό που σου λέει το μυαλό σου ενστικτωδώς και δεν μπορείς να δεις παραπέρα.

Φυσικά, δεν είναι καλό να συμβιβάζεσαι. Να κάθεσαι κάπου που νιώθεις λίγος, κάπου που δεν είσαι ο εαυτός σου, κάπου που τέλος πάντων σε κάνει να μετανιώνεις την ώρα και τη στιγμή που το διάλεξες, που πήγες, που έκατσες. Πρέπει όμως να δίνουμε ευκαιρίες στα πράγματα που ανοίγονται μπροστά μας. Αν κάτσεις δύο εβδομάδες στη νέα δουλειά που δε σου πολυγεμίζει το μάτι, μπορεί να είναι μέτρια. Αν σου αρέσει όμως το αντικείμενο, ποιος ξέρει αν μετά τον πρώτο μήνα αξίζει τον κόπο; Αν βγεις μια φορά με έναν άνθρωπο που δεν είναι αντικειμενικά του γούστου σου, γιατί να πεις όχι σε μια δεύτερη φορά, που μπορεί να εξελιχθεί αναπάντεχα στο καλύτερο ραντεβού που είχες ποτέ; Αν λαχταράς να μάθεις κιθάρα, γιατί να τα παρατήσεις από το δεύτερο μάθημα, επειδή απλώς νιώθεις ότι δεν «τα πιάνεις» εύκολα;

Γιατί να τελειώσεις κάτι πριν καν αρχίσει; Μπορεί να χρειαστεί προσπάθεια, όμως για κάποιο λόγο μπήκες στην όλη διαδικασία. Για κάποιον λόγο το ξεκίνησες. Προσπάθησε να θυμηθείς γιατί. Προσπάθησε να καταλάβεις τι είναι αυτό που σε ενοχλεί και τι είναι αυτό που θα μπορούσε να σε κρατήσει.

Έχουμε μάθει να λειτουργούμε τόσο πολύ με ναι κι όχι, κάτι το οποίο μας εμποδίζει από το να ζήσουμε. Υπάρχει και το ίσως, το μπορεί, το θα δούμε. Και μερικές φορές είναι καλό να βάζουμε ένα στοπ στις παρορμήσεις μας και να αφήνουμε κάτι να κριθεί από μόνο του, από τον χρόνο. Βιαζόμαστε; Γιατί συμπεριφερόμαστε λες και βιαζόμαστε όλη την ώρα; Ας δώσουμε λίγο χώρο, λίγο χρόνο και λίγη πίστη σε ό,τι κάνουμε, σε όποια κατάσταση βρισκόμαστε, ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί, να δείξει τις δυνατότητές της και να κρίνουμε στο τέλος εάν έπρεπε ή όχι.

Κι ας είναι λάθος. Γιατί πλέον οι άνθρωποι φοβούνται τόσο πολύ να κάνουν λάθος; Είναι τόσο ανθρώπινο. Οπότε, ας δοκιμάσουμε, αν είναι λάθος, θα είναι απλώς ένα λάθος. Αν δεν είναι όμως, θα έχουμε κερδίσει κάτι πολύτιμο, με τον δικό μας κόπο, τη δική μας υπομονή κι ολοκληρωτικά με την αξία μας.