Μια καψούρα που θα τα φέρει όλα τούμπα

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τις ζωές μας συνεχώς. Κάποιοι βοηθούν, άλλοι εγκαταλείπουν, μερικοί μένουν για πάντα. Ο καθένας αφήνει το στίγμα του στη ροή της ζωής μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Έλα όμως που θα υπάρξει αυτή η στιγμή στη ζωή που θα συναντήσουμε αυτόν τον έναν και μοναδικό άνθρωπο που θα μας αλλάξει ριζικά. Είναι αυτός που θα εισάγει μια νέα νοοτροπία στη σκέψη μας, ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μας και ένα συναίσθημα τόσο καινούργιο που θαρρείς ότι έχει βγει από ταινία.

Όχι, δε μιλάμε απαραίτητα για τον άνθρωπο που θα καταλήξουμε μαζί στο τέλος. Η ζωή, δυστυχώς ή ευτυχώς, σπάνια έχει happy end. Αντ’ αυτού, έχει πολλά happy και sad μίνι endings, πολλές φορές κι απανωτά. Μιλάμε λοιπόν για το ένα άτομο που το κεφάλαιο μαζί του θα είναι μία συναρπαστική εμπειρία και θα είναι από αυτά που ζεις μια φορά και θυμάσαι για πάντα.

Αυτός που μας ωθεί να βγάλουμε προς τα έξω σκέψεις βαθιά νυχτωμένες στα έγκατα του νου μας. Που με κάθε φράση του γεννιούνται απορίες, οι οποίες καταλήγουν σε συζητήσεις δίχως τέλος περί ανέμων και υδάτων. Που με κάθε άγγιγμά του, κάποιο ανεξερεύνητο κομμάτι του οργανισμού μας ξυπνά και αναζητά υπόσταση. Που με το βλέμμα του μένουμε κόκκαλο, λες κι ο κόσμος μας γύρω μας πατά pause και δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο αυτός. Που αγκαλιάζοντάς τον, το κρύο μετατρέπεται σε ζέστη και η ζέστη σε έρωτα.

Και ξαφνικά, πέφτουμε από το σύννεφο της απολυτότητας, έτοιμοι να επανεξετάσουμε όλες τις αρχές μας. Να ανακαλύψουμε πτυχές μας που χθες μπορεί να λέγαμε ότι είναι εκτός των ορίων μας. Να δοκιμάσουμε ό,τι πάντα φοβόμασταν και αρνούμασταν με πείσμα. Να επαναπροσδιορίσουμε, γιατί όχι, να επαναξιολογήσουμε. Να δούμε τον κόσμο με ένα ζευγάρι μάτια αλλιώτικο. Και για κάποιον που καταφέρνει να σε βγάλει από το βάθρο που νομίζεις ότι βρίσκεσαι, δεν υφίσταται πλέον εγωισμός, δισταγμός κι ανασφάλειες. Αγαπώντας αυτόν, αγαπάμε περισσότερο μέρα με τη μέρα κι εμάς του ίδιους.

Μπορεί να τον έχουμε ήδη γνωρίσει. Να είναι φίλος μας από παλιά. Να είναι ένας γνωστός που συναντήσαμε δύο τρεις φορές. Ή μπορεί να τον έχουμε δει τυχαία στο δρόμο. Μπορεί όμως να μην έχουμε συστηθεί ακόμη. Μπορεί να μένει στην άλλη άκρη της γης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει υπάρξει ή θα υπάρξει. Έχουμε συναντηθεί ή θα συναντηθούμε. Μπορεί να παραμείνει στη ζωή μας μία βδομάδα, έναν χρόνο ή και για μία αιωνιότητα. Τα σημάδια που αφήνει είναι ισχυρά ανεξαιρέτως του χρονικού περιορισμού. Κι αυτό γιατί πάντα θυμάσαι αυτόν που κατάφερε να σου ανοίξει νέες προοπτικές στον τρόπο που παρατηρείς, είτε ονομάζεται δάσκαλος, είτε γονιός, πόσο μάλλον έρωτας.

Κι ίσως αφού συναντηθούμε και γίνει ένα μικρό αλλά τεράστιο μπαμ, να χωρίσουν οι δρόμοι εκ νέου, όπως γίνεται καμιά φορά με τους ανθρώπους. Μένει όμως η γεύση που γνωρίσαμε, σαν ένα σπάνιο γλυκό που τρως και πάντα θυμάσαι πώς ήταν η εμπειρία σου, τι επίγευση άφησε στους κάλυκές σου. Κι όπως κάθε τι σπουδαίο και μοναδικό, όσο σε θλίβει η πιθανότητα να μην το ξαναβρείς, άλλο τόσο σε χαροποιεί η τύχη του ότι το γεύτηκες. Το τέλος θα είναι πάντα γλυκόπικρο κι η σύγκριση ίσως μοιραία με κάθε επόμενο «γλυκό».

Στην τελική όμως, γι’ αυτό αξίζει ο έρωτας, για εκείνες τις φορές που έρχεται κι είναι τόσο σοκαριστικά καινούριο αυτό που σού γνωρίζει, που ακόμα κι όταν τελειώσει, έχεις δυο καινούρια μάτια, ένα πιο ανοιχτό μυαλό και μια καρδιά έτοιμη να δώσει. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να είναι μαγικό.