Εάν θεωρείς τον εαυτό σου του προγράμματος, λογικά σπουδάζεις, εργάζεσαι ή πορεύεσαι στη ζωή σου, πάντα με γνώμονα το μέλλον. Κοιτάζεις πώς θα εξασφαλίσεις μια όσο το δυνατόν καλή ζωή, όπως κι αν την έχεις στο μυαλό σου ως όραμα, δρας σκεπτόμενος τις συνέπειες, ζυγίζεις θετικά κι αρνητικά και παίρνεις τις αποφάσεις που πιστεύεις, έστω κι εκείνη την ώρα, ότι είναι σωστές. Θα έλεγε κανείς ότι μια τέτοια στάση προς τη ζωή είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να δώσει κάποιος στον εαυτό του, κάτι που είναι μακροχρόνιο κ κι ευεργετικό για τη μετέπειτα πορεία του. Μπορεί μια απόφαση να επηρεάσει εσένα, το παιδί σου, το εγγόνι σου ή κι ένα έθνος, ας πούμε.
Δε θα διαφωνούσαν πολλοί με μια τέτοια στάση, γιατί βγάζει νόημα, έτσι μας έμαθαν να λειτουργούμε. Να τρώμε το πρωί για να μην πεινάσουμε αργότερα περισσότερο, να διαβάζουμε στο σχολείο για να πάρουμε καλούς βαθμούς, να μπούμε στο πανεπιστήμιο και να βρούμε μια καλή δουλειά ή ακόμα και να επενδύουμε το χαρτζιλίκι μας σταδιακά για να βάλουμε κάνα φράγκο στην άκρη για ώρα ανάγκης. Υπάρχει κι έκφραση που αποτελεί το ιδανικό σλόγκαν αυτής της νοοτροπίας: «Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.»
Υπάρχει όμως μια ομάδα ανθρώπων που δε μαγειρεύουν πριν πεινάσουν, δεν ακολουθούν αυτούς τους κανόνες και ζουν με τη στιγμή. Παρορμητικά, διαισθητικά, αυθόρμητα. Άνθρωποι που δεν είναι αδιάφοροι, απλώς ζουν το τώρα κι έτσι αισθάνονται πιο δραστήριοι, πιο ενεργητικοί, σαν να χτυπάει η καρδιά τους πιο δυνατά από ό,τι αν σκέφτονταν το αύριο. Άνθρωποι που μπορεί να κάνουν περισσότερα λάθη κι αστοχίες, να μη λαμβάνουν απαραίτητα μετρημένες και σοφές αποφάσεις, ίσως και να καταλήγουν να έχουν λιγότερα απ’ όσα ενδεχομένως θα μπορούσαν.
Μπορεί να χάνουν μερικά καλούδια που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν, όμως κερδίζουν κάτι ανεκτίμητο: χαμογελούν περισσότερο, ανησυχούν λιγότερο, περπατούν αγκαζέ με τη χαρά του παρόντος. Διώχνουν τα πολλά άγχη και τα βάρη που κουβαλούν οι άλλοι, δεν εστιάζουν στο τι θα γίνει αλλά στο τι γίνεται κι αυτό τους κάνει να είναι συνδεδεμένοι με την κάθε στιγμή που περνά.
Κάθε στιγμή για εκείνους είναι ένα θείο δώρο. Ένα δευτερόλεπτο που δε θα ξανάρθει, μία ημέρα που πρέπει να περάσει σαν να μην υπάρχει επόμενη, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Χωρίς ν’ ακουστεί μακάβριο, έχουν επίγνωση ότι οτιδήποτε κακό μπορεί να προκύψει αύριο, σε μια βδομάδα ή του χρόνου. Ακόμα και τα επόμενα λεπτά. Η ζωή είναι απρόβλεπτη, δεν ξέρει κανείς ποιος ήλιος του ξημερώνει και ποιο φεγγάρι δε θα ξαναλάμψει για χάρη του.
Κι είναι όντως λιγάκι παιδική αυτή η προσέγγιση, ειδικά αν δε ζεις μόνος κι έχεις οικογένεια, οπότε τυπικά δε σε παίρνει να είσαι τυχοδιώκτης του τώρα καθώς δε ζεις μόνο για σένα. Όμως αυτή η φιλοσοφία, τα τελευταία χρόνια μας έχει αποδείξει πως μόνο μέρα με τη μέρα μπορείς να πηγαίνεις και κάνοντας μακροχρόνια πλάνα μπορεί να οδηγηθείς σε τεράστιες ανατροπές που δε θα ξέρεις πώς να διαχειριστείς. Μάλιστα, το γεγονός ότι μάθαμε να λειτουργούμε με βάση, τι θα γίνει μετά, είναι κι ο λόγος που έχουμε παραλύσει με όλα όσα συμβαίνουν. Γιατί δεν είναι by the book.
Αντίθετα, είναι σημαντικό οι άνθρωποι να εστιάζουν στο συναίσθημα, ακούν το σώμα τους και κάνουν ό,τι τους ευχαριστεί εκείνη τη δεδομένη στιγμή, γιατί είναι πιο σημαντική από ό,τι νομίζουμε. Χωρίς να κάνουν κακό σε κανέναν και χωρίς να γίνονται βάρος στους γύρω τους. Οι δικοί μας, οι άνθρωποι της στιγμής, δρουν μεν προς ευχαρίστησή τους, αλλά με συνειδητότητα κι ευαισθησία. Γιατί όποιος αγαπά τη ζωή, δεν μπορεί παρά να αγαπά και τους άλλους και να θέλει, να προσπαθεί, να είναι κάθε λεπτό, χρόνος που αξίζει να περάσουμε με όλες τις αισθήσεις μας ανοιχτές. Γιατί τελικά, είναι το μόνο που έχουμε.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ίλυα Τρανούδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
